ΜΕΤΑ …ΗΡΘΕ Η ΚΡΙΣΗ!

            Η μισοάδεια αίθουσα του κεντρικού και ιστορικού θεάτρου της πρωτεύουσας, ήταν ελάχιστα και πρόχειρα συντηρημένη. Η οικονομική δυσπραγία που μάστιζε τις τελευταίες δεκαετίες το θέατρο, αντικατοπτριζόταν με δραματικό τρόπο στα φθαρμένα καθίσματα και στην αδυναμία της οροφής να συγκρατήσει τη μανία της νεροποντής που προηγήθηκε, και που τώρα, από την πρώτη κιόλας πράξη της παράστασης, ξεθύμαινε στέλνοντας τις χοντρές σταγόνες της να πλατσουρίζουν στα πίσω καθίσματα.  

Σε πείσμα αυτής της εκφυλιστικής κατάστασης, η σκηνή φιλοξενούσε μια εξαιρετική παράσταση - κωμωδία, βασισμένη στα ευτράπελα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Ένα έργο που περνούσε, έντεχνα, μηνύματα αντίστασης και αισιοδοξίας και που ορθώς χαρακτηρίζεται στις μέρες μας, προφητικό και επίκαιρο.

Το αυθόρμητο γέλιο, το χιουμοριστικό κείμενο και η απαράμιλλη ερμηνεία των πρωταγωνιστών, άφηναν πίσω τους ένα ανεπαίσθητο ίχνος πίκρας, προβληματισμού και αναζήτησης. 

Στο τέλος της παράστασης, όταν χαμήλωσαν τα φώτα της ράμπας και οι παλιοκαιρίτικες απλίκες ανέλαβαν να οδηγήσουν με ασφάλεια τους θεατές προς την έξοδο και την πραγματικότητα, εμφανίστηκε και πάλι στη σκηνή ο πρωταγωνιστής του έργου και με όλη την ένταση της χαρακτηριστικής του φωνής, ανήγγειλε: «Είμαι γκέι».

Οι πάντες και τα πάντα πάγωσαν! Μόνο οι σταγόνες της βροχής, συνέχισαν να πέφτουν ρυθμικά και να διαλύονται τώρα με πάταγο, πάνω στα μουσκεμένα υφασμάτινα καθίσματα.

Το πρώτο σοκ των θεατών, το διαδέχτηκαν χειροκροτήματα και γέλια. Οι περισσότεροι ενθουσιάστηκαν από την δήθεν «κρίση ειλικρίνειας» του καλλιτέχνη, γιατί γνώριζαν πως ο καταξιωμένος και σπουδαίος αριστοφανικός ηθοποιός ήταν απρόβλεπτος και αιχμηρός στην κριτική του προς την εξουσία και τα τεκταινόμενα. Και κάποιοι άλλοι πάλι, αφελείς, παρίσταναν τους ενθουσιασμένους και παραληρούσαν, φοβούμενοι μήπως και χαρακτηριστούν από τους γύρω τους, ως συντηρητικοί ή δεξιοί ή οπισθοδρομικοί ή τέλος πάντων… κάτι τέτοιο!  

Αυτός, τότε, χαμήλωσε όσο γινόταν τη φωνή του και απευθυνόμενος προς το κοινό με ύφος τάχα εμπιστευτικό, ομολόγησε:

«Τώρα μεταξύ μας! Μην το πιστέψετε! Στα ψέματα το είπα, μήπως και το ακούσει κάποιος αρμόδιος κι εξασφαλίσουμε καμία επιδότηση από το υπουργείο πολιτισμού, που δείχνει πάνω σε αυτό το θέμα ιδιαίτερη ευαισθησία. Ίσως έτσι αξιωθούμε να φτιάξουμε τη στέγη του θεάτρου, πριν πέσει στα κεφάλια μας και μας πλακώσει»!

Την ίδια στιγμή, ένας ηλικιωμένος κύριος από την πλατεία σχολίασε:

« Καλά τα λέει ο Θύμιος μας! Από τον πόλεμο ως τη δικτατορία, το φακέλωμα γινόταν στα κρυφά απ΄ την Ασφάλεια, για να απομονώσει η εξουσία τους αντιφρονούντες. Σήμερα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το φακέλωμα γίνεται με δημόσια ομολογία και είναι κριτήριο για να αποσπάσεις την εύνοια της πολιτείας και των ΜΜΕ. Το να δηλώσεις δημόσια σε αυτή τη χώρα «αριστερός» ή «ιδιαίτερος», αποτελεί προϋπόθεση για να χτίσεις καριέρα και να κάνεις προκοπή»!

Το περιστατικό αυτό συνέβη την προηγούμενη δεκαετία σε ιστορικό θέατρο των Αθηνών, με πρωταγωνιστή έναν σπουδαίο άνθρωπο και ηθοποιό, που δυστυχώς δεν είναι σήμερα μαζί μας.

Μετά … ήρθε η κρίση!   

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΤΑ ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ!

«Αν μπορέσεις να κερδίσεις τον λαό, κερδίζεις το βασίλειο.

Αν χάσεις τον λαό, χάνεις το βασίλειο.»

            Κομφούκιος

ΤΑ ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ!

Ο ελληνικός λαός, αποσβολωμένος, αφού πρώτα έντεχνα υποδείχθηκε και στη συνέχεια αποδέχθηκε ότι είναι μέρος του προβλήματος – ότι συμμετείχε δηλαδή ενεργά στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου - παρακολουθεί τα τελευταία χρόνια μια παράσταση, ευρισκόμενος ο ίδιος επί σκηνής!

Πρωταγωνιστές του δράματος, με το κοινοβούλιο σε πρώτο πλάνο, είναι ορισμένοι πολιτικοί άνδρες από όλες τις παρατάξεις, ατάλαντοι, που αυτοσχεδιάζουν ανεξέλεγκτα, παρεκτρέπονται, δίνουν ρεσιτάλ χυδαιότητας, θράσους και αναποτελεσματικότητας. Στέλνουν συνειδητά προς το ακροατήριο μηνύματα μίσους και διχόνοιας, αδιαφορώντας για τους νέους και τους μαθητές που τους παρακολουθούν εμβρόντητοι από τα θεωρεία, με την ψυχή και την καρδιά τους ακόμα αγνή, παρθένα, αμόλυντη.  Τους νέους και τα παιδιά που θα κληθούν αύριο να σηκώσουν στις πλάτες τους το βαρύ φορτίο της ελληνικής κληρονομιάς. 

Είναι αυτοί οι ίδιοι, που όταν αναγκάστηκαν εκ των πραγμάτων (Ούτε τον αριθμό των υπαλλήλων του κράτους δεν εγνώριζαν) να παραδεχθούν δημόσια ότι είναι ανίκανοι να κυβερνήσουν, παρέδωσαν τη διακυβέρνηση της χώρας και την εθνική κυριαρχία στους ξένους. Κάλεσαν και παρακάλεσαν τους «δανειστές» να επιβάλουν τις θελήσεις και τα σχέδιά τους. Είναι αυτοί οι ίδιοι που αδυνατούν, ως σήμερα ακόμα, να συναινέσουν και να συνεννοηθούν στα αυτονόητα, και στη συνέχεια όλοι μαζί, να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα και τον εχθρό, που δεν είναι οι «Θεσμοί» όπως αρέσκονται να κατονομάζουν, αλλά ο εαυτός τους.
             Κι εμείς, οι πολίτες, ενώ θα έπρεπε να διεκδικήσουμε τον δικό μας ρόλο, δυστυχώς ακολουθούμε παθητικά τις υποδείξεις του πονηρού υποβολέα (ΜΜΕ), έχοντας, ως είναι φυσικό, πρωτίστως να φροντίσουμε για την επιβίωσή μας.  

Γιατί άραγε οι πολιτικές δυνάμεις θεωρούν αδιανόητο να συγκλίνουν σ΄ ένα μικρό έστω επίπεδο συνεργασίας και συνεννόησης; Μήπως είναι ο αρρωστημένος εγωισμός και οι υπέρμετρες φιλοδοξίες των «ηγετών» τους; Μήπως ο ξένος παράγοντας και η ξενοκρατία που παρασκηνιακά κινούν τα νήματα δεκάδες χρόνια τώρα στην πατρίδα μας; Μήπως ακόμη, φταίνε οι ιδεολογικές διαφορές που τις χωρίζουν; Μήπως είναι απλά ζήτημα μειωμένων ικανοτήτων;

 Και βέβαια όλα αυτά συμβάλλουν! Δεν είναι όμως το κυρίαρχο ζήτημα. Αυτά μπορούν να ξεπεραστούν. Υπάρχουν λύσεις και σε ότι αφορά στην επιλογή των προσωπικοτήτων που θα τεθούν επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας και στην άμβλυνση των ιδεολογικών διαφορών. Ωστόσο, εκείνο που δεν μπορούν να ξεπεράσουν οι πολιτικοί μας, το ανυπέρβλητο εμπόδιο, φαίνεται να είναι η συμφιλίωσή τους με τον λαό. Κι αυτό, γιατί παρουσιάζουν σοβαρή αδυναμία, πρώτοι αυτοί, να δείξουν με θυσίες το παράδειγμα και να διορθώσουν τα κακώς κείμενα. Αντιστέκονται με απίστευτη μικροπρέπεια απέναντι στην άμεση εφαρμογή των ελάχιστων εκείνων προαπαιτούμενων που θα τους μετέτρεπαν στα μάτια του λαού, από γελοία ανθρωπάκια σε πραγματικούς ηγέτες.

Τα ελάχιστα «οδυνηρά» προαπαιτούμενα:

 α.        Να γίνουν θεσμικές μεταρρυθμίσεις όπως: Συνταγματική αναθεώρηση, μείωση του αριθμού των βουλευτών, άρση της προστατευτικής προς τους βουλευτές και υπουργούς νομοθεσίας ώστε να είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, άμεση άρση των σκανδαλωδών βουλευτικών προνομίων κλπ.

β.         Να απαγκιστρωθεί η δικαστική από την εκτελεστική εξουσία και να διερευνηθούν από την ανεξάρτητη πλέον δικαιοσύνη, οι υποθέσεις του Χρηματιστηρίου, της Siemens, των μεγάλων προμηθειών υλικών και δημοσίων έργων όλων των υπουργείων, του κόστους της Ολυμπιάδας κ. α.. Όσο θα παραμένουν αυτές οι υποθέσεις αδιερεύνητες, θα αιωρούνται φήμες και υπόνοιες ότι συγκαλύπτεται, πλέον των άλλων, η διακίνηση του μαύρου πολιτικού χρήματος προς τα ταμεία των κομμάτων και των πολιτικών προσώπων που τα διαχειρίζονται.

γ.         Να αρχίσει ουσιαστική αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα στον οποίο να λειτουργήσουν επιτέλους ελεγκτικοί μηχανισμοί και αυστηρή αξιολόγηση, όχι όμως ως μηχανισμός απολύσεων, αλλά ως κίνητρο για αύξηση της αποτελεσματικότητας, σύμφωνα με τις επιστημονικές και διεθνώς εφαρμοζόμενες πρακτικές.

δ.         Να αποφασισθεί και να εφαρμοσθούν: Σταθερή, απλοποιημένη, δίκαιη και αποτελεσματική φορολογική πολιτική, με αυστηρότατους ελέγχους και εξοντωτικές ποινές. Ενίσχυση της εθνικής άμυνας- ασφάλειας. Εξυγίανση  του ασφαλιστικού συστήματος. Γενναιόδωρη δημογραφική πολιτική. Ουσιαστική ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας. Απελευθέρωση και εκσυγχρονισμός της παιδείας για προσέλκυση σπουδαστών από ξένες χώρες με άξονα τις κλασικές επιστήμες και την ενίσχυση του Ελληνισμού.  
            ε.         Να αρχίσει, ενδελεχής έλεγχος σε όλα τα περιουσιακά στοιχεία όσων – και στα μέλη των οικογενειών τους - κατείχαν υψηλές θέσεις στον τομέα της εκτελεστικής εξουσίας και διαχειρίστηκαν δημόσια περιουσία.    
            Μόνο έτσι θα αλλάξει η πολιτική σκηνή, ώστε από θέατρο μορφών, που «παίζεται» σήμερα με μαριονέτες και σκιές του καραγκιόζη, θα μετατραπεί σε θέατρο της επινόησης, με σεβασμό προς τον περήφανο ελληνικό λαό!  

Γιάννης Β. Δεβελέγκας