Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

Ο Λόγος του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, Έρχεται από το Παρελθόν, να Διεμβολίσει Σύγχρονους Προβληματισμούς.

       Ούτε βδομάδα δεν πέρασε από την Αναστάσιμη Ακολουθία και η καθημερινότητα επέστρεψε ύπουλα στη ζωή μας, παραγκωνίζοντας μεθοδικά από το νου και την ψυχή μας την κατανυκτική ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδος και τον απόηχο της πασχαλιάτικης γιορτής. Έτσι, το χθεσινό μεσημέρι με βρήκε μετά το φαγητό να κάνω ζάπινγκ στα κανάλια, για να περάσει η ώρα μέχρι τις πέντε, που με περίμενε μια επαγγελματική συνάντηση.

       Την προσοχή μου την τράβηξε μια δημοσιογραφική έρευνα που αφορούσε στη δραματική αύξηση του άγχους και της βίας στους νέους και στα παιδιά, καθώς και στην προσπάθεια των κυβερνήσεων να αναλύσουν και να καταστείλουν το φαινόμενο, που έφτασε στο αποκορύφωμά του, με συμπλοκές νεαρών και τυφλές βομβιστικές και δολοφονικές επιθέσεις σε αθλητικές εκδηλώσεις και σε σχολεία.

       Είναι δυνατόν να λυθεί το πρόβλημα της βίας με μέτρα καταστολής; Αναρωτήθηκα. Τα κράτη, είναι σε θέση να αποτρέψουν τέτοιες πράξεις;

       Όσο καλά οργανωμένες υπηρεσίες κι αν έχουν, όσα τεχνολογικά μέσα και πληροφόρηση κι αν διαθέτουν, πάντα ο δράστης θα έχει την πρωτοβουλία και το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Θα επιλέγει με την ησυχία του τον τόπο, τον χρόνο και τον τρόπο που θα δράσει. Ακόμη κι αν οδηγηθούμε σε συστήματα και μεθόδους, που δεν θα πλησίαζε ούτε η φαντασία του Τζώρτζ  Όργουελ, μονολόγησα, η λύση δεν είναι η καταστολή, αλλά η πρόληψη, ο εντοπισμός και η εξάλειψη των αιτιών που ενθαρρύνουν και οδηγούν τους νέους σε βίαιη συμπεριφορά.

       Χάλασε τελείως η διάθεσή μου κι έτσι άφησα την τηλεόραση να μουρμουρίζει συντονισμένη σε ένα περιφερειακό κανάλι και καταπιάστηκα με τον υπολογιστή που είχε ξεχασθεί αναμμένος στο γραφειάκι του τηλεφώνου.

       Πληκτρολόγησα την ημερομηνία που έγραφε το ημερολόγιο τοίχου δίπλα μου ¨9 Μαΐου¨ και η μηχανή αναζήτησης με παρέπεμψε στο βίντεο με τον επιβατήριο λόγο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου που εκφωνήθηκε στις 9  Μαΐου του 1998, κατά την ενθρόνισή του.

       << Παιδιά μου, χρυσά της Ελλάδος παιδιά.( Έλεγε με φανερή τη συγκίνηση ο Αρχιεπίσκοπος απευθυνόμενος στους νέους). Είσθε το καμάρι του Γένους, η δαφνοστεφανωμένη απαντοχή μας. Όμως σας πονέσαμε πολύ με την υποκρισία μας και σας ευτελίσαμε μέσα σας την έννοια του χρέους. Σας χρεώνουμε τις παρεκτροπές σας, ενώ είμαστε οι ηθικοί αυτουργοί των. Σας στερήσαμε την αγάπη, σας αφήσαμε έρμαιους στα κύματα του κατακλυσμού της Βαβυλώνας. Σας αναγκάσαμε να ζείτε σ' ένα κόσμο απάνθρωπο, ανηλεή και ανοικτίρμονα. Σας υποδείξαμε να ακολουθήσετε δρόμους, πού εμείς δεν βαδίζαμε. Σας αφαιρέσαμε την πίστη και την ελπίδα. Γκρεμίσαμε από μέσα σας κάθε ιδανικό. Κι όμως λέμε ότι σας αγαπάμε. Σεις, με την οξύνοιά σας καταλάβατε την ασυνέπειά μας. Και μας εγκαταλείψατε και δεν μας εμπιστεύεστε πια, δεν θέλετε να ζήσετε στον κόσμο πού εμείς σας ετοιμάσαμε και στραφήκατε στην αναζήτηση της χίμαιρας μέσ' απ' τα ναρκωτικά, στην επιβεβαίωσή σας μέσα από τη βία»
Και συνεχίζει:

       << Παιδιά μου, αυτός πού σας ομιλεί αυτή τη στιγμή, παίρνει πάνω του την ευθύνη για τις απέναντί σας αμαρτίες όλης της γενιάς του, και σας ζητά ταπεινά συγγνώμη. Θέλει όμως ταυτόχρονα να σας πει, πώς καμιά αμαρτία δική μας και καμιά αστοχία δική σας δεν μπορεί να σας κλείσει το δρόμο προς την καταξίωση. Τα αδιέξοδα πλήθυναν. Τώρα η αδυσώπητη ανάγκη σας καλεί σε απόφαση. "Όταν αλύπητη βαριά ξεσπά η ανάγκη και προστάζει, ανάξιος είναι όποιος διστάζει" (Λέει ο εθνικός μας ποιητής). Υπάρχει ένας χώρος πού δεν θα σας προδώσει ποτέ. Είναι ο χώρος της Εκκλησίας. Ελάτε σ' αυτόν, ελάτε στην πίστη, ελάτε στο Χριστό. Ψάξτε να βρείτε ανάμεσα στη γενιά των πατέρων σας τους άξιους, τους ατίμητους, τους σεβάσμιους, τους ικανούς, γιατί υπάρχουν. Θα βρείτε κοντά μας, θα βρείτε κοντά τους, ό,τι έχετε από χρόνια τώρα στερηθεί. Και μαζί την αληθινή ελευθερία, την αληθινή δικαιοσύνη, την αληθινή αλήθεια. Ο Αναστάς Χριστός, παιδιά μου, να είναι πάντα μαζί σας>>.    

        Ακούγοντας λέξη προς λέξη τον ρηξικέλευθο και συγκλονιστικό αυτό λόγο, που εκφωνήθηκε πριν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, έμεινα άφωνος από έκπληξη κι από συγκίνηση, κατανοώντας, στο βαθμό που το επιτρέπει η μικρότητά μου, τη διάσταση, τη διαχρονικότητα, και το μεγαλείο των λόγων του μεγάλου αυτού ηγέτη, που έρχονται από το παρελθόν σαν αιχμηρό δόρυ, να διεμβολίσουν  με σαφήνεια και διορατικότητα τους σύγχρονους προβληματισμούς για την εξάπλωση της νεανικής βίας.

       Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω, ψιθύρισα.


ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ (11 Μαΐου 2013)
Γιάννης Β. Δεβελέγκας




ΥΓ: Το σχετικό βίντεο με το αφιέρωμα στον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο και το πιο πάνω απόσπασμα του λόγου του, θα το βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση  http://xristodoulos.antibaro.gr/ .

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Η ΛΟΥΣΗ Ο ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΣ ΚΑΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΑΣΑΦΕΙΑ


Ο Ράμπο του Υπουργείου Οικονομικών κοίταξε με ανυπομονησία το ρολόι του. Κόντευε πέντε το απόγευμα. Ένας ενοχλητικός πόνος στη μέση του, είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητος καθώς ήταν στριμωγμένος για ώρες στο πίσω μέρος του ειδικά διαμορφωμένου κατασκοπευτικού οχήματος της υπηρεσίας, που παρακολουθούσε το σπίτι της δεσποινίδας Λούση από το απέναντι πεζοδρόμιο. Δίπλα του, ανάμεσα σε δύο οθόνες και διάφορα άλλα ηλεκτρονικά συστήματα καταγραφής ήχου και εικόνας, κάθονταν ο οδηγός του βαν και βοηθός του, που επιτηρούσε πότε τον δρόμο και πότε τις οθόνες που εκείνη τη στιγμή έδειχναν τον Σωκράτη τον υδραυλικό, να προσπαθεί χωμένος κάτω από τον νιπτήρα της κουζίνας του σπιτιού της δεσποινίδας Λούση, να αντικαταστήσει ένα διαλυμένο σιφόνι.   
-          Αυτή τη φορά θα τον πιάσουμε τον άτιμο, μουρμούρισε χαιρέκακα ο οδηγός του βαν.
-          Μην είσαι τόσο σίγουρος, ο τύπος είναι πολύ πονηρός και όλο μας ξεγλιστράει, απάντησε ο Ράμπο. Νομίζω όμως πως σήμερα δεν θα το γλυτώσει το πρόστιμο. Η δεσποινίδα Λούση αποδείχθηκε γάτα με πέταλα! Και η κάμερα με την οποία την έχουμε καλωδιώσει είναι τελευταίας τεχνολογίας, ένα σωρό λεφτά κόστισε στην υπηρεσία. Να΄ τος ο μάγκας, σηκώθηκε και δοκιμάζει τη βρύση! Να δούμε τώρα, αν θα κόψει και απόδειξη…

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Όλα ξεκίνησαν τρεις βδομάδες νωρίτερα.
Εκείνο το πρωί η Λούση, ήταν ξαπλωμένη στο ξέστρωτο κρεβάτι της και περίμενε να στεγνώσει το μανό που είχε απλώσει στα νύχια των ποδιών της, όταν χτύπησε επίμονα το τηλέφωνο. Ποιος διάβολος να είναι τέτοια ώρα, σκέφτηκε. Ύστερα, πέταξε το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης πάνω στα σατέν σεντόνια της και σήκωσε βαριεστημένα από το κομοδίνο, το ασύρματο τηλέφωνο που αναβόσβηνε και προειδοποιούσε με τη φωνή του Θάνου Πετρέλη: «Στα όρια ζω, κοιμάμαι και ξυπνάω, μακριά σου εγώ για πάντα θα πονάω…».
-          Παρακαλώ! Απάντησε χωρίς να κρύψει τη δυσαρέσκειά της, δια το ακατάλληλον της ώρας.
-          Κυρία Λούση καλημέρα σας. Είμαι ένας υπάλληλος του υπουργείου οικονομικών και θα ήθελα να σας πληροφορήσω πως πήραμε την αίτησή σας και σας επιλέξαμε για το πρόγραμμα με το κωδικό όνομα ¨Στα Πράσα¨.  Παρακαλώ να περάσετε αύριο το πρωί από τη Διεύθυνση Πάταξης Φοροδιαφυγής στον δέκατο έκτο όροφο του Υπουργείου Οικονομικών γραφείο δεκατέσσερα, για να ενημερωθείτε σχετικά με την δίμηνη συνεργασία μας. Όπως ήδη γνωρίζετε θα χρειαστεί να περάσετε και μια ταχύρυθμη εκπαίδευση. Ευχαριστώ!
Ή Λούση, με πατημένα τα τριάντα, ζούσε μόνη της εδώ και ενάμιση μήνα. Από τότε δηλαδή που την παράτησε ο πρώην της. Έτσι, αυτή την περίοδο βρισκόταν σε αναζήτηση ή νέου γαμπρού ή εργασίας, για να βγάζει ένα χαρτζιλίκι και να συντηρεί το σπίτι που έμενε και που το είχε κληρονομιά από τη μάνα της. Όταν λοιπόν μια μέρα έπεσε στα χέρια της ένα ενημερωτικό φυλλάδιο της νεοσύστατης υπηρεσίας πάταξης της φοροδιαφυγής, που αναζητούσε συνεργάτες στα πλαίσια της συμφωνίας του υπουργείου οικονομικών με τους «Θεσμούς», δεν δίστασε να υπογράψει τη σχετική αίτηση. Η Λούση βέβαια, δεν ήταν κατά βάθος κακός άνθρωπος και δεν την ενθουσίαζε ο ρόλος του χαφιέ που έπρεπε να υποδύεται, αλλά …η ανάγκη βλέπετε.
Πέρασε την εκπαίδευση με άριστα, έμαθε να χρησιμοποιεί ένα ψαράκι καρφίτσα που είχε ενσωματωμένη κάμερα και μικρόφωνο, πήρε και μερικά μαθήματα υποκριτικής και μπήκε με ενθουσιασμό στην αγορά εργασίας. Πρώτη της αποστολή, ο Σωκράτης ο υδραυλικός. Σεσημασμένος φοροκλέφτης – φοροφυγάς που δηλώνει ετήσιο εισόδημα κοντά στο αφορολόγητο όριο. Δηλαδή, τόσα περίπου που δηλώνουν σύμφωνα με αδιάψευστα δημοσιεύματα και μερικοί μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγαλοπρομηθευτές του Δημοσίου που δεν τολμάει όμως κανένας να τους ενοχλήσει!
Η επιχείρηση στήθηκε επαγγελματικά. Ο Ράμπο έσπασε με ένα σφυρί το σιφόνι του νιπτήρα της κουζίνας, η Λούση έκλεισε το ραντεβού με τον υδραυλικό, ύστερα φόρεσε την καρφίτσα – κάμερα κάτω από το δαντελωτό φιογκάκι που οριοθετούσε το βάθος του ντεκολτέ της και έγινε η σχετική δοκιμή διασύνδεσης της κάμερας με τα συστήματα του βαν που είχε εν τω μεταξύ σταθμεύσει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Κι ενώ όλα έδειχναν πως η κατάσταση ήταν υπό έλεγχο, έσκασε μύτη στην εξώπορτα ο αστάθμητος παράγοντας, ο Σωκράτης! Μελαχρινός, αρρενωπός, γεροδεμένος, γύρω στα τριανταπέντε. «Ίδιος ο Αντώνιο Μπαντέρας στα νιάτα του», σκέφτηκε η Λούση και ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί της.  Γυάλισε όμως και το μάτι του Σωκράτη όταν την αντίκρισε, γιατί εδώ που τα λέμε, το στενό φορεματάκι που φορούσε η Λούση, δεν μπορούσε να συγκρατήσει με επιτυχία τη θηλυκότητά της που ξεχείλιζε, συνοδευόμενη διακριτικά από ένα πανάκριβο γαλλικό αρωματάκι.
-          Ωραία η καρφίτσα σας κυρία Λούση! Όλα σας υπέροχα δηλαδή! Ψέλλισε ο υδραυλικός.
-          Δεσποινίδα παρακαλώ! Είπε εκείνη χαδιάρικα. Να σας ψήσω καφεδάκι; Έχω και ένα κομμάτι μηλόπιτα που έφτιαξα μόνη μου. Να μου πείτε αν σας αρέσει.
Μερικά λεπτά αργότερα:
-          Μα πότε προλάβατε και το φτιάξατε το σιφόνι κε Σωκράτη; Βιάζεστε πολύ; Σας περιμένει η γυναίκα σας;
-          Μπα που τέτοια τύχη! Μόνος είμαι, απάντησε τάχα με αφέλεια ο υδραυλικός!
-          Καλέ γιατί μιλάμε τόση ώρα στον πληθυντικό;
Κάπου εκεί οι οθόνες του βαν μαύρισαν και η επιχείρηση ¨Στα Πράσα¨ έλαβε τέλος. Ο Ράμπο γύρισε και κοίταξε τον οδηγό δίπλα του που έστεκε απορημένος.
-          Και τώρα τι κάνουμε; Αναρωτήθηκε σαν είδε λίγα δευτερόλεπτα αργότερα τη Λούση και τον υδραυλικό να βγαίνουν αγκαζέ από το σπίτι. Τι θα πούμε αύριο στο μεγάλο αφεντικό;
-          Είναι απλό!. Θα του πούμε πως το σχέδιο ¨Στα Πράσα¨ παρουσιάζει στην πράξη μια δημιουργική ασάφεια και χρειάζεται επειγόντως αναθεώρηση! Απάντησε με νόημα ο οδηγός κι έλυσε το χειρόφρενο του αυτοκινήτου!
Γιάννης Β. Δεβελέγκας


Πηγή: www.proinoslogos.gr