Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015

ΤΥΧΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ


«Άσε τον Τσίπρα να ασχολείται με τις πλατφόρμες του, τον Σόιμπλε να ζει με τις εμμονές του και την Κυρία Πρόεδρο να κάνει τα …δικά της και πιάσε καμιά παραλία, γιατί μου φαίνεσαι πολύ κουρασμένος τώρα τελευταία». Αυτά τα λίγα λόγια του γιατρού μου, στάθηκαν η αφορμή να βρεθώ μεσοβδόμαδα στη θάλασσα και να συναντηθώ με δυο πολύ καλούς μου φίλους.  

Τριάντα χρόνια και βάλε είχα να τους δω! Και παρότι πάντα είχα την έγνοια τους, όλο και κάτι θα τύχαινε την τελευταία στιγμή κι έτσι, ποτέ δεν έγινα αιτία να επικοινωνήσω μαζί τους. Αυτοί μετά το σχολείο έμειναν στη Θεσσαλονίκη, εγώ έφυγα για σπουδές στην Αθήνα. Αυτό ήταν, χαθήκαμε.

-                      Βρε Φώντα εσύ δεν άλλαξες καθόλου, είπα όταν τους είδα. Κι εσύ Τέλη, μια χαρά μου φαίνεσαι και καλοζωισμένος, παρατήρησα στον δεύτερο τον φίλο μου και χάιδεψα περιπαικτικά την κοιλίτσα του, που είχε αρχίσει να ξεφεύγει!

Συμμαθητές οι τρεις μας στην τελευταία τάξη του Λυκείου και σε διπλανά θρανία. Δυνατή παρέα στο φροντιστήριο, στο γήπεδο και στα μπιλιάρδα. Ο Τέλης και ο Φώντας, ο Φώντας και ο Τέλης, τα καλύτερα καρντάσια της Θεσσαλονίκης. Ομοιότης, καμία! Διαφορές, ατέλειωτες!

Ο Τέλης, πάντοτε τυπικός, επιμελής, αμετακίνητος στις απόψεις του, με υψηλότατο δείκτη ευφυΐας, μέτριος στο ανάστημα και ελαφρώς γεματούλης από τότε. Ο Φώντας, επιπόλαιος και φωνακλάς, ψηλός και κοκαλιάρης, επιβίωνε πάντα παρασιτικά, εκμεταλλευόμενος - με την καλή την έννοια - τις «δυνατότητες» των άλλων.  Ωστόσο, παρέμειναν οι δυο τους πάντα καλοί φίλοι, κολλητοί. Μαζί τελείωσαν και το πολυτεχνείο, ο Τέλης με άριστα, ο Φώντας με τα χίλια ζόρια. Παντρεύτηκαν και δυο δίδυμες αδελφές. Και τα γραφεία τους; Αρχικά, στην ίδια πολυκατοικία.

-                      Εγώ τα παράτησα κάποια στιγμή, άρχισε να λέει την ιστορία του ο Τέλης ο αμετακίνητος. Το έκλεισα το γραφείο. Δεν έκανα για αυτή τη δουλειά. Το ποτήρι ξεχείλισε εκείνο το απόγευμα, που ένα νεαρό ζευγάρι μπούκαρε φουριόζο στο γραφείο μου. Ο άντρας λιγομίλητος, ντυμένος συντηρητικά. Η γυναίκα υπερβολικά φτιασιδωμένη και γλωσσού! Ανυπόφορη! Κάθισαν να τους παρουσιάσω κάτι σχέδια για το εξοχικό που ήθελαν να χτίσουν στη Χαλκιδική. Ο κύριος τσιμουδιά. Η κυρία αν και τελείως άσχετη και ελαφρόμυαλη, παρίστανε την ειδική και μου την έδινε στα νεύρα. Αυτή φίλε μου δεν ήθελε σπίτι να μείνει, ήθελε να μπει στο μάτι κάποιας φιλενάδας της. «Μα κυρία μου η επιστήμη…» Αυτός τσιμουδιά. Αυτή τον κοίταζε στα μάτια. « Δεν γίνεται κουζίνα και λουτρό χωρίς παράθυρα…». Αυτός τσιμουδιά. Αυτή τον κοίταζε στα μάτια. «Το κόστος της κατασκευής…». Αυτός τσιμουδιά! Αυτή με κοίταξε στα μάτια. Αυτό ήταν, φύγανε! Πέρασαν δίπλα στο γραφείο του Φώντα κι εγώ βγήκα στον απέναντι πεζόδρομο να ηρεμήσω.

-                      Τον ξέρεις τώρα τον Τέλη, μια ζωή υπερβολικός και ζοχάδας, πήρε τον λόγο ο Φώντας. Μια χαρά ήταν οι άνθρωποι. Καθωσπρέπει ζευγάρι. Ο νεαρός ευγενέστατος, κιμπάρης, ιππότης σε λέω. Ζωζώ μου την ανέβαζε την κυρία, μπουμπού μου την κατέβαζε. Κι όλο την κοίταζε στα μάτια. Αυτή, υπέροχη! Ήξερε τι ήθελε η γυναίκα. Τέτοιους πελάτες δεν τους αφήνεις να φύγουν ακόμα κι αν σου πετάξουν και την μεγαλύτερη κοτσάνα. «Μα κυρία μου πώς το σκεφτήκατε αυτό; Σπουδάσατε στο πολυτεχνείο;» Αυτή άπλωσε πάνω στο σχέδιο ένα ατέλειωτο χαμόγελο. Αυτός την κοίταζε στα μάτια. ...Προσέφερα τσιγάρο. « Αυτό που λέτε αποκλείεται να είναι δική σας ιδέα κυρία μου, σίγουρα θα την κλέψατε από κάποιον σπουδαίο αρχιτέκτονα»! «Μα τι λέτε τώρα κύριε Φώντα, εγώ το σκέφτηκα». «Τι να σας πω κυρία μου, μένω έκπληκτος, με σκλαβώσατε». Αυτή πλατύ χαμόγελο, αυτός την κοίταζε στα μάτια... Προσέφερα καραμελίτσα.

-                      « Ομορφότερο εξοχικό, δεν θα υπάρχει σε ολόκληρη την Χαλκιδική ωραία μου κυρία», συνέχισε ο Φώντας. «Μα τι λέω, θα το θαυμάζει όλη η Ελλάδα. Θα το έχουν πρωτοσέλιδο τα μεγαλύτερα αρχιτεκτονικά περιοδικά της Ευρώπης και της Αμερικής κι εσείς θα ξέρετε, πως η ιδέα ήταν δική σας! Βέβαια όπως καταλαβαίνετε η τιμή του θα είναι κάπως …τσιμπημένη». Σιωπή ολίγων δευτερολέπτων. Αγωνία. Αυτή χαμογέλασε. Αυτός με κοίταξε στα μάτια! Ύστερα υπέγραψε την επιταγή... Προσέφερα σοκολατάκι.

-                      Έτσι κλείνονται οι καλές δουλειές, είπε ο Φώντας και μου έκλεισε το μάτι θριαμβευτικά.

-                      Κι εσύ βρε Τέλη, τι έκανες τελικά; Ρώτησα τον φίλο μου με ενδιαφέρον.

-                      Τι να έκανα; Αυτό που ήξερα καλύτερα. Δεν θυμάσαι που σας διόρθωνα τα λάθη στα διαγωνίσματα; Ε, με δέχτηκαν στο πανεπιστήμιο και ακολούθησα ακαδημαϊκή καριέρα.  Μπορώ να πω, πως είμαι τώρα στο στοιχείο μου!

-                      Έτσι ήταν πάντα φίλε μου ο Τέλης και παρόλο το υψηλό του το IQ, ποτέ δεν θέλησε να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα, παρατήρησε ο Φώντας. Περιμένει μια ζωή οι άνθρωποι να αλλάξουν αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Ο κόσμος έχει ανάγκη να ζει μες στις ψευδαισθήσεις και κάποιος πρέπει να τους τις προσφέρει. Δεν βλέπεις πώς λατρεύουν εκείνους τους πολιτικούς που τους φλομώνουν στο ψέμα και τους τάζουν λαγούς με πετραχήλια και τους άλλους που τους λένε την αλήθεια, πώς τους αγνοούν και τους εχθρεύονται;

           Αυτά μου είπε φεύγοντας ο Φώντας και μου …προσέφερε καραμελίτσα!!

Γιάννης Β Δεβελέγκας


Κυριακή 19 Ιουλίου 2015

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

Μη πάει  ο νους σας στο πονηρό! Εξάλλου, πόσο πονηρό θα μπορούσε να είναι ένα ραντεβού που κλείστηκε πριν τριανταπέντε ολόκληρα χρόνια; Ένα ραντεβού, που συμφωνήθηκε με κριτήριο τον ενθουσιασμό που συνοδεύει τα νιάτα και που όλοι το είχαμε ξεχάσει; 
Όλοι; Όλοι, εκτός απ΄ τον Γεράσιμο!

          Αυτός ήταν που μας αναζήτησε μετά από τόσο καιρό, λειτουργώντας ως τυπικός υπάλληλος του εθνικού τυπογραφείου. Μας εντόπισε και μας έπεισε να συναντηθούμε στο ίδιο σημείο που είχαμε κατασκηνώσει σε ελεύθερο κάμπινγκ, ένα καλοκαίρι κοντά στο σούρουπο της δεκαετίας του εβδομήντα. 

          Στο προσκλητήριο διαπιστώθηκε σχεδόν απαρτία. Από τους εννέα της παρέας παρουσιάστηκαν: Πέντε κύριοι και μία κυρία. Απουσίαζαν: Δύο στο εξωτερικό και ένας στην συμπρωτεύουσα, δικαιολογημένοι. 

          Οι πρώτες εντυπώσεις υπήρξαν οδυνηρές. Η διαδικασία αναγνώρισης κάτω από τις υπερτροφικές κοιλίτσες, τα βαμμένα ή γκρίζας απόχρωσης εναπομείναντα μαλλιά και τις ρυτίδες που έσκαβε τόσο καιρό με επιμέλεια ο πανδαμάτωρ χρόνος, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Παρόλα αυτά, η ταυτοποίηση ολοκληρώθηκε σύντομα και ακολούθησαν οι χειραψίες, τα γέλια και οι αγκαλιές.  

          Ο χώρος που είχαμε κατασκηνώσει δεν υπήρχε πια. Τίποτε γύρω μας δεν πρόδιδε την ύπαρξη του υπέροχου ελαιώνα με τα εκατομμύρια τζιτζίκια, που φιλοξένησε τις σκηνές μας και που δρόσισε τα μεσημέρια μας. Στη θέση του, είχαν ξεφυτρώσει δεκάδες διπλοκατοικίες κρυμμένες πίσω από πολύχρωμες ταμπέλες, που υπόσχονταν σε ντόπιους και σε ξένους επισκέπτες, ξεκούραση, καλό φαγητό και λογικές τιμές. 

          Με τα πολλά, αποφασίσαμε ομόφωνα να κατεβούμε στην παραλία για καφέ. Ενώσαμε δύο τραπεζάκια κοντά στη θάλασσα, απ΄ τη μεριά που φαίνεται  το  νησάκι της Παναγιάς κι αρχίσαμε να λέμε τα δικά μας. Πρώτα τις βασικές πληροφορίες για τον καθένα. Που βρίσκεται, ποιες ήταν οι επιλογές του, με τι ασχολείται, πως περνάει και τα τοιαύτα. Κι ύστερα, οι αναμνήσεις με τα επεισόδια, τις φάρσες και τα παθήματα από το καλοκαίρι εκείνο των πρώιμων χρόνων μας, που το έκαναν μοναδικό κι ανεπανάληπτο. 

          Έτσι ευχάριστα κύλισε η πρώτη μία με μιάμιση ώρα, για να ακολουθήσει ένας περίπατος στης Πάργας τις ανηφοριές πριν καταλήξουμε για φαγητό σε ένα συμπαθητικό ταβερνάκι στις ρίζες του κάστρου που δεσπόζει πάνω από αυτή τη μικρή αλλά πανέμορφη κωμόπολη της Ηπείρου. 

          -          Τι θα γίνει βρε παιδιά με τα κινητά σας; Ξεσπάθωσε ο Γεράσιμος. Τα πήρατε όλοι στα χέρια και ξεματιαστήκατε να στέλνετε φωτογραφίες και μηνύματα στο διαδίκτυο, σε αγνώστους που υποτίθεται πως είναι φίλοι σας! Φίλοι σε μια εικονική πραγματικότητα! Σε μια ψευδαίσθηση! Ανοησίες! Οι πραγματικοί οι φίλοι είναι εδώ, σ αυτό το τραπέζι.

          Δεν είχε άδικο ο Γεράσιμος. Επιβεβαιώθηκε εξάλλου περίτρανα μετά το φαγητό, όταν άρχισε ο καθένας μας, να περιγράφει τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωή του. Όλοι συμφωνήσαμε πως οι προσωπικές σχέσεις, είναι αυτές που πραγματικά ενώνουν τους ανθρώπους. Είναι αυτές που δοκιμάζονται στα δύσκολα. Που σφυρηλατούνται στις μεγάλες λύπες και στις ανείπωτες χαρές. Στις αποτυχίες ή τις επιτυχίες που σηματοδοτούν ένα μεγάλο τέλος και συνάμα ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα. Είναι οι σχέσεις αυτές που γεννιούνται τη στιγμή που αποκαλυπτόμαστε  σ΄ αυτούς που στέκονται στο πλάι μας, αφήνοντας ένα δάκρυ να ξεπεράσει το τελευταίο σημείο αντίστασης στην άκρη του ματιού και να κυλήσει στο πρόσωπό μας ανεμπόδιστα.  

          Πράγματι, όση ώρα κράτησε αυτού του είδους η εξομολόγηση, κανείς δεν κοίταξε το ρολόι του ή ακούμπησε το κινητό του. Έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε πέρασε η ώρα και έπρεπε να το διαλύσουμε και να επιστρέψουμε στα σπίτια μας. Ευτυχώς η Εγνατία οδός έκανε εύκολη την πρόσβαση προς όλες τις κατευθύνσεις. Η μέρα όπως εξελίχθηκε ήταν πραγματικά θαυμάσια. Το καλοκαιρινό ραντεβού στην Πάργα πέτυχε τον στόχο του αφού όλοι το βρήκαμε υπέροχο και συγκινητικό. Πριν φύγουμε, ο Γεράσιμος μας μοίρασε από ένα σουβενίρ που αγόρασε από τα ¨τουριστικά¨ νωρίτερα, χωρίς να τον πάρουμε χαμπάρι. Βγάλαμε και μερικές φωτογραφίες όλοι μαζί κι ετοιμαστήκαμε να φύγουμε όταν συλλάβαμε τον Γεράσιμο να κάνει σέλφι (αποθανατίζει τον εαυτό του) με το κινητό του. 

          -          Έπ !!! Τι κάνεις εκεί Γεράσιμε;   

          -          Α! Τίποτε σπουδαίο βρε παιδιά! Τη φωτογραφία που βγάλαμε ανεβάζω στο προφίλ μου στο φέισμπουκ! Καλές είναι οι προσωπικές σχέσεις με τους κοντινούς μας ανθρώπους, αλλά απαραίτητες και οι μικρές χαρές της ζωής. Μη ξεχνάτε  άλλωστε πως οι μικρές χαρές, είναι αυτές που μας δίνουν κουράγιο και ώθηση για τη συνέχεια! Αυτές γεμίζουν της ρουτινιασμένες μέρες μας! 

          Αυτά είπε ο Γεράσιμος και τρύπωσε στην καμπίνα του αυτοκινήτου του, παίρνοντας μαζί του ένα τελευταίο πονηρό χαμόγελο. 

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Πηγή: Εφημερίδα Πρωινός Λόγος

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

VIRTUAL REALITY GAMING


        ««Ο Ρούλης, τράβηξε την ταμπακέρα με τον αφορολόγητο καπνό από την κωλότσεπη και έστριψε ένα τσιγάρο. «Το αστικό αργεί» σκέφτηκε, «προλαβαίνω μια δυο τζούρες». Εν τω μεταξύ, η καλοντυμένη και περιποιημένη κυρία που είχε καταλάβει το διπλανό κάθισμα της στάσης του λεωφορείου, τον κοίταξε με δυσφορία. Ύστερα ξεδίπλωσε νευρικά την βεντάλια της και ράπισε τα σύννεφα του καπνού που εγκατέλειπαν με περισσή αδιακρισία τα σκουλαρικοτρυπημένα ρουθούνια του ατημέλητου νεαρού.
Η μεταξύ τους ρήξη φάνταζε αναπόφευκτη, όταν, στην απέναντι πλευρά του δρόμου συνέβη κάτι το αναπάντεχο που τους τράβηξε την προσοχή! Ένας μικρόσωμος άνδρας χειρονομώντας και αλαλάζοντας ακατανόητα, κυνηγούσε με πάθος, δυο άλλους πανύψηλους και γεροδεμένους άντρες, που έτρεχαν ο ένας πίσω από τον άλλον να του ξεφύγουν. Ο Ρούλης και η παχουλή κυρία, αλληλοκοιτάχτηκαν. Ένα αίσθημα συμφιλίωσης περικύκλωσε την καρδιά τους. Ξέχασαν τις διαφορές τους και εντελώς αυθόρμητα, άρχισαν να χειροκροτούν και να ενθαρρύνουν τον μικροκαμωμένο άνδρα που ηρωικά και παλικαρίσια, είχε πάρει στο κατόπι τα μεγαλόσωμα θηρία!
Έχουν όμως έτσι τα πράγματα ή μήπως κάτι άλλο συνέβαινε;  
Στην πραγματικότητα, οι δύο μεγαλόσωμοι άνδρες είχαν λογομαχήσει για κάποιες μεταξύ τους οικονομικές διαφορές και κυνηγιόντουσαν να αλληλοσπαραχθούν, ενώ ο μικρόσωμος που τους ακολουθούσε δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το μια προσπάθεια να τους προλάβει, με σκοπό να τους συνετίσει και να αποτρέψει την μεταξύ τους συμπλοκή!»».
Ένα πρώτο συμπέρασμα που θα μπορούσε κάποιος να εξάγει διαβάζοντας αυτήν την ιστορία είναι ότι ο αγώνας του αδύναμου και μικρού απέναντι στους ισχυρούς και μεγάλους, συναρπάζει και ενώνει τους ανθρώπους. Ένα δεύτερο, λιγότερο εμφανές συμπέρασμα, είναι ότι οι δύο πρωταγωνιστές (κοινή γνώμη) κρίνουν τα γεγονότα από την εικόνα που παρουσιάζεται μπροστά τους, με κίνδυνο να παραπλανηθούν.
Κάπως έτσι εξελίσσονται τελευταία και τα πράγματα στην πολιτική σκηνή, όπου το προφανές δεν είναι απαραίτητα και αληθές!

Το προφανές: Από τον περασμένο Ιανουάριο ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας, ο κυβερνητικός συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Το εξάμηνο που ακολούθησε, διαπραγματεύτηκε κοντράροντας στα ίσα την τρόικα (όπως δεν τόλμησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις). Διέπραξε τεράστια λάθη τακτικής κατά τις διαπραγματεύσεις. Μετέτρεψε σε εχθρική την συμπεριφορά παραδοσιακών φίλων ένθα κακείθεν του Ατλαντικού. Απευθύνθηκε χωρίς επιτυχία σε Ρωσία και Κίνα για να εξασφαλίσει  διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα απέναντι στους δανειστές.  Σπατάλησε πολύτιμο χρόνο, δεν εξασφάλισε πιστώσεις και περιήλθε η χώρα σε οικονομική ασφυξία. Δεν προώθησε μεταρρυθμίσεις. Απέρριψε τις προτάσεις των δανειστών και κατέφυγε σε δημοψήφισμα, όπου και κατήγαγε συντριπτική νίκη απέναντι στην αντιπολίτευση. Στη συνέχεια λόγω ελλείψεως χρόνου και συμμάχων υπέκυψε στις απαιτήσεις των δανειστών και αποδέχθηκε μια συμφωνία εξαιρετικά επώδυνη για την κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό. Ένα τρίτο μνημόνιο!
Το αληθές: Η αλήθεια κρύβεται πίσω από διαπιστώσεις και ερωτήματα.
Διαπιστώσεις: Η ελληνική πολιτική ηγεσία, όταν παρουσιάζονται πριν οκτώ περίπου χρόνια σοβαρά ελλείμματα στην οικονομία και συσσωρεύεται μη εξυπηρετούμενο δημόσιο χρέος, δηλώνει αδυναμία διακυβέρνησης της χώρας και είτε εγκαταλείπει την προσπάθεια παραδίδοντας την εξουσία σε άλλο κόμμα (Νέα Δημοκρατία) είτε αναζητά βοήθεια από την ΕΕ και το ΔΝΤ (ΠΑΣΟΚ). Ακολουθεί υψηλότατος δανεισμός της χώρας με πολύ αυστηρούς όρους αποπληρωμής (μνημόνια) και προτείνονται – επιβάλλονται από τους δανειστές, μεταρρυθμίσεις και προγράμματα εκσυγχρονισμού του ελληνικού κράτους και προσαρμογής της οικονομίας στα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Ενώ όμως εξασφαλίζεται η αποπληρωμή των δανείων και η λειτουργία του κράτους με άδικη και ισοπεδωτική φορολόγηση των πολιτών και των επιχειρήσεων, δεν γίνονται οι απαραίτητες γενναίες μεταρρυθμίσεις που θα απελευθέρωναν την αγορά και θα δημιουργούσαν πλούτο. Με αυτές τις προϋποθέσεις και με δεδομένο ότι η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου δεν έδειχνε ιδιαίτερο ζήλο να προχωρήσει στην αξιολόγηση και την ολοκλήρωση του δευτέρου μνημονίου, διαφαίνετο η σοβαρή πιθανότητα να απαιτηθεί και ένα τρίτο πρόγραμμα χρηματοδότησης. Ένα τρίτο μνημόνιο που μόνο με μια αριστερή κυβέρνηση είχε πιθανότητες να επιβληθεί στον ελληνικό λαό. Μια κυβέρνηση που θα ήταν σε θέση να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για να το περάσει με κατά το δυνατόν μικρότερες αντιδράσεις. Μια κυβέρνηση που τα στελέχη της δεν συμμετείχαν άμεσα στο «πάρτι» των προηγούμενων δεκαετιών.
Ερωτήματα: Ήταν συνειδητές οι καθυστερήσεις στις διαπραγματεύσεις για να εξαντληθεί ο χρόνος και να φτάσει στα όρια αντοχής του ο ελληνικός λαός; Ήταν εσκεμμένα υπερβολική η αντιπαράθεση μεταξύ των υπουργών των οικονομικών Ελλάδος-Γερμανίας; Ήταν απαραίτητη η δημιουργία πολεμικού κλίματος μεταξύ της Ελλάδος και των υπολοίπων κρατών της ευρωζώνης; Είχε νόημα το δημοψήφισμα; Ήταν τυχαία ασαφή τα ερωτήματά του; Μήπως ήταν απαραίτητο να γίνει για να αποφορτιστεί ο ελληνικός λαός που είχε συσσωρεύσει τεράστια πίεση την τελευταία πενταετία;  Πιστεύει κανείς πως η κυβέρνηση χρειάστηκε μόνο δύο μέρες με την συνδρομή «Γάλλων εμπειρογνωμόνων» για να παρουσιάσει στο γιούρογκρουπ μια ολοκληρωμένη και σαφέστατη πρόταση μέτρων; Πως η πρόταση αυτή δεν είχε προετοιμαστεί και συναποφασιστεί με τους δανειστές πολύ νωρίτερα, στα βασικά της τουλάχιστον σημεία; Πιστεύει κανείς πως δεν είχε προβλεφθεί το κλείσιμο των τραπεζών και ο έλεγχος των αναλήψεων; Πως θα μπορούσε να υπάρξει συνεννόηση των πολιτικών αρχηγών με την παρουσία του κ Σαμαρά; Πως θα είχε ευτυχή έκβαση η χθεσινή σύσκεψη κορυφής της Ευρωζώνης αν δεν είχε απομακρυνθεί ο κ Βαρουφάκης;
Τα ερωτήματα τα απαντά ο καθένας με τον τρόπο του και βρίσκει την δική του αλήθεια.  
Η δική μου άποψη είναι, ότι δεν ήταν όλα προσχεδιασμένα με κάθε λεπτομέρεια και πως δεν υπήρχε κάποιο σχέδιο συνωμοσίας. Απλά τα πράγματα οδηγήθηκαν εδώ που είναι σήμερα γιατί έτσι το επέβαλε το κοινό συμφέρον. Και σύντομα ο κάθε Ρούλης, η κάθε περιποιημένη κυρία, όλοι μας, θα έχουμε μπροστά μας μια πιο καθαρή εικόνα και θα ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο με μια κυβέρνηση ευρείας αποδοχής και γιατί όχι διακομματική, που θα αποδειχθεί επιτέλους αποτελεσματική.   


Γιάννης Β. Δεβελέγκας