Η ΣΩΣΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ

Μια απροσδιόριστη ανάμνηση με παρέσυρε νωρίς το πρωί στο κεντρικό πάρκο. Δεν υπήρχε ψυχή! Περιπλανήθηκα για λίγο ράθυμα ανάμεσα στα καταπράσινα πλατάνια και στη συνέχεια κατευθύνθηκα προς την πλευρά που είναι τοποθετημένες οι προτομές σπουδαίων  ανθρώπων του πνεύματος και του πολιτισμού. Και τότε, αντίκρισα τον Αχιλλέα! 

          Παραξενεύτηκα που τον είδα ολομόναχο να κάθεται με το κεφάλι σκυφτό, σε ένα από τα πακτωμένα ξύλινα παγκάκια.    

          -            Γιάννη, έχω καιρό να σε δω!  Ανταποκρίθηκε κουρασμένα στον χαιρετισμό μου.

          Ο Αχιλλέας, από τους καλύτερους, εξυπνότερους και πιο πετυχημένους δικηγόρους,  είναι ίσως ο κοινωνικότερος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου. Η πιθανότητα να τον βρεις εκτός γραφείου μόνο του είναι απειροελάχιστη, σχεδόν μηδενική. Έτσι αιφνιδιάστηκα και δεν κατάφερα να κρύψω την ανησυχία στη φωνή μου, όταν τον ρώτησα αν όλα πάνε καλά.

          -            Τους βλέπεις Γιάννη μου αυτούς; Αντιγύρισε στην ερώτησή μου δείχνοντας τις προτομές. Αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι μας μάθανε να πολεμάμε στη ζωή και να διεκδικούμε το δίκιο μας. Να είμαστε παλικάρια. Μας διδάξανε την ιστορία, τα ιδανικά και τις αρετές της φυλής μας. Πάσχιζαν με πάθος και σοφία, να μας κάνουν καλούς και χρήσιμους ανθρώπους για την κοινωνία. Εμείς όμως τους προδώσαμε.  

          Αναρωτήθηκα αν ο φίλος μου περνάει, κάπως καθυστερημένα, κρίση ηλικίας ή αν, σαν έμπειρος δικηγόρος, πάει να ξεγλιστρήσει από την ερώτησή μου. Ωστόσο δεν επέμεινα. Κάθισα δίπλα του στο παγκάκι, ανακλαδίστηκα προσποιητά και του είπα δήθεν αδιάφορα: «Είναι απορίας άξιον Αχιλλέα, πως σ΄ αυτό εδώ το πάρκο που βρίσκεται στην καρδιά της πόλης δεν φτάνουν οι θόρυβοι από την κίνηση. Λίγες μόλις δεκάδες μέτρα από τον κεντρικότερο δρόμο και το μόνο που ακούγεται πεντακάθαρα, είναι το κελάηδημα των πουλιών».

          Ο Αχιλλέας κατάλαβε την πρόθεσή μου να αλλάξω το κλίμα και πήρε τον λόγο. «Το παρατήρησα κι εγώ» μου είπε αφήνοντας έναν ανεπαίσθητο αναστεναγμό, «Η πόλη μας στο ιστορικό της κέντρο είναι γεμάτη με τέτοιους χώρους που σε ταξιδεύουν μακριά από τον αγχωτικό ρυθμό της σύγχρονης ζωής. Πήγαινε λίγο πιο πέρα και θα δεις τους θρύλους ν΄ ακολουθούν εκείνο το παλιό καλντερίμι. Στάσου κοντά σ΄ αυτό εκεί το πέτρινο  απομεινάρι της παλιάς στρατώνας και θ ακούσεις τις ζητωκραυγές της απελευθέρωσης κι ύστερα, έλα πάλι πίσω σ αυτά εδώ τα μικρά αριστουργήματα και παρέδωσε την ψυχή σου στο ευγενικό τους αγκάλιασμα.  

          -            Ωστόσο, τον διέκοψα, εμείς δεν φαίνεται να διαθέτουμε την παιδεία για να εκτιμήσουμε ότι υπάρχει γύρω μας και να δείξουμε σεβασμό στην παράδοση, στην πνευματικότητα και στον πολιτισμό που κληρονομήσαμε. Δεν είναι άραγε αλήθεια πως εδώ και πολλά χρόνια σταματήσαμε να παράγουμε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, πολιτισμό; 
 

         -            Είναι γιατί καταντήσαμε φίλε μου υλιστές. Μας έπνιξε ο καταναλωτισμός και αποχαυνωθήκαμε. Στερέψαμε από ιδέες. Αντικαταστήσαμε τα ιδανικά μας με τη φαυλότητα, τις αξίες μας με τη διαφθορά, τη δημιουργία με τον καταναλωτισμό, τους θεσμούς με την ξετσιπωσιά και τον πολιτισμό μας με τη χυδαιότητα. Δεν μας έμεινε διάθεση για προσφορά προς την πατρίδα και την κοινωνία, ούτε πάθος για να δοξάσουμε την Ελλάδα όπως έκαναν οι πρόγονοί μας. 

          -           Είχα την τύχη, συνέχισε ο Αχιλλέας, να συναντήσω αρκετά χρόνια μετά τις σπουδές μας έναν σπουδαίο άνθρωπο και δάσκαλό μας. Τον Αρσένη Γεροντικό.  Είχαμε τότε μια παραπλήσια συζήτηση και μου έφερε σαν παράδειγμα τον Αισχύλο, τον σπουδαίο αυτόν δραματικό ποιητή της κλασικής Ελλάδας, τα έργα του οποίου σήμερα αποτελούν παγκόσμια κληρονομιά. Μου επισήμανε πως ο Αισχύλος δεν θεωρούσε τις τραγωδίες του ως το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής του, αλλά τη συμμετοχή του στη μάχη του Μαραθώνα και την προσφορά του στην πατρίδα. Μου είπε επίσης πως η συμμετοχή του σ΄ αυτή την ιστορική για την Ελλάδα και την ανθρωπότητα μάχη που όρισε τη μοίρα του δυτικού πολιτισμού, ερμηνεύει τα έργα του ιδεολογικά, πολιτικά και φιλοσοφικά, αφού σ αυτά συμπυκνώνει ο ίδιος, αφενός την έννοια του δικαίου και αφετέρου τη συνείδησή του ως μαχόμενου πολίτη. Έτσι λοιπόν, όταν ο Αισχύλος προαισθάνθηκε το τέλος του βίου του ευρισκόμενος στην Σικελία, συνέταξε ο ίδιος το επιτύμβιο επίγραμμα που κόσμησε τον τάφο του και το οποίο έγραφε σε ελεύθερη μετάφραση: « Το μνήμα αυτό που βρίσκεται στην καρπερή γη της Γέλας, φιλοξενεί τον Αισχύλο γιο του Ευφορίωνα, για την παλικαριά του οποίου θα σου μιλήσει ο Μαραθώνας και ο μακρόμμαλος Πέρσης που την ξέρει απ την καλή».    

          Κάπου εκεί τελείωσε και η κουβέντα μας με τον Αχιλλέα που εν τω μεταξύ είχε αλλάξει προς το καλύτερο διάθεση. Πήραμε ο καθένας τον δρόμο του, με τη βεβαιότητα πως ο πνευματικός κόσμος της χώρας μας δεν μπορεί παρά να αντιδράσει σύντομα και η παιδεία μας θα πάρει επιτέλους τη σωστή κατεύθυνση. Θα γίνει για μια ακόμη φορά ο μοχλός και το εφαλτήριο για την αναγέννηση του έθνους μας.

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ

     Η σελήνη άργησε ν΄ ανατείλει εκείνο το βράδυ κι ένα μυστηριώδες πυκνό σκοτάδι σέρνονταν σαν σμέρνα ανάμεσα απ΄ τα χαμόσπιτα.  Το απομονωμένο ψαροχώρι, που κειτόταν καταχωνιασμένο στα τεράστια βράχια που στοιχίζονταν πίσω από τον πέτρινο φάρο είχε ήδη πέσει για ύπνο, όταν φάνηκε ένας παράξενος οδοιπόρος να διασχίζει με γρήγορο βηματισμό το δρομάκι που οδηγούσε σ΄ ένα μικρό καρνάγιο με σαπιοκάικα. Φτάνοντας εκεί ο ταξιδιώτης, κοντοστάθηκε για λίγο και ψηλάφησε με το βλέμμα του κάτι σκελετωμένα κουφάρια από παλιά ναυάγια. Ένα αινιγματικό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του.

      Ο παγωμένος αέρας του ωκεανού δυνάμωνε όλο και περισσότερο. Ο ταξιδιώτης,  έσφιξε όσο γινόταν το κορδόνι της κουκούλας του άνορακ που έφερε τη στάμπα της Διεθνούς Τράπεζας Επενδύσεων και ύστερα ακολούθησε το μονοπάτι προς το ταβερνείο της ακτής. Έδειχνε να ξέρει καλά τα κατατόπια. Φτάνοντας, έριξε μια γρήγορη ματιά στην μισοξηλωμένη από τους αέρηδες ταμπέλα που έγραφε: Λαϊκή Ταβέρνα «Tο Καθαρτήριο».

       Μπαίνοντας, τον υποδέχθηκαν: το αρρωστημένο κίτρινο φως που έβγαζε μια λάμπα ασετυλίνης, η οσμή του ξεθυμασμένου ρακόμελου και τρεις μισομεθυσμένοι θαμώνες που είχαν πιασμένο το τραπέζι δίπλα στο παράθυρο.   

       -          Καλώς όρισες αφεντικό στα μέρη μας, τον χαιρέτησε η γυναίκα που εμφανίστηκε πίσω από τον πάγκο σερβιρίσματος. Έχω εξαιρετικό παλαιωμένο ρακόμελο, από ένα βαρέλι που ξέρασε η θάλασσα στην παραλία νωρίς σήμερα το απόγευμα.  

       -          Ας μένει αυτό για αύριο όταν τελειώσει η δουλειά, απάντησε ψυχρά ο ταξιδιώτης. Έρχεται κατά δω η «Ψωροκώσταινα», ένα καράβι σχεδόν ακυβέρνητο που έχασε τον προσανατολισμό του για πάνω από τριάντα χρόνια και πάει γραμμή πάνω στα βράχια. Το πλήρωμά του είναι διχασμένο κι αταξίδευτο! Δεν πρέπει να χαθεί η ευκαιρία!

        Ύστερα γύρισε προς τους θαμώνες που είχαν στρέψει πάνω του την προσοχή τους και συνέχισε:

       -           Ξέρω ποιοι είστε εσείς! Έχω για σας τις καλύτερες συστάσεις! Ο ένας από σας είναι τραπεζίτης, ο δεύτερος μεγαλοεκδότης και ο τρίτος πολιτικός. Θα χρειαστώ και των τριών σας τη βοήθειά, με το αζημίωτο φυσικά, για να λιανίσουμε αυτό το ακυβέρνητο καράβι όταν θα τσακιστεί πάνω στα βράχια. Εύκολα θα του πάρουμε τα ασημικά που κουβαλάει. Όσα του έχουν απομείνει δηλαδή, γιατί τ΄ αμπάρια του είναι γεμάτα με μεγάλα τρωκτικά που καταβροχθίζουν τα πάντα. Αν συμφωνείτε, μπορείτε από τώρα να με φωνάζετε αφεντικό!

       -          Το καράβι αυτό, που λες αφεντικό, το είδαμε κι εμείς πολλές φορές να έρχεται κατά τα βράχια αλλά τη γλύτωνε ως τώρα. Ο κόσμος εδώ γύρω πιστεύει πως είναι στοιχειωμένο, αποκρίθηκε ο τραπεζίτης με τη γαμψή γερακίσια μύτη κι έπειτα έσβησε απάνω στο λαρύγγι του, όση ρακή του είχε απομείνει στο ποτήρι.

       -          Μη στεναχωριέσαι αφεντικό, γι αυτό είμαστε εμείς εδώ, πήρε το λόγο ο δεύτερος θαμώνας. Θα στρέψουμε αλλού την προσοχή του κόσμου και θα κάνουμε τη δουλειά μας όπως πρέπει.

       -          Κι εγώ μαζί σου αφεντικό, δήλωσε κι ο τρίτος ανυπόμονα. Μπορείς να βασίζεσαι σε μένα, στην πολιτική δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

                   -          Σύμφωνοι λοιπόν! Η αυριανή μέρα προβλέπεται ενδιαφέρουσα! Έχει κανονιστεί το «γεγονός»!  Μια ξαφνική θεομηνία, που θα σπείρει στα σίγουρα τον πανικό στο διεφθαρμένο πλήρωμα του καραβιού! Όσο για εσάς, να είστε βέβαιοι πως η Τράπεζά μου, που διαχειρίζεται μεγάλα επενδυτικά χαρτοφυλάκια και διεθνή ασφάλιστρα κινδύνου, θα σας ανταμείψει με το παραπάνω.

       Ο καπετάνιος και το πλήρωμα εν τω μεταξύ πάνω στην «Ψωροκώσταινα», έδειχναν να μην έχουν αντιληφθεί τους κινδύνους και τις παγίδες που έκρυβαν τα αφιλόξενα νερά του ωκεανού. Ούτε νοιαζόντουσαν για τα ποντίκια που τρώγανε τα ασημικά από τ΄ αμπάρια. Μόνο τις ανταρσίες και τις ίντριγκες φοβόντουσαν, για να μη χάσουνε την εξουσία.  Από την άλλη, οι επιβάτες ήταν τρομοκρατημένοι γιατί είχαν χάσει όλα τους τα υπάρχοντα, τα τρόφιμα είχαν λιγοστέψει και τα σωσίβια φτάνανε μόνο για λίγους.   

      Το επόμενο πρωί δεν άργησε να ξεσπάσει η θεομηνία. Ο παράξενος ταξιδιώτης είχε καταφύγει στον φάρο, απ΄ όπου μπορούσε να παρακολουθεί με ασφάλεια τα πάντα. Λογάριαζε πως όλα θα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιο που είχε καταστρώσει. Είχε φτάσει επιτέλους η ώρα της ανταμοιβής!

       Η «Ψωροκώσταινα» όλο και περισσότερο πλησίαζε προς τα απόκρημνα τα βράχια! «Δεν έχει μείνει πλέον χρόνος για να στρίψει»! σκέφτηκε ο ταξιδιώτης και η καρδιά του πήγαινε να σπάσει από την αγωνία.

      Και τότε, αισθάνθηκε ακριβώς πίσω του την παρουσία ενός ανθρώπου. Ήταν ο φαροφύλακας. Ένας καλοβαλμένος γέροντας με κάτασπρη γενειάδα και ναυτικό καπέλο στο κεφάλι!

       -       Μη χαίρεσαι και τόσο ταξιδιώτη, του μίλησε ήρεμα ο άνθρωπος του φάρου. Το καράβι αυτό είναι στοιχειωμένο! Έχει πάνω από τρεις χιλιάδες χρόνια που ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου, χωρίς σταματημό. Το συνοδεύει πάντα μια γοργόνα! Κι άλλες φορές έτυχε κι έφτασε ακυβέρνητο ως εδώ, αλλά την τελευταία στιγμή στοιχειώνει και συνεχίζει την πορεία του ανέπαφο.

       -       Μα τι λες γέροντα; Δεν βλέπεις πως έφτασε το τέλος του; Έχουν αρχίσει ήδη να πηδάνε τα ποντίκια μες στη θάλασσα!

       -        Για κοίταξε καλύτερα αφέντη! «Δεν είναι τα ποντίκια αυτά που πέφτουνε στη θάλασσα, αλλά …ο κυβερνήτης και η παρέα του», είπε με σαρκασμό ο φαροφύλακας κι ύστερα χάθηκε!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Ο ΑΕΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΥΛΙΟΥ

         Το κινητό τηλέφωνο κουδούνισε επίμονα μέσα στην παλάμη του κυρ Θανάση, την ώρα που κάτω από μια έκφραση αποστροφής στο πρόσωπό του, διάβαζε ένα εισερχόμενο μήνυμα. Το μήνυμα έγραφε πως την ώρα που ετηρείτο ενός λεπτού σιγή στην αίθουσα του κοινοβουλίου για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου από τους Τούρκους, μία εκπρόσωπος του λαού αποχώρησε επιδεικτικά από την αίθουσα.

                Προβληματισμένος, έφερε το τηλέφωνο στ αυτί του για να απαντήσει στην κλήση. Από την άλλη άκρη ακούστηκε η φωνή ενός παλιού του φίλου, που του υπενθύμιζε πως την ερχόμενη Κυριακή, θα ολοκληρώνονταν οι ετήσιες τριήμερες εκδηλώσεις που γίνονται σε ανάμνηση του ολοκαυτώματος του Σουλίου και της αυτοθυσίας του καλόγερου Σαμουήλ και των Σουλιωτών, υπέρ της ελευθερίας. Το τηλεφώνημα, του άλλαξε αμέσως τη διάθεση κι άφησε ικανοποιημένος το κορμί του να βυθιστεί στο βάθος της πλάτης της καρέκλας του γραφείου του.    

         Ο κυρ Θανάσης, συνταξιούχος πλέον πυροτεχνουργός του στρατού, είχε για πολλά χρόνια σαν αποστολή, να οργανώνει και να εκτελεί από το παρασκήνιο την εντυπωσιακή ανατίναξη του Κουγκίου κατά την αναπαράσταση την θυσίας των Σουλιωτών. Αυτή τη φορά όμως του δινόταν η ευκαιρία να παραστεί σαν προσκυνητής και να απολαύσει χωρίς άγχος την εκδήλωση που περιελάμβανε εκτός των άλλων και τοπικούς παραδοσιακούς χορούς που του άρεσαν ιδιαίτερα. Δεν θα ήταν άσχημη η ιδέα, να πάρει και τον εγγονό του.

         Σαν έφτασε η μέρα, φόρεσε τα καλά του, μπήκαν με τον πιτσιρικά στο αυτοκίνητο και ανηφόρισαν από νωρίς το πρωί προς την Παραμυθιά, για να προλάβουν τη δοξολογία. 

         Κάθε φορά που σκαρφάλωνε ο Κυρ Θανάσης, στα άγρια και απόκρημνα βουνά των Κασσωπαίων, στον ιερό αυτό τόπο που συμπλέκονται αδιάσπαστα ο μύθος και η ιστορία, ένα αίσθημα ελευθερίας αγκάλιαζε το στήθος του κι άθελα η σκέψη του ταξίδευε μέσα στο χρόνο. Ταξίδευε αντάμα με τους καπεταναίους και τις καπετάνισσες, στην Κιάφα και στο Αβαρίκο. Και μετά στο Κούγκι και στο Ζάλογγο και στη Μονή του Σέλτσου. Ακολουθούσε νοερά τη Μόσχω Τζαβέλλα και τις τετρακόσιες Σουλιώτισσες, που αρματώθηκαν μεσ΄ στην απελπισιά τους και πήρανε -γυναίκες αυτές περήφανες - φαλάγγι τον εχθρό. Και τη δεκαοχτάχρονη, τη Λένη του Μπότσαρη, που την αρπάξανε τα παγωμένα νερά του Αχελώου και έγινε η θυσία της ύμνος για τη λευτεριά και παρακαταθήκη για το γένος που μόλις τότε ξύπναγε απ΄ το λήθαργο της σκλαβιάς και της υποταγής. Και μετά, έφερνε στο νου του τον μεγάλο φιλέλληνα τον Λόρδο Μπάιρον, που έφτασε στην Ελλάδα το 1810 και ενώ περίμενε να δει εκείνη τη λαμπρή τη χώρα που είχε γνωρίσει στα διαβάσματά του, αντίκρισε με απογοήτευση μια χώρα βυθισμένη στην υποδούλωση. Κι ύστερα, όταν ο Μπάιρον γνώρισε τους Σουλιώτες και του αναπτερώθηκε και πάλι η ελπίδα για τη λευτεριά, έγραψε γι αυτούς ένα υπέροχο ποίημα:

                  «Στο βράχο του Σουλίου και στην ακτή της Πάργας,

                  υπάρχουνε τα απομεινάρια μιας γενιάς

                  όπως εκείνης που γεννούσαν οι Σπαρτιάτισσες,

                  κι ίσως εκεί ένας σπόρος να φυτεύτηκε, 

                  που έχει το αίμα των Ηρακλειδών ».

         Έτσι, χωρίς να το καταλάβει ο κυρ Θανάσης, έφτασαν στο χώρο της γιορτής στη δύσβατη περιοχή του Σουλίου. Μια περιοχή επιλεγμένη με σοφία και στρατηγική ικανότητα, από τις πρώτες οικογένειες των Σουλιωτών που την κατοίκησαν. «Μόνο από μία κατεύθυνση μπορεί κανείς να προσεγγίσει αυτό το μέρος, ακολουθώντας αναγκαστικά τη μία και μόνη στενωπό, που ελίσσεται ανάμεσα από έναν φοβερό λαβύρινθο βαράθρων, βράχων και οχυρωματικών πύργων», αναφέρει στην ιστορία του ο Παπαρηγόπουλος.  

         Ο κυρ Θανάσης, ώσπου να φτάσουν οι επίσημοι, εκμεταλλεύτηκε το χρόνο για να εξηγήσει στον εγγονό του πρώτα - πρώτα τα δικά του κατορθώματα. Πως δηλαδή προετοίμαζε την ανατίναξη και πόσο υπεύθυνη και προσεκτική ήταν η δουλειά του. Του μίλησε επίσης για έναν αητό που πέταγε κάθε φορά πάνω απ τα κεφάλια τους και κάθε τόσο τους πλησίαζε σαν να ήθελε να επιβλέψει τις ετοιμασίες. Κι όλο έφερνε γύρες ακούραστος στον ουρανό μέχρι που τέλειωνε η γιορτή, για να χαθεί και πάλι στον ορίζοντα. Και μετά του είπε για την Ήπειρο και τους Ηπειρώτες που αυτοπροσδιορίζονταν σαν έθνος ελεύθερο και ανεξάρτητο από τον 6ο ακόμα π.Χ. αιώνα. Κι όλοι οι Έλληνες την Ήπειρο τη θεωρούσαν μέρος ιερό και Ακρόπολη της Ελλάδας, λόγω της μορφολογίας της και του ηρωισμού των παιδιών της. Του μίλησε για τα κατορθώματα των Σουλιωτών και τους αγώνες τους για την ελευθερία, τόσο πριν, όσο και κατά τη διάρκεια της Επαναστάσεως του ¨21.

         Ο καιρός ανοιξιάτικος.  Άντρες γυναίκες και παιδιά ανηφόρησαν στον Άγιο Δονάτο και στο Βουλευτήριο, με το εθνικό φρόνημα να συναγωνίζεται στο ύψος τις απόκρημνες κορυφογραμμές. Κι ύστερα η εντυπωσιακή αναπαράσταση της θυσίας του καλόγερου Σαμουήλ και των συντρόφων του και η επιμνημόσυνη δέηση και η κατάθεση στεφάνων από την πολιτεία και τις τοπικές πολιτικές και στρατιωτικές αρχές. Η αυλαία των εκδηλώσεων έκλεισε όπως κάθε χρόνο με παραδοσιακούς χορούς και τραγούδια.   

         Κι όταν ο κόσμος ετοιμάστηκε να φύγει: 

         «Παππού! Κοίτα! Ο αητός!».  Άκουσε τον εγγονό του να φωνάζει ο κυρ Θανάσης. Γύρισε τότε το βλέμμα του ο παππούς τον ουρανό και τον είδε. Και σιγουρεύτηκε πως ήτανε ο ίδιος. Αυτός που συντροφιά και έλεγχο τους έκανε από πάντα. Ο αητός πλησίασε για μια στιγμή και του φάνηκε σα να τον χαιρέτησε κι ύστερα γύρισε κι υψώθηκε πάνω απ το φρούριο της Κιάφας και τράβηξε κατά το νότο. « Ίσως να πάει για το Μεσολόγγι», σκέφτηκε ο κυρ Θανάσης, «στα μέρη που αναπαύεται ο Μάρκος Μπότσαρης, ο γίγαντας αυτός της Επανάστασης». 

         «Παππού είμαι περήφανος για σένα, είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας», απάντησε ο μικρός στην προτροπή του παππού του να μπει στο αυτοκίνητο και τρύπωσε στην αγκαλιά του. «Του χρόνου να πάρουμε μαζί μας και τους φίλους μου».

         Ο κυρ Θανάσης συγκινημένος, έβγαλε απ τη τσέπη του το κινητό, άνοιξε τα εισερχόμενα μηνύματα και πάτησε «Διαγραφή». 

         «Στο υπόσχομαι», απάντησε στον εγγονό του και ξεκίνησαν…

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Πριν από μερικά χρόνια είχα την τύχη να συνεργαστώ με μια μεγάλη εταιρεία διεθνών τηλεοπτικών παραγωγών και να αποκτήσω νέες εμπειρίες κοντά στους ανθρώπους της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Εργαζόμενους που με τις ικανότητές τους, την εφευρετικότητα, την ανάληψη ρίσκου, και την ατέρμονα εργατικότητά τους, τροφοδοτούν την οικονομία και συντηρούν το αδηφάγο ελληνικό κράτος.

Ένα από εκείνα τα πρωινά, παρουσιάστηκε στη αίθουσα συσκέψεων της εταιρείας ένα επιχειρηματικό σχέδιο που αφορούσε σε μια φιλόδοξη παραγωγή διεθνούς επιστημονικού ενδιαφέροντος. Όταν τελείωσε η παρουσίαση και όλοι οι συντελεστές του σχεδίου περιμέναμε την τελική απόφαση, άκουσα με μεγάλο ενδιαφέρον τον Διευθύνοντα Σύμβουλο και μεγαλομέτοχο της εταιρείας, να λέει:

-            Και τώρα αγαπητοί μου συνεργάτες αρχίζει ο υπέρ πάντων αγώνας! Αγώνας για την αξιοποίηση της εξαιρετικής αυτής εργασίας που παρουσιάσατε σήμερα στο διοικητικό συμβούλιο. Το αργότερο σε μια βδομάδα από τώρα θα πρέπει να έχουν προσδιοριστεί οι κοστολογημένες παροχές και οι διευκολύνσεις προς τους υποψήφιους επενδυτές, ώστε να κάνουμε την πρότασή μας πιο ελκυστική και ενδιαφέρουσα, απαλλαγμένη από γραφειοκρατικές διαδικασίες. Στη συνέχεια, δεν θα περιμένουμε να έρθουν οι επενδυτές να μας βρουν γιατί αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, αλλά θα πάρουμε τον φάκελο με την πρότασή μας παραμάσχαλα και θα χτυπήσουμε πόρτες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, μέσα και έξω από την Ελλάδα. Στη διπλανή αίθουσα έχει δυνατό καφέ για όσους επιθυμούν. Καλημέρα σας. 

Την ίδια ώρα σε έναν περιφερειακό τηλεοπτικό σταθμό, ο Δήμαρχος επαρχιακής πόλης αναφερόμενος στην για πολλά χρόνια καθυστέρηση των εργασιών αναβάθμισης του τοπικού αεροδρομίου, η ολοκλήρωση της οποίας θα ενίσχυε αποτελεσματικά την αναπτυξιακή δραστηριότητα της περιοχής, ακούστηκε να λέει:

-            Εμείς, η Δημοτική Αρχή δηλαδή, ετοιμάσαμε τον φάκελο με όλα τα στοιχεία που χρειάζονταν για την αναβάθμιση του αεροδρομίου και τον στείλαμε στον αρμόδιο υπουργό. Κάναμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε. Από εκεί και πέρα ήταν δική του ευθύνη να προχωρήσουν οι διαδικασίες αλλά αυτός δεν έκανε τίποτε.   

Η διαφορά αντιλήψεων, η μεθοδολογία και ο τρόπος που διεκδίκησαν την επίτευξη του στόχου τους, ο Δήμαρχος από τη μια και ο Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας από την άλλη, είναι καταφανής. Ο μεν Δήμαρχος δεν κατέστη αποτελεσματικός καθότι θεώρησε ότι η αποστολή του και το χρέος του απέναντι στους δημότες περατώθηκε με τη σύνταξη του φακέλου της αναβάθμισης του αεροδρομίου και την διαβίβασή του στον «αρμόδιο» υπουργό, ο δε Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας επέτυχε του στόχου του, αγωνιζόμενος με πάθος και σύστημα μέχρι την ολοκλήρωσή του, χωρίς εφησυχασμό.

Νομίζω πως τα δυο αυτά πραγματικά περιστατικά δεν αντέχουν σε περισσότερη κριτική. Ωστόσο και στην περίπτωση ακόμη του αεροδρομίου θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί ότι: «Βρε αδερφέ, τουλάχιστον έγινε μία προσπάθεια. Έγινε κάτι».

Τι θα μπορούσε όμως να πει κάποιος για την αδράνεια των ελληνικών κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών οι οποίες επαναπαύθηκαν στις γενικές κατευθύνσεις και οδηγίες την ΕΕ, κατασπατάλησαν τα κονδύλιά της στο όνομα της κάλυψης του «Δημοκρατικού ελλείμματος» και δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο ως σήμερα (Ομολογία των ίδιων των υπουργών), να καταρτίσουν ένα αναπτυξιακό σχέδιο βασισμένο στις ανάγκες, τις προοπτικές και τις ευκαιρίες που παρουσιάζει διαχρονικά η ελληνική οικονομία; Πώς θα μπορούσε κάποιος να δικαιολογήσει την κατ΄ ουσίαν απουσία, ενός έστω και υποτυπώδους αναπτυξιακού νόμου την τελευταία διετία; Ποιος θα μπορούσε να κατανοήσει την αφαίρεση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ από τα προγράμματα των δημοσίων επενδύσεων προκειμένου να καλυφθούν ταμειακές ανάγκες όταν, όπως από όλους ομολογείται, η μόνη διέξοδος από την κρίση είναι η ενίσχυση της παραγωγής και η ολοκλήρωση της κατασκευής των προγραμματισμένων εδώ και πάρα πολλά χρόνια, έργων υποδομής;

Η Ελλάδα έχει απολέσει σε μεγάλο βαθμό την εθνική της ανεξαρτησία και ο μόνος τρόπος να την ανακτήσει ξανά, είναι να αρχίσει πάλι να παράγει πλούτο. Να ενισχύσει με σχεδιασμένα αναπτυξιακά προγράμματα και έργα υποδομής όλα τα στάδια παραγωγής, επενδύοντας ιδιαίτερα στην ποιότητα τη διαφορετικότητα και τη δημιουργική καινοτομία.  

Έχει φτάσει πλέον ο κόμπος στο χτένι. Οι κοινωνία δεν αντέχει άλλο. Απαιτείται διακομματική συνεργασία για τον έλεγχο της εφαρμογής συγκεκριμένου σχεδίου. Κατ αυτόν τον τρόπο θα διασφαλισθεί, αφενός η απρόσκοπτη διάθεση των διατιθεμένων κονδυλίων προς την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και τις Δημόσιες επενδύσεις και αφετέρου η βεβαιότητα, ότι δεν θα «οδεύσουν» οι πιστώσεις - όπως συνέβαινε παλαιότερα, μέσα από υπόγειες διαδρομές - για την κάλυψη αναγκών των κομματικών μηχανισμών και τη διατήρηση της εξουσίας, με την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων.

Επιτέλους ας καθίσουν όλοι μαζί να καταρτίσουν ένα εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο βασισμένο στις προτάσεις των Περιφερειακών Διοικήσεων που γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τις ανάγκες και τις δυνατότητες του τόπου, δίδοντας παράλληλα προτεραιότητα στα εγκαταλελειμμένα αναπτυξιακά έργα υποδομής και την αξιοποίηση της Δημόσιας περιουσίας, των Ολυμπιακών ακινήτων κ.α.

Μόνο τότε θα μπορέσουμε να πούμε όπως ακριβώς έκανε και ο Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας:  «Ο αγώνας τώρα αρχίζει»! Και με τον φάκελο του εθνικού αναπτυξιακού σχεδίου παραμάσχαλα, η κυβέρνηση με την συμπαράσταση όλων των πολιτικών κομμάτων, να απαιτήσει από τους εταίρους – θεσμούς την άμεση χρηματοδότησή του.

Αυτή θα πρέπει να είναι η πρώτιστη κόκκινη γραμμή.

Η εθνική κόκκινη γραμμή και όχι η κομματική.  

Γιάννης Β. Δεβελέγκας                               

Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ, Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ

       Πολύς είναι ο τηλεοπτικός χρόνος που δαπανάται από τους πολιτικούς και τους «ειδικούς» όλων των επιστημών και των κατηγοριών, προκειμένου να μας πείσουν για την αποτελεσματικότητα των δικών τους μοντέλων ανάπτυξης, που αφορούν στον πρωτογενή παραγωγικό τομέα και στη μεταποίηση.  Και εμείς ανυπεράσπιστοι,  παρακολουθούμε εμβρόντητοι απέναντι από τα τηλεοπτικά παράθυρα, τις ¨ρηξικέλευθες¨ προτάσεις τους για δημιουργία κρατικών στάβλων, για κατασκευή θερμοκηπίων της ανατροπής, για κοινωνικοποιημένα τσιφλίκια της προκαπιταλιστικής οικονομίας, καθώς και για άλλες παρόμοιες  «καινοτόμες» αοριστολογίες.  

       Είναι αλήθεια πως εδώ και κάποιες δεκαετίες, αφεθήκαμε σαν λαός να μας σαγηνεύσει η οικονομική ευμάρεια. Υιοθετήσαμε χωρίς αντίσταση το σλόγκαν «οι ωραίοι έχουν χρέη». Αδιαφορήσαμε, όταν αυτοί που μας κυβερνούσαν επιδίδονταν σε αχαλίνωτο καταναλωτικό δανεισμό και κατασπαταλούσαν τον εθνικό μας πλούτο. Πάψαμε να παράγουμε οτιδήποτε, με το πρόσχημα ότι δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε την Κίνα και τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης λόγω του χαμηλού εργασιακού τους κόστους. Επαναπαυθήκαμε και δεν εκμεταλλευτήκαμε  την διαφορετικότητα, τη μοναδικότητα και την ποιοτική ανωτερότητα των δικών μας αγαθών, όπως είναι επί παραδείγματι οι σπάνιες ποικιλίες θεραπευτικών φυτών που απαντώνται μόνο στην Ελλάδα, οι θερμές πηγές, καθώς και τα κτηνοτροφικά μας προϊόντα. 

       Υπάρχει όμως διέξοδος στο πρόβλημα; Το έχουν αντιμετωπίσει αποτελεσματικά άλλες χώρες που πορεύονται μέσα από  παρόμοιο με το δικό μας, θεσμικό, πολιτικό, κοινωνικό, νομοθετικό, τεχνολογικό και εργασιακό περιβάλλον; Η απάντηση είναι καταφατική και δίνεται με την περιγραφή ενός πραγματικού περιστατικού χωρίς να απαιτηθούν κουραστικές παραπομπές σε θεωρίες και ορολογίες του τύπου: «η παραγωγή επηρεάζεται από το υψηλό κόστος χρήματος, το εργασιακό και ενεργειακό κόστος, την στραγγαλιστική φορολογία, την γραφειοκρατία κ.λ.π.» .  Είναι η απάντηση που δικαιώνει εκείνους που ισχυρίζονται πως η μόνη ρεαλιστική πορεία προς την ανάπτυξη του πρωτογενή τομέα παραγωγής και της μεταποίησης, πρέπει να βασιστεί στην διαφορετικότητα, στην ποιότητα και στην δημιουργική καινοτομία.

       «Το περιστατικό συνέβη πέρυσι τέτοιον καιρό, όταν επισκέφτηκα στην γειτονική μας Ιταλία, ένα από τα εργοστάσια που βρίσκονται στη Τσιβιτανόβα και παράγουν τα φημισμένα για την ποιότητα και την φινέτσα τους, ιταλικά παπούτσια. Η Τσιβιτανόβα, είναι μια σχετικά μικρή και ιδιαίτερα νοικοκυρεμένη παραλιακή πόλη κοντά στην Αγκόνα, με την αμμουδιά να απλώνεται στα πόδια της. Εκεί συνάντησα τον φίλο μου τον Λίντιο να με περιμένει μέσα στο ολοκαίνουριο πολυτελές άουντι που ήταν παρκαρισμένο έξω από το δικηγορικό του γραφείο. 

       -           Με γεια το όχημα! Του ευχήθηκα και έριξα μερικά κέρματα στα καθίσματα ακολουθώντας το έθιμο. Πως και αγόρασες γερμανικό αυτοκίνητο; 

       -           Καλό και το ιταλικό Γιάννη, μου αποκρίθηκε, αλλά είπα να ανέβω σκαλοπάτι στην ποιότητα. 

       Έτσι, κουβέντα στην κουβέντα και μετά από ένα δεκάλεπτο σεργιάνισμα στο χωρίς μπαλώματα οδόστρωμα της πόλης, ο Λίντιο τράβηξε χειρόφρενο. Το εργοστάσιο εξωτερικά δεν έδειχνε κάτι το ιδιαίτερο. Ωστόσο τα πράγματα άλλαζαν από τη στιγμή που πέρναγες το κατώφλι και βρισκόσουν στο εσωτερικό του. Τα πάντα ήταν στη θέση τους και έλαμπαν από καθαριότητα. Επικρατούσε παντού μια υποδειγματική τάξη. 

       Δεν προλάβαμε να κάνουμε ούτε δέκα βήματα όταν εμφανίστηκε μπροστά μας το τεράστιο χαμόγελο μιας κομψότατης μελαχρινής Ιταλίδας, που υπέθεσα πως θα ήταν επί της υποδοχής ή κάτι τέτοιο. Ο Λίντιο, που είχε τις γνωριμίες και προσφέρθηκε να με εξυπηρετήσει, της εξήγησε πως ήθελα να αγοράσω δυο τρία ζευγάρια σε προσιτή τιμή, από τις παρτίδες εκείνες που δεν είχαν ακόμη τοποθετημένο το διακριτικό σήμα της φίρμας, γιατί αυτό από τη στιγμή που θα έμπαινε, τριπλασίαζε την τιμή. 

       Όση ώρα οι δυο τους κουβέντιαζαν εγώ περιεργαζόμουν τις ντάνες με τις γυναικείες μπότες που ήταν ακριβώς απέναντι από το σημείο που στεκόμουν. Και τότε συνέβη το αναπάντεχο! Το μάτι μου έπεσε σε μια ταμπελίτσα που έγραφε  «Προορισμός – Σαγκάη, Κίνα» . Τρελάθηκα! Οι Ιταλοί πουλάνε παπούτσια στους Κινέζους; Είναι δυνατόν; Το κόστος χρήματος; Το ενεργειακό κόστος; Το κόστος εργασίας; Οι οικονομικές θεωρίες; Ανατρέπονται όλα; Δεν χάνω χρόνο, τραβάω αμέσως τον φίλο μου απ το μανίκι και του λέω νομίζοντας πως βρήκα κάτι φτηνό και καλό. «Εδώ είμαστε! Πέσαμε στην περίπτωση»!  Δεν πρόλαβα όμως να χαρώ για πολύ γιατί η Ιταλίδα μας εξήγησε πως δεν υπήρχε σ΄ αυτήν την ντάνα ζευγάρι που θα κόστιζε κάτω από εξακόσια ευρώ. Μας είπε ακόμη πως αυτή η παρτίδα αφορούσε στις παραγγελίες του μεθεπόμενου χειμώνα και πως προοριζόταν για ένα πολύ μικρό ποσοστό Κινέζων πελατών (περίπου στα είκοσι εκατομμύρια) που είχαν την οικονομική δυνατότητα να αποκτήσουν κάτι το ξεχωριστό σε φινέτσα, ποιότητα και σε αναγνωρισιμότητα. 

       Ύστερα από αυτή την ψυχρολουσία, αρκέστηκα να πάρω υπό μάλης δυο - τρία ιλουστρασιόν φυλλάδια με την καλοκαιρινή κολεξιόν για ενθύμιο και συμβιβάστηκα με ένα υπέροχο ιταλικό παγωτό σοκολάτα, ίδιο με εκείνα που απολαμβάνουν οι Έλληνες στις ιταλικές τζελατέριες που έχουν κατακλύσει την Αθήνα.

       Μια βδομάδα αργότερα σε κεντρικό καφέ στην Ελλάδα, σχολιάζαμε με την παρέα μου για το πώς κατόρθωσαν  από τη μια οι Γερμανοί να πουλούν αυτοκίνητα στους Ιταλούς, οι Ιταλοί παπούτσια στους Κινέζους και παγωτά στους Έλληνες κι από την άλλη εμείς, ούτε το λάδι και την σταφίδα που είναι τα μόνα προϊόντα διατροφής  που έχουμε σε επάρκεια δεν κατορθώσαμε ακόμη να τα εξάγουμε τυποποιημένα. Πάνω στην ώρα, εμφανίστηκε και ο Γρηγόρης που είχε γυρίσει την προηγουμένη μέρα από μια εκδρομή στην Τουρκία. 

       -            Τι γίνεται Γρηγόρη; Πως τα πέρασες στο ταξίδι; Τι έχεις στη σακούλα;

       -            Α! Τίποτε το σπουδαίο βρε παιδιά, μερικά δωράκια από την Καππαδοκία για τους συγγενείς.

       -            Τι είναι βρε Γρηγόρη; Δε θα μας δείξεις;

       -            Να! Κάτι ωραία μπουκαλάκια των διακοσίων γραμμαρίων που έχουν μέσα ελαιόλαδο Τουρκίας….»

       Τα συμπεράσματα δικά σας !!!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Πηγή: www.proinoslogos.gr

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ

Παρακολουθώντας τα ντοκιμαντέρ με τα περίεργα φαινόμενα του θαλάσσιου κόσμου, όλοι μας έχουμε θαυμάσει την αρμονία της κίνησης ενός κοπαδιού ψαριών και την ικανότητά του να αποφεύγει τα εμπόδια ή κάποιον θανάσιμο κίνδυνο, χωρίς τα ψάρια να συγκρούονται μεταξύ τους. Αυτό επιτυγχάνεται χάρις σε έναν ιδιαίτερο τρόπο συνεννόησης που έχει αναπτυχθεί στο κοπάδι.  Μια μέθοδο «κοινωνικής δικτύωσης» που η επιστήμη εργάζεται εντατικά προκειμένου να την αποκρυπτογραφήσει.  

            Είναι επίσης παρατηρημένο, πως τα μικρά ψαράκια που συνοδεύουν τον καρχαρία, μπαίνουν στο στόμα του όταν αυτός το κρατά ανοιχτό και τσιμπολογούν τα υπολείμματα των τροφών από τα φονικά του δόντια, παρέχοντας ταυτόχρονα σ αυτόν υποδειγματικές υπηρεσίες καθαρισμού. Ωστόσο εκείνο που εκπλήσσει, είναι η ταχύτατη, πειθαρχημένη και ταυτόχρονη απομάκρυνσή τους, ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου πριν ο καρχαρίας κλείσει το στόμα του και τα καταβροχθίσει. Είναι προφανές πως λειτουργεί τέλεια μεταξύ των ψαριών, ένα εξελιγμένο μέσο επικοινωνίας και «κοινωνικής δικτύωσης» δια του οποίου διαδίδονται και αξιοποιούνται οι ζωτικές για την επιβίωσή τους πληροφορίες. 

            Αξιοθαύμαστα χαρακτηρίζονται επίσης τα «κοινωνικά δίκτυα» που παρατηρούνται στον κόσμο των μελισσών και των μυρμηγκιών. Είναι αμέτρητες οι μελέτες και τα επιστημονικά συγγράμματα που έχουν εκπονηθεί, στην προσπάθεια των ειδικών να τα περιγράψουν και να ερμηνεύσουν την αρτιότητα και την πολυπλοκότητα των κοινωνικών τους δομών. 

            Και ενώ η επικοινωνιακή αυτή ικανότητα, αποτελεί για τους ζώντες οργανισμούς ένα πολύτιμο δώρο από τη φύση, για τον άνθρωπο είναι μία ακόμη κατάκτηση. Μια κατάκτηση που δε θα μπορούσε παρά να θεωρηθεί αναμενόμενη, από τη στιγμή που η τεχνολογία και το ίντερνετ, σφιχταγκαλιασμένα με τη νέα χιλιετία, κάνουν τις προ εικοσαετίας μεθόδους επικοινωνίας να μοιάζουν πρωτόγονοι. Μέσω των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, twitter, LinkedIn, My space κ.α.), ο άνθρωπος απέκτησε την δυνατότητα να ενημερώνεται άμεσα, να συνεννοείται, να διεκδικεί το δίκιο του, να αντιδρά σε πολιτικές αποφάσεις που λαμβάνονται ερήμην του και να οργανώνει κινήματα. 

           Εκείνο ίσως που δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί αναμενόμενο, είναι η πλήρης σύγχυση που έχει επιφέρει το πρωτόγνωρο αυτό φαινόμενο στους πολιτικούς επιστήμονες και τους κοινωνιολόγους. Αυτό γίνεται πασιφανές από τις αλληλοσυγκρουόμενες προσεγγίσεις τους, που οφείλονται ως επί το πλείστον στην ιλιγγιώδη ταχύτητα με την οποία αναπτύσσονται αυτά τα μέσα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Η μετάβαση από το παθητικό διαδίκτυο που αφορά στην αναζήτηση της πληροφορίας και την ενημέρωση του πληθυσμού, στο συμμετοχικό διαδίκτυο όπου ο χρήστης έχει ενεργό ρόλο στην παραγωγή και τη διακίνηση της πληροφορίας μέσω των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, πραγματοποιήθηκε με βίαιη διαδικασία. Αυτό υπήρξε και η βασική αιτία που κανένα μεγάλο ερευνητικό κέντρο έως τώρα, δεν παρουσίασε μια τεκμηριωμένη ανάλυση ή μια ευρύτατα αποδεκτή πρόβλεψη, αναφορικά με τον τρόπο και την έκταση που θα επηρεαστούν και θα εξελιχθούν τα υφιστάμενα πολιτικά και τα κοινωνικά συστήματα. 

            Τρανταχτά παραδείγματα κινητοποιήσεων με εργαλεία τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αποτελούν οι εξεγέρσεις του αραβικού κόσμου, γνωστές και ως «Αραβική Άνοιξη»,  που οδήγησαν σε ανατροπή των αυταρχικών καθεστώτων. Τα παραδοσιακά μέσα προπαγάνδας και χειραγώγησης των λαών που χρησιμοποιήθηκαν από αυτές τις κυβερνήσεις και τα οικονομικά συμφέροντα που τις στήριζαν, δεν στάθηκαν ικανά να αποτρέψουν τις εξελίξεις. Επιπλέον, αξίζει να γίνει αναφορά, στην οργάνωση και εκτέλεση των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας που υλοποιήθηκαν στα πλαίσια του κινήματος των αγανακτισμένων στις Ισπανία και Ελλάδα. Συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν αυθόρμητα με τη χρήση μηνυμάτων των χρηστών των facebook και twitter και έφεραν σε πλήρη αμηχανία τις ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς, που παραδοσιακά και κατά τακτά χρονικά διαστήματα, οργανώνουν αυτού του τύπου τις εκδηλώσεις για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας και συσπείρωσης των οπαδών τους. Ένα τρίτο εντυπωσιακό παράδειγμα αποτελεί η κινητοποίηση εκατομμυρίων Χιλιανών πολιτών, από μια 23άχρονη φοιτήτρια, για να αντιδράσουν έντονα και αποτελεσματικά στις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που προωθούσε η κυβέρνηση της Χιλής. Η κοπέλα αυτή έχει επηρεάσει πολύ κόσμο και από άλλες χώρες, μιας και η φήμη της έχει εξαπλωθεί στην Λατινική Αμερική, στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη.

            Για την πλειονότητα των επιστημόνων, το διαδίκτυο και η κοινωνική δικτύωση παρουσιάζουν το πλεονέκτημα να λειτουργούν σαν ένα ιδανικό πεδίο ανάπτυξης του διαλόγου και γι αυτό η «ηλεκτρονική δημοκρατία» βασίζεται περισσότερο στις αρχές της Εκκλησίας του Δήμου, παρά στα κοινοβουλευτικά μορφώματα που ταλανίζουν τον σύγχρονο κόσμο. Από την άλλη όμως, υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά των δικτύων αυτών, αφού πάρα πολλοί χρήστες δημοσιεύουν χωρίς ενδοιασμό τα προσωπικά τους δεδομένα, ενθαρρύνοντας έτσι το ηλεκτρονικό φακέλωμα. Παραβιάζεται το απόρρητο των επικοινωνιών, δεν προσδιορίζεται η ψευδοπροσωπία, διακινείται παράνομο υλικό κ.λ.π. Δεν θα πρέπει τέλος να υποτιμηθούν ή ακόμη χειρότερα να αγνοηθούν, οι κίνδυνοι της εσκεμμένης ή της τυχαίας μαζικής παραπληροφόρησης, όπως και της διασποράς ψευδών ειδήσεων. Δηλαδή εκείνων των χαρακτηριστικών και των πρακτικών που στηρίζουν ολοκληρωτικά συστήματα διακυβέρνησης.

        Συμπερασματικά γίνεται αντιληπτό πως όπως όλες οι κατακτήσεις έτσι και αυτή, θα αποτελέσει ευλογία ή κατάρα για τις μελλοντικές γενεές, ανάλογα με τον τρόπο που θα αξιοποιηθεί από τον ίδιο τον άνθρωπο. Από αυτόν θα εξαρτηθεί αν θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για ένα καλύτερο αύριο ή αν θα υποκύψει στους πειρασμούς της εξουσίας, της χειραγώγησης και της εκμετάλλευσης των συνανθρώπων του, που θα είχε σαν αποτέλεσμα να απειληθεί ακόμη και η βιολογική του ύπαρξη.  Απαράβατοι όροι για την επιτυχή έκβαση αυτής της επανάστασης που συντελείται, είναι η ισόρροπη καλλιέργεια των θετικών και των θεωρητικών επιστημών. Είναι η εμμονή στα δικαιώματα του ανθρώπου, στις πατρογονικές αξίες, στις αρετές και στις ηθικές παρακαταθήκες όπως αυτές κληρονομήθηκαν από την συσσωρευμένη πανανθρώπινη σοφία και τις γραφές.  

       Δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από το να ρίξουμε μια διερευνητική ματιά γύρω μας για να πάρουμε τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε. Όπως φαίνεται στα προαναφερθέντα από το ζωικό βασίλειο παραδείγματα, η φύση και η Θεία πρόνοια μας φωτίζουν τον δρόμο της αρμονίας και της αρετής. Δεν έχουμε παρά να τον ακολουθήσουμε.   

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Πηγή: www.proinoslogos.gr