Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Μπορεί να είναι κι έτσι…


       Την ήθελα πολύ αυτή τη δουλειά. Σκοτωμένο ναύλο, δε λέω, αλλά τι να κάνεις; Πενήντα πέντε θέσεων τουριστικό λεωφορείο του κουτιού και να το έχεις να σαπίζει στο υπόστεγο; Αμαρτία! Μετά, ήταν και η καθηγήτρια που με πήρε τηλέφωνο. Πολύ πειστική, δε λέω! «Είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά της Τρίτης τάξεως του Γυμνασίου να πάνε στην Αθήνα κύριε οδηγέ», μου είπε. «Η επαρχία βλέπεις πέφτει πολύ μακριά από το κέντρο. Θα δούνε τα παιδιά την Ακρόπολη, θα πάμε και στην Βουλή κι αν είμαστε τυχεροί, θα παρακολουθήσουμε και μια συνεδρίαση! Θα έρθεις κι εσύ μαζί μας. Και στο γυρισμό, θα περάσουμε από το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Μην ανησυχείς όμως, γι αυτό θα πληρωθείς έξτρα»!
Μπορεί να είναι κι έτσι… σκέφτηκα!
Ξεκίνησα λοιπόν από βραδύς για το αγώι! Βόηθησε και ο καιρός, δε λέω, κι έτσι βρέθηκα μετά από κάμποση ώρα σ΄ ένα τεράστιο πάρκινγκ απέναντι από το σχολείο. Είχα φτάσει νωρίτερα απ΄ ότι το είχα υπολογίσει κι έτσι ξάπλωσα στα πίσω καθίσματα του λεωφορείου για να ισιώσει λίγο η μέση μου και να περάσει η ώρα ως το ξημέρωμα που θα μαζεύονταν τα παιδιά για το ταξίδι.
Ο ήλιος βάραγε κατακούτελα όταν φτάσαμε στην Ακρόπολη και έτσι δεν ανέβηκα μαζί τους για να δω τα μάρμαρα. Στη Βουλή όμως η καθηγήτρια επέμενε. «Έλα μαζί μας, θα είναι πολύ όμορφα. Θα δούμε και την έκθεση της αίθουσας Ελευθερίου Βενιζέλου και το γραφείο του πρωθυπουργού και τη βιβλιοθήκη». Αυτή η γυναίκα είχε τον τρόπο της, δε λέω. «Σου εξασφάλισα και άδεια εισόδου που τελευταία έγινε πολύ δύσκολο να βγάλεις, γιατί τώρα με τη νέα κυβέρνηση δε μπαίνει όποιος να ΄ναι εκεί μέσα».
Μπορεί να είναι κι έτσι… σκέφτηκα!
Στην είσοδο μας υποδέχτηκε ένας υπάλληλος της Βουλής. Κύριος με τα όλα του, δε λέω. Με το κουστουμάκι του, το κρεπ το παπουτσάκι του και το ρολεξάκι του στο χέρι. Μετά, μπήκαμε σε μια μεγάλη αίθουσα με πολλές καρέκλες και μας δείξανε και ένα βίντεο με την ιστορία των κτιρίων από τότε που τα φτιάξανε οι Βαυαροί για να μένουνε οι βασιλιάδες, ως και τα τώρα που στεγάζεται το κοινοβούλιο. Τα κάψανε λέει αυτά τα κτίρια κανα δυο φορές και τα αλλάξανε εσωτερικά άλλες τόσες, αλλά τα αρχικά τα σχέδια σωθήκανε και τα φυλάνε λέει στο Μουσείο του Πολυτεχνείου στο Μόναχο. Καλύτερα, γιατί αν ήταν να τα φυλάξουμε εμείς εδώ, θα είχαν γίνει αποκαΐδια. Μετά ήρθε και μας καλωσόρισε ένας βουλευτής, καλό παλικάρι δε λέω, που μας ξενάγησε σε διάφορες αίθουσες. Μας πήγε και στον δεύτερο και στον τρίτο όροφο και στη βιβλιοθήκη, μας είπε και διάφορα ωραία πράγματα για τη Δημοκρατία και τη Λαϊκή Κυριαρχία.
Κάποια στιγμή ήρθε δίπλα μου η καθηγήτρια. «Είχα άδικο που επέμενα να έρθεις;» με ρώτησε. Και συνέχισε χωρίς να περιμένει επιβεβαίωση. «Είμαστε τυχεροί γιατί αυτήν την ώρα έχει μια συζήτηση στην αίθουσα της Ολομέλειας για μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου και το θέμα είναι πολύ ενδιαφέρον».
Μπορεί να είναι κι έτσι… σκέφτηκα!
Η θέα από τα θεωρεία ήταν απολαυστική. Εκείνο όμως που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση, ήταν η ακουστικότητα που είχε αυτή η αίθουσα από τα θεωρεία. Άκουγες τα πάντα λες και να καθόσουνα κι εσύ δίπλα στα έδρανα. Σπουδαίο πράγμα η τεχνολογία φίλε μου, δε λέω. Κι εκεί που όλα πήγαιναν ωραία και τα παιδιά παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον και ευχαρίστηση, άρχισαν οι βουλευτές να βρίζονται μεταξύ τους με βρισιές που δεν ακούγονται ούτε στο γήπεδο, ούτε στη λαχαναγορά. Μόνο που δεν πιαστήκανε στα χέρια. Και καλά εγώ που είμαι και συνηθισμένος σε τέτοια. Αλλά τα παιδιά; Ντροπή! Μεγάλη ντροπή!
Εκείνη τη στιγμή με ξύπνησε ένα άγριο χτύπημα στην πίσω πόρτα του λεωφορείου: «Σήκω βρε άνθρωπέ μου επιτέλους, εδώ που έβαλες το πούλμαν είναι χώρος για τη Λαϊκή, δε βλέπεις τις πινακίδες;». Ήταν ένας μεροκαματιάρης που στεκόταν δίπλα στο γονατισμένο από τα φρούτα και τα ζαρζαβατικά αγροτικό του. Κοίταξα έξω, δεν είχε φέξει ακόμα. Λίγο πιο πέρα τσακωνόντουσαν δυο μικροπωλητές για μια γωνιακή θέση στην είσοδο της Λαϊκής. Όλα ήταν ένα όνειρο, μουρμούρισα.
Μετακίνησα αμέσως το λεωφορείο και το πάρκαρα μπροστά στο σχολείο. Δεν άργησε να φανεί και η καθηγήτρια. « Καλώς τον» με χαιρέτησε! «Να είσαι πολύ προσεκτικός στο δρόμο και να μη τρέχεις», με συμβούλεψε. « Τα παιδιά είναι πολύ χαρούμενα και ενθουσιασμένα που θα πάμε αυτή την εκπαιδευτική εκδρομή. Τα ίδια ζητήσανε να δούνε την Ακρόπολη και να πάνε και στο κοινοβούλιο για να παρακολουθήσουν μια συνεδρίαση στο ναό της Δημοκρατίας. Θα είναι γι αυτά ένα πολύ σπουδαίο μάθημα».
Μπορεί να είναι κι έτσι… σκέφτηκα! Δε λέω!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Πηγή: www.proinoslogos.gr

















Πέμπτη 16 Απριλίου 2015

ΔΥΣΚΟΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ


     Το σκαμπίλι που άστραψε και βρόντηξε στο πρόσωπο του νεαρού τροχονόμου από το χέρι του Εμίρη - Υπουργού της κυβέρνησης του Χαλιφάτου, πόνεσε πολύ λιγότερο από την ταπείνωση που δέχθηκε λίγο αργότερα, όταν βρέθηκε απολογούμενος και απειλούμενος στο γραφείο του στρατηγού αστυνομικού Διευθυντή.
     -    Από πού είσαι Κεμάλ; Ρώτησε αυστηρά ο Διευθυντής τον τροχονόμο. Α! Μάλιστα! Απ΄ εδώ. Και πόσα χρόνια υπηρετείς εδώ στο σπίτι σου; Από πέρυσι λοιπόν! Έχεις και ένα παιδάκι αν δεν κάνω λάθος. Θα ήθελες μήπως να πάρεις καμιά μετάθεση για την έρημο; Δεν το φαντάζομαι!
     -   Όχι κύριε Διευθυντά, τρόμαξα τόσα χρόνια να έρθω κοντά στους δικούς μου. Δε θα ήθελα μετάθεση.
     -   Για πες μας λοιπόν Κεμάλ, πως έγινε εκείνο το επεισόδιο με τον «Θεσμό»; Με κάθε λεπτομέρεια.
     -   Όπως ξέρετε κύριε Διευθυντά, είχα πάρει εντολή να απαγορεύσω τη στάθμευση των οχημάτων μπροστά από το μέγαρο της Εταιρείας Τριτοκοσμικών Σπουδών, που θα γινόταν διάλεξη με θέμα το Δημοκρατικό Έλλειμμα. Είχαν φθάσει ήδη όλοι οι προσκεκλημένοι και περιμέναμε τον «Θεσμό», όπως τον λέτε εσείς. Κάποια στιγμή με ειδοποίησαν από το συνοδευτικό όχημα στον ασύρματο, πως ο «Θεσμός» θα καθυστερήσει λίγο γιατί είχε σταματήσει το αυτοκίνητό του σε ένα βενζινάδικο και απαιτούσε να του αλλάξει ο βενζινάς ένα λάστιχο που είχε ξεφουσκώσει. Εκεί όμως θα πρέπει να δημιουργήθηκε ένα επεισόδιο, γιατί ο βενζινάς αρνήθηκε να αλλάξει το λάστιχο και ο «Θεσμός» έγινε έξω φρενών.
     -   Τίποτε δεν έγινε Κεμάλ, σε διαβεβαιώνω! Για συνέχισε όμως στο θέμα μας και να μου κάνεις τη χάρη να μην σχολιάζεις πράγματα που δε σε αφορούν.
     -   Με τα πολλά, συνέχισε ο νεαρός, έφτασε το όχημα του «Θεσμού» μπροστά στο μέγαρο. Τρέξανε αμέσως δύο υπάλληλοι και του άνοιξαν την πόρτα να κατέβει από το αυτοκίνητο. Εγώ, ως όφειλα, στάθηκα κλαρίνο δίπλα στο κόκκινο χαλί και τον χαιρέτησα.
     -   Μπράβο λεβέντη μου, έτσι πρέπει! Να μη ξεχνάς πως φέτος κρίνεσαι αν θα πάρεις προαγωγή ή αν θα μείνεις στάσιμος.
     Ο άμοιρος Κεμάλ αισθάνθηκε τον κρύο ιδρώτα να κυλάει στον σβέρκο του, αλλά συνέχισε με όση ψυχραιμία του είχε απομείνει.
     -   Όταν όμως ζήτησα, να μετακινηθεί το όχημα του «Θεσμού» στο πλάι του κτιρίου γιατί εμπόδιζε και απαγορευόταν εκεί η στάθμευση, ο «Θεσμός» επέμενε, εκνευρίστηκε, μου είπε πως είμαι αναιδής και με χαστούκισε.
     Μόλις άκουσε αυτά τα λόγια ο αστυνομικός Διευθυντής, πετάχτηκε εξοργισμένος από την πολυθρόνα του. Χτύπησε με δύναμη το δεξί του χέρι πάνω στο πολυτελές γραφείο, ενώ το αριστερό του χέρι με το οποίο κρατούσε την εφημερίδα του κόμματος, άρχισε να τρέμει ενστικτωδώς από τη σύγχυση.
     -   Τι είναι αυτά που λες τιποτένιε νεαρέ! Ποιος ξέρει τι θα του είπες! Δεν γίνεται να εκνευρίστηκε έτσι στα καλά καθούμενα. Έχει πάνω από τριάντα χρόνια να χαστουκισθεί αστυνομικός από Εμίρη - Υπουργό. Από την εποχή της μεγάλης Αλλαγής στη χώρα μας. Τότε που οι υπουργοί περπατούσαν και έτρεμε η γη κάτω από το πόδια τους. Ντροπή σου! Εγώ είμαι σίγουρος, πως το πρόσωπό σου βρέθηκε σε λάθος σημείο!
     -   Τώρα που το λέτε κύριε Διευθυντά, μπορεί να είναι κι έτσι, απάντησε έντρομος ο νεαρός αστυνομικός. Δηλαδή χαστούκι ήταν, αλλά μπορεί να ήταν και …σύμπτωση! Ωστόσο πρέπει να σας αναφέρω πως μια γυναίκα κατέγραψε τη σκηνή με το κινητό της.
     -   Μη στεναχωριέσαι Κεμάλ, αυτό κατασχέθηκε! Το έλεγξε και ο «Θεσμός» αυτοπροσώπως. Απόρεσε μάλιστα που ο λαός χρησιμοποιεί ακόμη κινητά τόσο παλαιάς τεχνολογίας. Πήγαινε τώρα και πρόσεξε τι θα γράψεις στην αναφορά. Και που είσαι! Μη ξεχνάς πως η υπηρεσία έχει φροντίσει να είσαι κοντά στην οικογένειά σου και στο σπίτι σου. Να έχεις κατά νου ότι υπάρχουν κενές θέσεις χιλιόμετρα μακριά από εδώ, χωρίς …επιδόματα και εκτός έδρας.
     Ο φουκαράς ο Κεμάλ δεν ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, απλά το καθήκον του προσπαθούσε να εκτελέσει σύμφωνα με τον όρκο που είχε δώσει ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Και τώρα, βρισκόταν σε απόγνωση και σε μεγάλα διλήμματα. Πήγε λοιπόν να επισκεφτεί έναν σοφό γέροντα, που τον συμβουλευόταν πάντα πριν πάρει κρίσιμες αποφάσεις.
     -   «Άκουσε νεαρέ μου και να το βάλεις καλά στο μυαλό σου, του είπε ο γέροντας. Η εξουσία τους τρελαίνει τους ανθρώπους όταν δεν έχουν σύνεση και δεν την αξίζουν. Δεν υπάρχει τίποτε δυσκολότερο από τη διαχείρισή της. Κι εσύ έχεις εξουσία σήμερα και αύριο θα έχεις περισσότερη και πρέπει να προετοιμαστείς για να μείνεις ο εαυτός σου και να μην απαρνηθείς τις αρχές και τις ηθικές σου αξίες. Να μη γίνεις αλαζόνας και θεωρήσεις τον εαυτό σου ανώτερο από τους άλλους. Γιατί ναι μεν μπορεί να φτάσεις στο σημείο να έχεις μεγάλη αυτοεκτίμηση, αλλά για τους γύρω σου θα ξεπέσεις πολύ χαμηλά και θα γίνεις περίγελο. Θα καταντήσεις σαν εκείνους που υπηρετούν τους θεσμούς στην πολιτική, τη δικαιοσύνη, και τη διοίκηση, με τέτοιον τρόπο που στο τέλος διασύρονται σαν δημόσια πρόσωπα και είναι να τους λυπάσαι.
     Αυτοί μάλιστα, συνέχισε ο γέροντας, που έχουν φροντίσει να έχουν ασυλία, να μην ελέγχονται από το νόμο και την πολιτεία και να μην προβλέπονται κυρώσεις και επιπτώσεις από τις παράνομες πράξεις και τις παραλήψεις τους, έχουν βάλει χωρίς να το καταλαβαίνουν τον εαυτό τους σε πολύ μεγάλη δοκιμασία και είναι συνηθισμένο το φαινόμενο να γελοιοποιούνται. Και το χειρότερο, να ζημιώνουν με τις αποφάσεις και τις ενέργειές τους την πατρίδα».
     -   Γέροντα εμένα δεν μου είπες όμως τι να κάνω;
     -   Το καθήκον σου να κάνεις γιε μου! Το καθήκον σου μήπως και αλλάξουν κάποτε οι καιροί και σε τούτα εδώ τα μέρη της Ανατολής.  

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Πηγή: www.proinoslogos.gr

      

Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ


            Λυπήθηκα τις προάλλες εκείνα τα σοβαρά και αξιόλογα στελέχη των κομμάτων που πειθαρχώντας κομματικά, βρέθηκαν στη δύσκολη θέση να παρακολουθούν σιωπηλά και να ανέχονται την κάκιστη, για μια ακόμα φορά, εικόνα που παρουσίασε το κοινοβούλιο κατά τη συζήτηση(;) για τα προτεινόμενα μέτρα και τη διαπραγματευτική στρατηγική της κυβέρνησης προς τους δανειστές.
Ωστόσο, η μεν κυβέρνηση απέφυγε να παρουσιάσει τα προς συζήτηση μέτρα, αποδεικνύοντας κατ΄ αυτόν τον τρόπο ότι προκάλεσε τη συνεδρίαση για λόγους  καθαρά μικροπολιτικής σκοπιμότητας, η δε αξιωματική αντιπολίτευση ευρισκόμενη σε στάση αναμονής, επιβεβαιώνει όσους ισχυρίζονται ότι δεν είναι διατεθειμένη να αλλάξει πλεύση και να αναλάβει πρωτοβουλίες, με αποτέλεσμα την  περεταίρω συρρίκνωσή της. Κι αυτό γιατί είτε σε μια σχετική επιτυχία των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με τους δανειστές, είτε σε μια αποτυχία που θα επέφερε ρήξη, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έχει απώλειες. Στη μεν πρώτη περίπτωση διότι θα χρεωθεί την ολοκληρωτική αποτυχία των δικών της επιλογών, ενώ και στη δεύτερη θα χρεωθεί ένα μεγάλο ποσοστό της αποτυχίας των διαπραγματεύσεων, ίσως και το μεγαλύτερο, καθότι δεν κατόρθωσε να πείσει μια μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος, ότι κυβέρνησε τα δυόμιση προηγούμενα χρόνια αποτελεσματικά. 
Οι διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές προσεγγίσεις των προβλημάτων που προξένησε η κρίση, είναι απολύτως φυσιολογικές και επιθυμητές.  Όταν όμως η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, οφείλουν όλοι οι κατέχοντες την εξουσία να απομακρύνονται από τις προσωπικές εγωιστικές φιλοδοξίες τους και τα στενά κομματικά συμφέροντα και να συνεργάζονται εποικοδομητικά για το καλό της πατρίδας και μόνον. Σε αυτόν όμως τον τομέα οι πολιτικοί μας, δεν θα έλεγα ότι διακρίνονται για τις επιδόσεις τους!
 Παρακολουθώντας τις αγορεύσεις των αρχηγών των κομμάτων και τις παρεμβάσεις της προέδρου της Βουλής, έκανα αθέλητα τη σύγκριση με παλαιότερες εποχές και ομολογώ πως δεν αισθάνθηκα ιδιαίτερα αισιόδοξος για το αύριο αυτού του τόπου. Απουσιάζουν σήμερα από το κοινοβούλιο (ή δεν τους δίδεται η ευκαιρία να αναδειχθούν) εκείνες οι προσωπικότητες που θα παραδειγμάτιζαν με το ήθος, το ύφος και το πολιτικό τους ανάστημα, τους υπόλοιπους. Είναι καταφανές το τεράστιο κενό που άφησαν πίσω τους άνδρες του επιπέδου του Ευαγγέλου Αβέρωφ Τοσίτσα.
Ο σπουδαίος αυτός ευπατρίδης Έλληνας πολιτικός και συγγραφέας, καθοδηγούσε στην εποχή του τους νεότερους πολιτικούς, με τις ομιλίες του, τη στάση, τη συμπεριφορά και το συγγραφικό του έργο. Πλέον των άλλων, τους δίδασκε πώς να εκτιμούν σωστά τις καταστάσεις, ώστε να διαχειρίζονται τις κρίσεις με επιτυχία, να προηγούνται πάντα των εξελίξεων και να αποφεύγουν τις κοντόφθαλμες και μη ρεαλιστικές επιλογές.
Κορυφαίο παράδειγμα πάνω σε αυτόν τον τομέα, αποτελεί το μνημειώδες έργο του «Φωτιά και Τσεκούρι», το οποίο θα έπρεπε σήμερα να το έχουν σαν υπόδειγμα όλοι οι νέοι πολιτικοί. Ένα καταπληκτικό βιβλίο που βραβεύτηκε με το χρυσό μετάλλιο της γαλλικής ακαδημίας και που ανάγκασε ακόμη και τον στρατιωτικό ηγέτη των κομμουνιστών Μάρκο Βαφειάδη, να το χαρακτηρίσει ως το αντικειμενικότερο βιβλίο που έχει γραφεί για την περίοδο του εμφυλίου πολέμου. Οι γεωπολιτικές αναλύσεις και ο προσδιορισμός του ρόλου των ξένων δυνάμεων και των ομόρων κρατών, προηγούνται σε κάθε κεφάλαιο του βιβλίου αυτού, ώστε να ερμηνεύονται σωστά οι ρίζες και οι μελλοντικές προεκτάσεις των γεγονότων που εξιστορούνται στη συνέχεια. Κατ αυτόν τον τρόπο, επιβεβαιώνεται η επισήμανση του συγγραφέα ότι «Η πάλη ήταν τοπική, το παιχνίδι παγκόσμιο» και ταυτόχρονα δίδεται η ευκαιρία στον καλοπροαίρετο και αντικειμενικό αναγνώστης να αντιληφθεί τις πραγματικές αιτίες που προκάλεσαν τα γεγονότα. Αυτός είναι και ο ασφαλέστερος τρόπος προσέγγισης των σημερινών προβλημάτων που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι εκάστοτε κυβερνώντες.
Ας ελπίσουμε ότι η κρίση θα γεννήσει πολιτικούς αυτού του επιπέδου, που θα κατορθώσουν να αναβαθμίσουν το κοινοβούλιο και θα πάρουν τις τύχες του λαού στα χέρια τους.
Και βέβαια εμείς, ο λαός, δεν είμαστε άμοιροι της τύχης μας. Πληρώνουμε τα λάθη των δικών μας επιλογών που βασίστηκαν στο στενό προσωπικό μας συμφέρον και στην αδιαφορία μας προς το καλό του κοινωνικού συνόλου. Αλλά δυστυχώς αυτή είναι η κουλτούρα μας. Κι αυτό, γιατί κανείς δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά να εκπονήσει έναν μακροπρόθεσμο σχεδιασμό της εθνικής μας παιδείας. Από μόνος του ο λαός δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνική του συμπεριφορά. Κάποιος πρέπει να τον καθοδηγήσει, να τον μάθει να αντιλαμβάνεται και να βλέπει καθαρά την πραγματικότητα.  
Δεν θα ξεχάσω πόσο άβολα αισθάνθηκα, όταν πριν από μερικά χρόνια επισκέφτηκα στο Παρίσι το μουσείο τέχνης του Λούβρου και βρέθηκα ξάφνου να κοιτάζω από πολύ κοντά έναν τεραστίων διαστάσεων αριστουργηματικό πίνακα ζωγραφικής. Ήταν τόσο μικρή η απόσταση που παρατηρούσα τον πίνακα, που ήταν αδύνατον χαμένος μες στις λεπτομέρειες και τα χιλιάδες χρώματα, να ξεχωρίσω τις μορφές και το περιεχόμενό του. Φαίνεται πως θα είχα πάρει και το ύφος του επαρχιώτη στην ομόνοια, γιατί μια ηλικιωμένη κυρία μειδιώντας ευγενικά, με παρότρυνε να κάνω αρκετά βήματα προς τα πίσω και να απομακρυνθώ από τον πίνακα που κάλυπτε όλον τον πανύψηλο τοίχο της αίθουσας. Και ως εκ θαύματος στη θέση που πρώτα τα μάτια μου διέκριναν μόνο ασύνδετες πινελιές, άρχισαν να σχηματίζονται ανθρώπινες μορφές και ένα μαγευτικό τοπίο που όμοιό του σε ομορφιά δεν είχα ξαναδεί. «Ελάτε κι άλλο πίσω», μου είπε η κυρία και την ακολούθησα. Κι όσο απομακρυνόμουν από τον πίνακα, αισθανόμουν σα να γίνομαι κι εγώ ένα με το τοπίο και να βρίσκομαι ανάμεσα στη φύση και τα πρόσωπα που απεικόνιζε.
-            «Το μυστικό είναι να ξέρεις να κοιτάς από την σωστή απόσταση», μου είπε με νόημα η κυρία και χάθηκε στην επόμενη αίθουσα κρατώντας έναν οδηγό με τα εκθέματα στα χέρια της.
Δεν πρόλαβα ούτε να την ευχαριστήσω.

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Πηγή: www.proinoslogos.gr