ΣΤΟ ΦΩΣ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΥΚΛΕΙΔΗ

Αγαπημένη μου Άνγκελα,

Αν και είμαι βαθιά πληγωμένος από τις αποφάσεις που πήρες για το μέλλον μας, θα ήθελα να ξέρεις πως είμαι γεννημένος μεγάλος αγωνιστής και δεν θα εγκαταλείψω ποτέ την προσπάθεια να κερδίσω, έστω και μια σταγόνα συμπάθειας, μια τρυφερή σου ματιά. Δεν θα εγκαταλείψω ποτέ τον αγώνα μου για σένα, μέχρι να τον δω να δικαιώνεται!  

Πολλοί είναι εκείνοι που με κατηγορούν ότι μάταια επιμένω σε μια τόσο καταστροφική σχέση μαζί σου, αφού, όπως είναι γνωστό, ανάμεσά μας υπάρχουν ανυπέρβλητα ιδεολογικά και υπαρξιακά εμπόδια και θα χρειαστεί να κάνω απανωτούς επώδυνους συμβιβασμούς. Όμως εγώ δεν τους ακούω, γιατί - όπως είπε κάποτε ο μεγάλος συμπατριώτης σου Νίτσε στην αγαπημένη του - είμαι ο μοναδικός άνθρωπος σε ολόκληρο τον κόσμο, που νιώθει όλα τα σκιρτήματα της ανώτερης ψυχής μέσα σου!

Σε αγαπώ ολοκληρωτικά γλυκέ μου τύραννε και είμαι διατεθειμένος να θυσιάσω τα πάντα για να σε κατακτήσω. Όχι μόνο όλον τον πλούτο της πατρίδας μου και τα εδάφη της θα σου προσφέρω, όχι μόνο την αξιοπρέπειά μου και την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού, αλλά ακόμη και αυτά τα ίδια τα ποσοστά του κόμματός μου είμαι διατεθειμένος να τα στρώσω χαλί για να πατήσεις πάνω του και να σε καμαρώσω!

 Έρωτά μου συγκλονιστικέ! Θα ήθελα να ξέρεις πως δεν είμαι ούτε σπάταλος ούτε επιπόλαιος όπως κάποιοι καλοθελητές με κατηγόρησαν τελευταία, επειδή έριξα μερικά κέρματα σε κάτι ξυπόλυτους ζητιάνους της πλατείας Συντάγματος. Αυτή αγαπημένη μου, ήταν μία εφάπαξ πληρωμή - και αυτό το έχω ξεκαθαρίσει δημόσια – και δεν υπάρχει πρόθεση να επαναληφθεί. Δεν θα το ξανακάνω αγάπη μου στο ορκίζομαι σε ότι έχω ιερό! Δηλαδή, στην καρέκλα και στον αφορολόγητο μισθό μου! Αν μάλιστα δεν ήμουν άθεος, θα φιλούσα ακόμη και σταυρό για να με πιστέψεις.

Όπως διαπιστώνεις άγγελέ μου, είμαι μαζί σου βαθιά και πλατιά ερωτευμένος και ταυτόχρονα τρομακτικά δυστυχισμένος. Πόσο θα αντέξω ακόμη την παγερή σου αδιαφορία και τη σκληράδα της καρδιάς σου; Κάθε ξημέρωμα που με βρίσκει έξω από την αγκαλιά σου με κυριεύει η αγωνία, πως δεν θα τα καταφέρω μέχρι το τέλος της ημέρας.

Οι κακές οι γλώσσες, σου είπαν τις προάλλες λατρεμένη μου, πως σε κάτι τουριστικές επιχειρήσεις που έχω στα νησιά του Αιγαίου υποσχέθηκα να πληρώσω εγώ αντί γι αυτές τους φόρους τους για έναν ολόκληρο χρόνο και πως έτσι δεν θα μπορέσω να σου αγοράσω εκείνο το χρυσό κολιέ με τα μπριλάντια και τα ζαφείρια, που τόσο σου άρεσε και θέλεις να στολίζει το λαιμό σου. Θέλω να σε διαβεβαιώσω όμως, πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό. Συγκεκριμένα, πρέπει να ξέρεις,  πως στην περίπτωση που τα οικονομικά μου πέσουν έξω, εγώ θα κρατήσω τον λόγο μου και τα συμφωνημένα, και εν ανάγκη - αν και το θεωρώ εξαιρετικά απίθανο -  δεσμεύομαι να λάβω αντισταθμιστικά μέτρα και να εξοικονομήσω ζεστό χρήμα, από τους μισθούς και τις συντάξεις των ανθρώπων της δούλεψής μου για να καλύψω τη διαφορά.  

Και εν πάση περιπτώσει, αν έγινε κάτι χωρίς την θέλησή μου για μία και μοναδική φορά, συγχώρα με έρωτά μου και μην ανησυχείς για το κολιέ σου. Θα σου το πάρω ο κόσμος να χαλάσει! Ακόμα κι αν χρειαστεί να πάρω τον μεγάλο μου τον κόφτη!!!

Τέλος, αγάπη μου μεγάλη, υπόσχομαι, αναγνωρίζω και δηλώνω, πως από εδώ και πέρα δεν θα ξανακάνω έξοδα και σπατάλες αν δεν εξασφαλίσω και τη σύμφωνη γνώμη σου. Επίσης θα ήθελα να ξέρεις αγαπημένη μου πως η αφοσίωσή μου θα είναι διαρκής εις τους αιώνας των αιώνων. Θα είμαι το σκυλάκι σου!

Εύχομαι, ο πόνος που σου προξένησα λατρεία μου, να γίνει αφετηρία για μια νέα περίοδο στη θυελλώδη σχέση μας!

Ο ταπεινός σου, αφοσιωμένος δούλος!

Ευκλείδης Ούβελης!

Δια του λόγου το ασφαλές 
Γιάννης Β. Δεβελέγκας

...ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

                  -       Κύριε… αυτή είναι για σένα!

Γύρισα απορημένος το κεφάλι μου προς το μέρος που ακούστηκε η φωνή και το βλέμμα μου σκάλωσε σε ένα κοριτσάκι, όμορφο σαν αγγελούδι, που στεκόταν όρθιο πίσω από τον αυτοσχέδιο πάγκο του καστανά!

                  -       Σε μένα μίλησες; της ένευσα.

-        Αυτή είναι για σένα! επανέλαβε με μελωδική φωνή και μου έδειξε στη γωνιά του πάγκου μια σακουλίτσα χάρτινη, λευκή, γεμάτη κάστανα.

-         Είναι πληρωμένα! με πρόλαβε σαν είδε πως αναζήτησα το πορτοφόλι μου, και υποδέχθηκε τον επόμενο πελάτη με ένα πλατύ χαμόγελο.

            Δεν έδωσα συνέχεια στο περιστατικό, υποθέτοντας πως τα είχε πληρώσει κάποιος συνάδελφος από το γραφείο. Άλλωστε, όλοι γνώριζαν στο μεσιτικό για την αδυναμία μου στα κάστανα, αφού δυο από αυτά, ήταν μονίμως ακουμπισμένα πάνω στο γραφείο μου, δίπλα στις φωτογραφίες των γονιών μου.  Μέχρι εκεί όμως! Κανείς δε γνώριζε ολόκληρη την ιστορία. Μόνο στην Ελενίτσα κάποτε την είχα διηγηθεί, πριν από χρόνια, όταν σκαρώναμε για τη ζωή μας όνειρα, κοινά. Αλλά κι αυτή, δεν ξέρω τώρα πια που βρίσκεται. Είχε φύγει νωρίς για την Αλεξανδρούπολη, ακολουθώντας τον πατέρα της που ήταν στρατιωτικός. Αργότερα, πληροφορήθηκα πως πέρασε στην ιατρική …χαθήκαμε. Από τότε προσπάθησα πολλές φορές να βρω τα ίχνη της και τη διαδρομή της, να μάθω νέα της, αλλά δεν τα κατάφερα. Θα είναι πάντα όμως για μένα, η μεγάλη μου αγάπη, η πρώτη, η απροσπέραστη.

            Η μητέρα μου, σαν ήμασταν ακόμα παιδιά με την αδερφή μου, μας έδειχνε πολύ μεγάλη αδυναμία. Σε κάθε βήμα μας ήταν παρούσα για να μας προστατεύσει, για να μας δείξει την σωστή κατεύθυνση, να μας καθοδηγήσει. Κι εμείς την αγαπούσαμε πολύ. Μας είχε βλέπεις αποκούμπι, καθώς, τον πατέρα δεν τον βλέπαμε συχνά στο σπίτι, γιατί ήταν αντιπρόσωπος εμπορικός και έλλειπε συνήθως σε ταξίδι.    

            Όλα άρχισαν εκείνη τη μαύρη μέρα της παραμονής των Χριστουγέννων, κοντά στο μεσημέρι. Θυμάμαι πως παίζαμε με την αδερφή μου μπροστά από το σπίτι μας, όταν ξαφνικά, φάνηκε στη διασταύρωση του δρόμου το φορτηγάκι του πατέρα. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή, ήταν να αναγγείλω τα ευχάριστα νέα στη μάνα μας. Όμως, σαν έφτασα λαχανιασμένος στο σαλόνι, τη βρήκα άρρωστη βαριά, να κάθεται κατάχαμα κοντά στο στολισμένο δένδρο. Ποτέ πριν δεν την είχα δει έτσι την μητέρα, ανήμπορη, αποκαμωμένη. Μου ζήτησε να πάω κοντά της και μου έβαλε μια χούφτα κάστανα στην τσέπη. « …είναι για σένα αγόρι μου», ψιθύρισε με δυσκολία. «Ήταν να σου τα δώσω το πρωί πριν φύγεις για τα κάλαντα, να μη πεινάσεις».

            Μετά από λίγο ήρθε ο γιατρός, την πήραν στο νοσοκομείο. Δεν γύρισε ποτέ ξανά στο σπίτι η μητέρα. Εμάς, μας φρόντισε στο σπιτικό της η γιαγιά μας και μας μεγάλωσε με αγάπη και μας σπούδασε. Η αδερφή μου μετά τις σπουδές έμεινε στην πρωτεύουσα, παντρεύτηκε και έχει κιόλας δυο γιους και μία κόρη, την Αννούλα, που πήρε το όνομα της μακαρίτισσας της μάνας μας. Εγώ γύρισα πίσω και έπιασα δουλειά στο μεσιτικό.   

            Έβαλα τη σακουλίτσα με τα κάστανα στη τσέπη μου και κατευθύνθηκα προς το γραφείο. Κανείς ωστόσο από το προσωπικό δεν γνώριζε κάτι σχετικό για τα κάστανα που μου προσέφερε το κοριτσάκι. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και τις επόμενες μέρες, αλλά παρά τις επίμονες ερωτήσεις μου δεν μπόρεσα να λύσω το μυστήριο. Κάποια στιγμή το κοριτσάκι χάθηκε και δεν το ξαναείδα. Κι ο πάγκος έμεινε εκεί, στη θέση του, ορφανεμένος!

            Πέρασε ο καιρός και το επεισόδιο ξεχάστηκε καθώς ζύγωναν οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, που για τους περισσότερους ανθρώπους έρχονται στο σπιτικό και στην καρδιά τους, σαν μια ανάπαυλα φωτός και χαράς, μέσα στην μουντάδα του χειμώνα. Δυο μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, με κάλεσε ο διευθυντής της εταιρείας στο γραφείο του, για να με ενημερώσει σχετικά με μια προσφορά που αφορούσε σε ένα μεγάλο ακίνητο που το διαπραγματευόταν κάποιος όμιλος, προκειμένου να το μετατρέψει σε ιατρικό κέντρο ή κάτι παρόμοιο. «Ξέρω πως εσύ, ποτέ δεν γιορτάζεις την ημέρα των Χριστουγέννων» μου είπε κυνικά ο διευθυντής και μου ανέθεσε χρονιάρες μέρες την υπόθεση.

            Έτσι λοιπόν, την επομένη, κουστουμαρισμένος και γραβατωμένος, βρέθηκα στην αίθουσα αναμονής του Grand Hotel να περιμένω τον ενδιαφερόμενο εκπρόσωπο. Αυτός αργούσε να κατέβει κι έτσι κάθισα σε ένα τραπεζάκι κοντά στην είσοδο του ξενοδοχείου, δίπλα σε ένα τεράστιο, όμορφα στολισμένο δένδρο. Παρήγγειλα καφέ και χάζευα την κίνηση στον δρόμο. «Παραμονή των Χριστουγέννων», σκέφτηκα, καθώς παρατηρούσα τα παιδαρέλια με τα τρίγωνα να στριμώχνονται στις εισόδους  των καταστημάτων για να πούνε το κάλαντα.  

            Δεν ξέρω τι με έπιασε εκείνη την ώρα. Ήμουν ανάμεσα σε τόσο κόσμο κι όμως αισθάνθηκα τελείως μόνος. Σιγά – σιγά, ένα νοσταλγικό συναίσθημα πλημύρισε την καρδιά μου. Εικόνες από πανέμορφες Χριστουγεννιάτικες στιγμές των παιδικών μου χρόνων σχηματίστηκαν ξαφνικά μπροστά στα μάτια μου, ξεπηδώντας μέσα από τα καταπράσινα κλαδιά και τα λαμπερά στολίδια του δένδρου. Αναμνήσεις παιδικές και παραπεταμένα όνειρα. Νοστάλγησα το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι με όλη την οικογένεια τριγύρω και το στολισμένο δέντρο με τα μικρά δωράκια στις ρίζες του, να σε περιμένουν υπομονετικά να τα ανοίξεις για να σου προσφέρουν μια μικρή στιγμή ευτυχίας και μια τεράστια επιβεβαίωση αγάπης.   

            Αισθάνθηκα ξανά μετά από πολλά χρόνια εκείνη τη Θεία ζεστασιά που ακτινοβολεί το Χριστουγεννιάτικο σπιτικό με τα στολίδια και τις μυρωδιές του και αναρωτήθηκα, αν ήταν σήμερα εδώ η μητέρα μου, πόσο θα ήθελε να με έβλεπε ευτυχισμένο!

            Και τότε, ξαφνικά, αντίκρισα το κοριτσάκι με την αγγελική μορφή, που μου προσέφερε τα κάστανα! Στεκόταν αντίκρυ μου, ακριβώς έξω από την μεγάλη τζαμαρία του ξενοδοχείου, έδειχνε προς τη μεριά μου με το χεράκι της και προσπαθούσε κάτι να μου πει! Μου φάνηκε πως διάβασα στα χείλη της: «…είναι για σένα». Ύστερα χάθηκε. Σηκώθηκα γεμάτος περιέργεια από τη θέση μου και ετοιμάστηκα να βγω να την αναζητήσω μέσα στο πλήθος, όταν, ακριβώς πίσω μου, ακούστηκε μια απαλή, γνώριμη, γυναικεία φωνή.

-       Εμένα περιμένετε κύριε;

            Γύρισα μαγεμένος και την κοίταξα. Ήταν η Ελενίτσα…

Γιάννης Β. Δεβελέγκας                      

ΚΟΜΑΝΤΟ 1011, ΣΕ …ΠΑΓΙΔΑ

     

 

       Την ώρα που το κομάντο 1011, της εφορίας, ετοιμαζόταν να βουτήξει μια κόρα ζυμωτό ψωμί μέσα στην λίγδα του σπληνάντερου, δονήθηκε συθέμελα το υπηρεσιακό του smart-κινητό, στο ρυθμό του remix της Έφης Θώδη: «Μπήκαν τα Γίδια στο Μαντρί»! …Ήταν ο αρχηγός!

       -   Μα είμαι στο Καματερό αρχηγέ μου!

       -   Και τι κάνεις εκεί; Πίνεις νερό;

       -   Όχι αρχηγέ μου, κάνω διατροφή και γυμνάζομαι, είπε το κομάντο και σήκωσε δύο φορές νευρικά τον αριστερό του ώμο.

       -   Άσε τις πολυτέλειες κομάντο.  Μάζεψέ τα και έλα γρήγορα στα κεντρικά για εντολές. Η υπόθεση είναι πολύ σοβαρή και δε χωράει άλλη αναβολή! Η κυβέρνηση πρέπει να βρει αμέσως τα χρήματα για να πληρώσει τα… χρωστούμενα! Και η μόνη πλέον διαθέσιμη πηγή πλούτου, είναι η πρώτη κατοικία. Από αυτή τη στιγμή, τρέχει η επιχείρηση με κωδικό όνομα «ΠΡΩ.ΚΑ». Αυτή η συνομιλία σε δεκαπέντε δευτερόλεπτα θα διαγραφεί!

       Εν τω μεταξύ, στην Ελλάδα της κρίσης, η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Η ελληνική κυβέρνηση, αφού «ξέχασε» σε κάποιο συρτάρι το στικάκι της Christine Madeleine Odette Lagarde, αφού άλλαξε τα φώτα στη φτωχολογιά με την έμμεση φορολογία, αφού υπέβαλε σε «χημειοθεραπεία» τα υπερήφανα γηρατειά που διαμαρτυρήθηκαν για τις συντάξεις πείνας, αφού ξαπέστειλε τους νέους επιστήμονες στο εξωτερικό, αφού έβαλε τους υπουργούς της - με πρώτους και καλύτερους τους άθεους - να κάνουν ευχέλαια για να βρεθούν επενδυτές ανάμεσα στους «πρόσφυγες». Αφού εν πάση περιπτώσει δεν κατάφερε να κάνει τίποτε από αυτά που υποσχέθηκε στον λαό, κατέφυγε σε πιο δυναμικές μεθόδους για να εισπράξει τα χρήματα που … υπάρχουν. Συγκρότησε στην εφορία την υπηρεσία κρούσης, «Καθαρά Σπίτια», που είχε στις τάξεις της, το καλύτερο κομάντο όλων των εποχών, το κομάντο 1011, τον φόβο και τον τρόμο της μεγαλομπουρζουαζίας!

       Σκοπός της υπηρεσίας «Καθαρά Σπίτια», ήταν αρχικά ο εντοπισμός και η φορολόγηση όλων των παράνομων και αδήλωτων κινητών περιουσιακών στοιχείων αμύθητης αξίας, που εικάζετο πως είχε κρύψει η βδελυρή πλουτοκρατία στις επαύλεις της. Όμως αυτό το σχέδιο κατέληξε σε φιάσκο, καθότι η πλουτοκρατία είχε προλάβει, όπως μόνο η πλουτοκρατία ξέρει να προλαβαίνει, και τα είχε βγάλει όλα σε φορολογικούς παραδείσους του εξωτερικού!

       Ύστερα από αυτό, η κυβέρνηση, αφού διαβουλεύτηκε και ξανα ματα διαβουλεύτηκε, και παρότι δεν το ήθελε, τελικά κατέληξε σε έναν επώδυνο γι αυτήν(;) συμβιβασμό, που συνοψίζεται στο δόγμα: « Όταν δεν μπορούμε να τα αρπάξουμε από τους λίγους που έχουν τα πολλά, τότε ρεφάρουμε γδύνοντας τους πολλούς, που έχουνε τα λίγα».

Έτσι λοιπόν η επίλεκτη υπηρεσία της εφορίας «Καθαρά Σπίτια», σε εφαρμογή του σχεδίου Πρώτη Κατοικία (ΠΡΩΚΑ) έπιασε δουλειά το ίδιο βράδυ. Ο κομάντο 1011 και ο  βοηθός του Λαλαούνης, που πλέον των χρυσαφικών και άλλων τινών τιμαλφών, ήταν και εκτιμητής ακίνητης περιουσίας, βρέθηκαν να ξεροσταλιάζουν στο κατασκόταδο, έξω από μια μονοκατοικία, στο Μεταξουργείο.  

       -   Νομίζω πως τώρα που έκοψε κάπως η κίνηση, ήρθε η στιγμή να εφορμήσουμε Λαλά, είπε το κομάντο και σήκωσε ανήσυχα δύο φορές τον αριστερό του ώμο! Άμα αυτή η πρώτη κατοικία έχει καλές τοιχογραφίες, όπως ισχυρίζονται από τα κεντρικά, θα πιάσει καλά λεφτά στον πλειστηριασμό και θα «τσεπώσει» και η εφορία τα σχετικά. Προχώρα πρώτος!

       -   Αφεντικό, είσαι σίγουρος πως πήρες τον σωστό φάκελο της ΠΡΩΚΑ από το οβάλ γραφείο του αρχηγού και όχι κάποιον άλλο; Βλέπω στην πόρτα του σπιτιού ένα κόκκινο φωτάκι αναμμένο.

       -   Μη γίνεσαι αναιδής Λαλά. Ένα κομάντο της εφορίας, δεν μπερδεύει ποτέ τους φακέλους. Όσο για το κόκκινο φωτάκι, αυτό πρέπει να είναι λέιζερ που ανιχνεύει τα «κοράκια» που έρχονται στα μουλωχτά, να πάρουν πληροφορίες για το ακίνητο. Πάρε αυτό το σπρέι που βάζουν οι γυναίκες στα μαλλιά και κάνε φςς για να φανούνε οι ακτίνες. Μη καθυστερείς όμως άλλο, γιατί όπου να ΄ναι θα έρθει και ο αρχηγός να μας θαυμάσει. 

       -   Αφεντικό έχω κακή προαίσθηση, θα φάμε ξύλο!

       -   Μην ανησυχείς, εδώ είμαι εγώ, θα σε καλύπτω, είπε το κομάντο και ανασήκωσε δυο φορές νευρικά τον αριστερό του ώμο!

       Ο Λαλαούνης, προχώρησε τρεμάμενος από τον φόβο του. 

       -   Αφεντικό, έριξα όλο το σπρέι που μου έδωσες, αλλά δεν φάνηκαν ακτίνες λέιζερ. Η πόρτα είναι ανοιχτή. Πεδίο ελεύθερο!

Το κομάντο έφτασε αθόρυβα ως την πόρτα, βαδίζοντας με το βάδισμα της γάτας των Ιμαλαΐων, έριξε μια φευγαλέα ματιά στο κόκκινο λαμπάκι και μπούκαρε στο σπίτι. Έδεσε χειροπόδαρα και φίμωσε μια Ασιάτισσα γριά που τη βρήκε να κάθεται κοντά στην είσοδο και έστειλε τον Λαλαούνη να ελέγξει τα δωμάτια για τον «κρυμμένο θησαυρό»! 

       Ύστερα από λίγο:

       -   Εδώ μέσα δεν έχει ούτε ψηφιδωτά ούτε τοιχογραφίες, ούτε και έπιπλα αντίκες αφεντικό, όπως μας είπαν από τα κεντρικά. Κάτι παλιό μωσαϊκά έχει για δάπεδο, τα έπιπλά του είναι παλιατζούρες και όλα τα δωμάτια είναι βυθισμένα στο μισοσκόταδο και βρομοκοπάνε. Αυτό δε μοιάζει με κανονική οικία αφεντικό, αλλά με …οίκο, κακόφημο! Πρέπει να ακυρώσουμε την επιχείρηση!  

       -   Αυτό δεν μπορεί να γίνει τώρα, είπε το κομάντο και ανασήκωσε δύο φορές ανήσυχα τον ώμο του. Είναι πολύ αργά για να κάνουμε πίσω! Σε λίγο φτάνει ο αρχηγός!

       -   Ο αρχηγός είναι ήδη μέσα αφεντικό. Τον πήρε το μάτι μου σε ένα δωμάτιο, και είχε και …παρέα!

       Δεν πρόλαβε να αποσώσει τη φράση του ο Λαλαούνης και εμφανίστηκε αναστατωμένος ο αρχηγός.

       -   Τι κάνετε εδώ κομάντο; Ρώτησε αυστηρά ο αρχηγός, με εκείνη την αυστηρότητα που μόνο οι αρχηγοί ξέρουν να ρωτάνε! Εσύ πήρες τον φάκελο ανόητε που είχε τις διευθύνσεις με τις μόνες κερδοφόρες επιχειρήσεις που έχουν απομείνει στην Ελλάδα; Κι εγώ έφαγα τον τόπο να τον ψάχνω;  

       -   Η επιχείρηση εδώ έλαβε τέλος κύριοι, μπορείτε να πηγαίνετε,  συνέχισε στον ίδιο αυστηρό τόνο ο αρχηγός και ύστερα έσκυψε και κάτι ψιθύρισε εμπιστευτικά στο αυτί του 1011.  

       -   Τι σου είπε στα κρυφά ο αρχηγός αφεντικό; ρώτησε ο Λαλαούνης όλος περιέργεια, μόλις απομακρύνθηκαν από το «σπίτι».

       -   Πως και οι δυο τα πήγαμε …περίφημα Λαλά. Ο αρχηγός φαίνεται πως μας έστησε επίτηδες παγίδα, για να μας δοκιμάσει.

       Τάδε έφη κομάντο 1011 και ανασήκωσε δύο φορές ανήσυχα τον ώμο.

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Το επεισόδιο: «Κομάντο 1011 εναντίον πλουτοκρατίας» θα το βρείτε ΕΔΩ.