-
Που λες Δημητράκη,
κάποτε βρέθηκα να σουλατσάρω στην Ουάσινγκτον. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να
περάσω από μία διάβαση πεζών. Εκείνη την ώρα δεν είχε καθόλου κίνηση ο δρόμος και
χωρίς να δώσω τόση σημασία, πέρασα δίπλα από τη διάβαση, τριάντα με σαράντα
πόνους μόνο. Ο φίλος μου ο Αμερικανός που με συνόδευε τρελάθηκε, με τράβηξε με
δύναμη από το μανίκι. «Έμπα αμέσως μέσα στη διάβαση, μου λέει. Δεν βλέπεις απέναντι
τον τροχονόμο;». Παραξενεύτηκα! «Κοίταξε φίλε μου, μου κάνει. Μόλις που σε
γλύτωσα από τριάντα δολάρια πρόστιμο γιατί πατούσες έξω από τη διαγράμμιση. Εμείς
εδώ στις ΗΠΑ δίνουμε μεγάλη σημασία στην ακρίβεια όταν πρόκειται για την τήρηση
των νόμων. Έτσι μαθαίνουμε από παιδιά να τους σεβόμαστε»!
-
Μπαμπά γιατί ενώ εμείς
πηγαίνουμε με το αυτοκίνητό μας κανονικά απ τη λωρίδα μας, εκείνο το ΙΧ μας
προσπερνάει παράνομα απ΄ τη λωρίδα που είναι μόνο για λεωφορεία;
-
Μιαν άλλη φορά, όταν έκανα
βόλτα στο κέντρο του Άμστερνταμ με τη μαμά σου, ίσα που πάτησα με το παπούτσι μου
μέσα σε έναν ποδηλατόδρομο. Ούτε που το κατάλαβα από πού ξεφύτρωσε εκείνος ο
αστυνομικός! «Κύριε κάνατε παράβαση, μου λέει. Θα πληρώσετε πρόστιμο, ορίστε
και η κλήση». «Μα σας παρακαλώ καπετάνιε μου, του λέω, λυπηθείτε με. Είμαι
ξένος από την Ελλάδα και δεν το ήξερα! Εξάλλου βρέχει και δεν κυκλοφορούν
ποδήλατα αυτή την ώρα». «Αυτό δεν έχει καμία σημασία κύριε, μου απαντά εκείνος.
Εδώ στην Ολλανδία, είμαστε πολύ σχολαστικοί σε ότι αφορά στην τήρηση των νόμων.
Έτσι μαθαίνουμε από μικροί να τους σεβόμαστε».
-
Μπαμπά κοίτα! Κι άλλα
αυτοκίνητα χρησιμοποιούν τη λεωφορειολωρίδα χωρίς να νοιάζεται κανένας. Λέω να
πάμε κι εμείς από εκεί, γιατί ούτε μεθαύριο δεν θα περάσουμε εκείνο το φανάρι!
-
Σε ένα ταξίδι μου στο
Τόκιο Δημήτρη, χρειάστηκε να νοικιάσω ένα μικρό αυτοκινητάκι. Όταν το πάρκαρα
ένα απόγευμα σε μία θέση στάθμευσης, με πλησίασε ένας υπάλληλος της δημοτικής
αστυνομίας και μου έδωσε μια κλήση. «Λυπάμαι κύριε αλλά παρανομήσατε, μου λέει.
Το αυτοκίνητό σας δεν το παρκάρατε σωστά και προεξέχει απ΄ το πίσω μέρος. Αν
πληρώσετε το πρόστιμό σας τώρα είναι μονάχα 1200 γιεν, ειδάλλως το ποσό
διπλασιάζεται»!
-
Μπαμπά κοίτα! Κι ένα
περιπολικό της αστυνομίας περνάει παράνομα μαζί με τα άλλα ΙΧ και δε μιλάει σε
κανέναν.
-
Κάποτε στο Μόναχο
Δημήτρη, είπα να πιω ένα καφεδάκι με την παρεούλα μου σε μία κυριλάτη
καφετέρια. Άραξα την Αουντάρα μου καβάλα στο αντίκρυ πεζοδρόμιο για να τη βλέπω
και να τη θαυμάζουν λιγουλάκι και οι φίλοι μου. Δεν είχα προλάβει να ρουφήξω μια
γουλιά από το φρεντοτσίνο μου και τσουφ, το τσάκωσε ο γερανός στην ψύχρα.
Παραξενεύτηκα! «Κύριε είστε παράνομος, μου μίλησε απότομα ο οδηγός του γερανού
με τη στολάρα του». «Σας παρακαλώ στρατηγέ μου, του λέω, λυπηθείτε με, είμαι
από την Ελλάδα και δεν το ήξερα. Εμείς οι Έλληνες σας δώσαμε τα φώτα του
πολιτισμού και τη δημοκρατία, μια χάρη δεν μπορείτε να μου κάνετε;». «Λυπάμαι
κύριε, μου είπε εκείνος πάλι βλοσυρά, αλλά δεν έχω το δικαίωμα να κάνω χάρες.
Αυτή τη στιγμή πληρώνομαι από τον γερμανικό λαό για τις υπηρεσίες μου. Ορίστε
και η κλήση σας. Από αύριο το πρωί, μπορείτε να πληρώσετε 250 € και να πάρετε
το αυτοκίνητό σας από το πάρκιν της τροχαίας.
-
Μπαμπά κοίτα, ένα
κυβερνητικό αυτοκίνητο πολυτελείας προσπερνάει από την λεωφορειολωρίδα και
κορνάρει οργισμένα τους υπόλοιπους παράνομους οδηγούς που είναι μπροστά και του
κόβουνε τον δρόμο!
-
Λυπάμαι γιε μου που αντικρίζουμε
όλη ετούτη την κατάσταση, αλλά είναι αλήθεια πως στη χώρα μας υπάρχει έλλειμμα παιδείας.
Κι όταν βλέπεις τους περισσότερους να πειθαρχούμε στους κανόνες και στους νόμους,
αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει το φιλότιμο! Είναι μια λέξη - το φιλότιμο - που μόνο
στην ελληνική τη γλώσσα υπάρχει και σε καμιά άλλη στον κόσμο. Το φιλότιμο είναι
η λεβεντιά και το καμάρι μας. Είναι αυτό που μας σπρώχνει για να κάνουμε πάντα
το σωστό! Είναι η μόνη αιτία που στέκεται ακόμη όρθια αυτή η χώρα!
-
Μπαμπά γιατί εδώ στην
Ελλάδα, το κράτος είναι μπάχαλο, ανοργάνωτο και πουθενά δεν γίνεται κανένας
έλεγχος; Για να εκπαιδευόμαστε στην αναρχία; Αυτοί που κυβερνάνε δεν
ενδιαφέρονται; Φιλότιμο δεν έχουνε καθόλου;
-
Που λες Δημητράκη…
κάποτε σ αυτόν εδώ τον τόπο… ζούσαν κάποιοι πολύ σπουδαίοι άνθρωποι…
Γιάννης Β.
Δεβελέγκας
