Ο ΒΑΡΙΟΠΟΥΛΑΣ ΤΟ POKEMON ΚΑΙ Η ΚΑΡΙΕΡΑ

            Ο Γερασιμάκης, λούφαξε σε κάτι θάμνους απέναντι από την παλιά Δημοτική αποθήκη και περίμενε υπομονετικά. Η καρδιά του κόντευε να σπάσει από την αγωνία. Στο χέρι του κρατούσε σφιχτά μια βαριοπούλα που την έστρεφε κάθε τρεις και λίγο προς τη μεριά που έπεφτε το φως του φεγγαριού για να βεβαιωθεί πως όλα ήτανε εντάξει. Είχε ιδρώσει!

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ακούστηκε ο αποθηκάριος να σέρνει με βιασύνη τη σκουριασμένη σιδερένια πόρτα της αποθήκης για να κλειδώσει και να φύγει. Είχε τώρα μερικές βδομάδες που του εμπιστεύτηκε ο Δήμαρχος προσωπικά, τα κλειδιά της αποθήκης με τα καταχωνιασμένα εκεί αγάλματα και προτομές, που ξηλώθηκαν άρον – άρον από τα πάρκα και τις πλατείες για να τα «προστατέψουν», λέει, από τους βάνδαλους!  

-            «Αι σιχτίρ!  Εγώ πληρώνω την ανικανότητα του κράτους να μαζέψει τα τσογλάνια που τα μπογιατίζουν και τα σπάνε», ακούστηκε να μονολογεί ο αποθηκάριος καθώς απομακρυνόταν μέσα στο σκοτάδι.

Ο Γερασιμάκης δεν έχασε λεπτό. Κοπάνησε με την βαριοπούλα το λουκέτο ασφαλείας και μπούκαρε φουριόζος μέσα στην αποθήκη φωτίζοντας με τον φακό του κινητού του.  Όταν εντόπισε το άγαλμα του γέρου του Μοριά, σκαρφάλωσε σαν αίλουρος πάνω στο άλογο και ετοιμάστηκε να του σπάσει το δάχτυλο που …κάτι έδειχνε. Και τότε ξαφνικά, άναψαν όλα τα φώτα και οι προβολείς της αποθήκης και ακούστηκε η φωνή του φύλακα: «Σε τσάκωσα βρομόπαιδο»…

Δύο ώρες μετά το επεισόδιο:

            Ο Δήμαρχος ανασήκωσε τα φρύδια του, φανερώνοντας τη δυσπιστία του σε όσα υποστήριζε η ώριμη κυρία που καθότανε απέναντί του. Στην πραγματικότητα, είχε πάψει να παρακολουθεί τη φλυαρία της εδώ και ώρα, κι αναρωτιόταν αν το ρόλεξ που φορούσε στο δεξί της χέρι λειτουργούσε!

-           Αυτά τα λίγα είχα να σου πω Δήμαρχε και είμαι σίγουρη πως θα δείξεις κατανόηση, του είπε εκείνη μισοθυμωμένα - μισοχαδιάρικα, αφήνοντας μια υποψία ηδονής να ταλαντεύεται ανάμεσα στα δύο κατακόκκινα, υγρά και φορτωμένα υποσχέσεις σαρκώδη χείλη της!

-           Να μείνετε ήσυχη κυρία Φώφη μου, της απάντησε αυτός βαριεστημένα. Θα δω το θέμα σας με επιείκεια κι ευαισθησία!   

-           Δεν έχω περί τούτου καμιά αμφιβολία, του απάντησε σοροπιαστά εκείνη! Πώς είναι δυνατόν εξάλλου να αγνοήσετε τα όσα ισχυρίζεται ο γιος μου ο Γερασιμάκης; Ας μη ξεχνάτε άλλωστε πως δεν είναι ένας τυχαίος γιος! Είναι αναδεχτός ενός πρώην πρωθυπουργού, ανεψιός από τρίτο ξάδερφο υπουργού και κολλητός του γιου του επιτίμου επιτετραμμένου της Ζιμπάμπουε!   

-           Κι εσείς τι είπατε πως κάνετε κυρία μου;

-           Εγώ είμαι …μια μητέρα!

            Δύο δεκαετίες πριν:

            Γεννήθηκε ο Γερασιμάκης, ο γιος και το καμάρι της κυρίας Φώφης από τα Δώθε Καλύβια Αιτωλοακαρνανίας και κατόπιν Εκαλιώτισσας, και του Ανανία, σαλαμέμπορα από τον Κείθε Καρβασαρά επαρχίας Λοκρίδας και κατόπιν εθνικού προμηθευτή!

-           Δεν θα καταντήσω εγώ τον γιο μου  σαλαμέμπορα Ανάν να ζέχνει σάπια έντερα και λίπος σαν και του λόγου σου, είπε στον άντρα της τον Ανανία η Φώφη λίγο πριν ο Γερασιμάκης κλείσει χρόνο, όταν αναζητούσαν τον κατάλληλο νονό να τον βαφτίσει! Εγώ τον γιο μου θέλω να τον καμαρώσω ανώτερο υπάλληλο του Δημοσίου!  

            Ο Γερασιμάκης ή Σίμος, μεγάλωσε γρήγορα, όπως συνηθίζουν να μεγαλώνουν τα παιδιά στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Πέταξε τις ελβιέλες από λάστιχο και φόρεσε τα μπένετον και τα τρουσάρντια, γράφτηκε σε ξενόγλωσσο κολέγιο, όπου κι απέκτησε παρέες επιπέδου και ενδιαφέροντα γηπέδου!   

-           Δεν θα καταντήσω εγώ τον γιο μου  γραφιά του Δημοσίου Ανάν, να ζέχνει φωτοτυπικές μελάνες! Δήλωσε τότε κατηγορηματικά η Φώφη στον Ανανία. Εγώ τον γιο μου θέλω να τον καμαρώσω υπουργό! Να βάλει δυο υπογραφές και να «τακτοποιηθεί» για πάντα! Τι τα «ενισχύουμε» κρυφά τόσον καιρό τα κόμματα, συμπλήρωσε με νόημα!

            Ο Γερασιμάκης ή Σίμος ή Βαριοπούλας (Όπως τον αποκαλούσαν στην πιάτσα επειδή δεν είχε αφήσει μύτη για μύτη πάνω στα αγάλματα που είχαν την ατυχία να εκτίθενται στα πάρκα και στις πλατείες), εξελίχθηκε ραγδαίως, όπως συνηθίζουν να εξελίσσονται οι γόνοι στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Μπήκε στο πανεπιστήμιο, χειραφετήθηκε πολιτικά κι έκανε αχταρμά τις «ευαισθησίες» της επαναστατικής αριστεράς, τον «δυναμισμό» της εθνικιστικής δεξιάς και το «αγωνιστικό» ταμπεραμέντο της στρογγυλής θεάς. Και επειδή ως παιδί της πόλης δεν ήξερε από δρεπάνια και τσεκούρια, πήρε στα χέρια το σφυρί. Μια βαριοπούλα δηλαδή που γίνονταν ενίοτε και ρόπαλο!

-           Δεν θα καταντήσω εγώ τον γιο μου υπουργάκο Ανάν, για να τρέχει πίσω από κάθε εργολάβο ή κάθε έμπορο εξοπλισμών! Εγώ τον γιο μου θέλω να τον καμαρώσω Επίτροπο στην Κομισιόν! Δήλωσε τότε κατηγορηματικά η Φώφη στον Ανανία. Να «πιάσεις» τις άκρες σου στους καναλάρχες, στις πρεσβείες και στους τραπεζίτες και να τους τάξεις τα πάντα! Δεν θα είναι δα ο Γερασιμάκης μου ο πρώτος που θα ταυτίσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες με τα συμφέροντα των πρεσβειών! Ούτε κι ο τελευταίος!    

            Δύο μήνες μετά το επεισόδιο στην αποθήκη:

            Ο Γερασιμάκης ή Σίμος ή Βαριοπούλας αφού προσήχθη στην Ασφάλεια, αφέθηκε ελεύθερος μετά την παρέμβαση τεσσάρων βουλευτών και δύο δικηγόρων, οι οποίοι ισχυρίστηκαν πως το παιδί βρισκότανε στην αποθήκη για να συλλάβει ένα pokemon! Κατόπιν τούτου, o Δήμαρχος εξέτασε με «ευαισθησία» το αίτημα της Φώφης και προσέλαβε τον Βαριοπούλα στο ιδιαίτερο γραφείο του, ως ειδικό στρατηγικό σύμβουλο στα θέματα τεχνολογίας pokemon go!   

-           Μεγάλη επιτυχία αυτή για τον Γερασιμάκη μου Ανάν! Δήλωσε τότε ενθουσιασμένη η Φώφη στον Ανανία . Άνοιξε επιτέλους ο δρόμος που ονειρεύτηκα για το παιδί μου! Τώρα πια είμαι σίγουρη για μια λαμπρή πολιτική καριέρα! Μην ξεχνάς Ανάν, πως για να γίνεις βουλευτής, υπουργός ή και πρωθυπουργός σ΄ αυτή τη χώρα, δεν απαιτούνται, ούτε πιστοποιητικό λευκό του ποινικού μητρώου σου, ούτε βεβαίωση γιατρών για την σωματική και ψυχική σου υγεία!!!  

Γιάννης Β. Δεβελέγκας                       

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΞΕΧΕΙΛΙΣΟΥΝ ΤΑ ΑΠΟΝΕΡΑ

Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στη λίμνη μας! Είναι ένα φαινόμενο συναρπαστικό, που μόνο η ανθρώπινη παρέμβαση πάνω στη φύση θα μπορούσε να συνθέσει!  

Είναι εικόνες μαγικές, υψηλής αισθητικής απόλαυσης, που σχηματίζονται αναπηδώντας για λίγα μόλις δευτερόλεπτα πάνω στον ανάλαφρο κυματισμό της Παμβώτιδας, για να χαθούν μετά οριστικά και αμετάκλητα πίσω από το πέπλο της λήθης, που απλώνουν με ανένδοτη σκληρότητα οι δείκτες του χρόνου καθώς περιστρέφονται χωρίς σταματημό.

Είναι παραστάσεις και σχήματα ακαθόριστα και ασαφή, που πλάθονται πέρα από τα σύνορα της ανθρώπινης φαντασίας, για να αφήσουν εκδικητικά στους διερχόμενους την παραλίμνια διαδρομή διαβάτες, μια ακόρεστη επιθυμία επανάληψης και ίσως μερικές σταγόνες πίκρας, σε εκείνους που δεν θα προλάβουν να τις κάνουν δικές τους για πάντα, αποθηκεύοντάς τες στις κάρτες των φωτογραφικών τους μηχανών ή στις κάμερες των κινητών τους!    

Είναι μια μοναδική σύνθεση, από λογιών – λογιών ανθρώπινα απορρίμματα, σάπια καλάμια, πολύχρωμα πετρελαιοειδή, γαργαλιστικές σαπουνάδες και κατάλευκα τρίμματα αφρολέξ, ανάκατα με άδεια πακέτα τσιγάρων και λαμπυρίζοντα κουτιά αναψυκτικών πατικωμένα αριστοτεχνικά από το ανθρώπινο χέρι. Και όλα αυτά, άναρχα επιπλέοντα πάνω στο παχύρρευστο πράσινο φόντο που δημιουργεί το πλαγκτόν και το αναδεικνύει στέλνοντας τις ακτίνες του ο καυτός καλοκαιριάτικος ήλιος, απελευθερώνοντας ταυτόχρονα πρωτόγνωρες οσμές που αναδύονται κατά την αποσύνθεση της ύλης και μεθούν ηδονικά τα κύτταρα του νου και τα νήματα της ύπαρξης. 

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να ομολογήσω πως αισθάνθηκα πολύ τυχερός τις προάλλες, όταν μαζί με ένα γκρουπ ξένων επισκεπτών που περίμεναν να πάρουν το καραβάκι της γραμμής για το νησάκι, πέσαμε πάνω στο φαινόμενο!

Άστραψαν τα φλας των μηχανών και βρόντηξαν τα πικρόχολα σχόλια των Βορειοευρωπαίων τουριστών, καθώς αποθανάτιζαν αυτές τις στιγμές που απλόχερα προσέφεραν τα απορρίμματα και τα σάπια καλάμια πάνω στην επιφάνεια της λίμνης, προφανώς γιατί αυτοί είναι μαθημένοι αλλιώς στις ξενέρωτες πατρίδες τους και δεν έχουν την δική μας κουλτούρα των τριών και πλέον χιλιετηρίδων, για να αντιληφθούν τη διαφορά ανάμεσα στο είναι και στο φαίνεσθαι, στο κίβδηλο και στο βαθιά αληθινό!     

Αλήθεια, πόσο υπερήφανοι και ευτυχείς θα πρέπει να αισθάνονται οι αρμόδιοι και κατ΄ επέκταση οι κυρίως υπεύθυνοι για την κατάσταση της λίμνη μας, αντικρίζοντας αυτές τις εικόνες; Πόσο στ΄ αλήθεια καμαρώνουν όταν κυκλοφορούν ανάμεσα στους πολίτες που τους ανέθεσαν τον ρόλο αυτής της διαχείρισης;

Για να είμαι ειλικρινής θα αποτελούσε ασέβεια η οποιαδήποτε δική μου απάντηση ή γνώμη, πάνω σε αυτά τα ερωτήματα! Ίσως θα πρέπει να ερωτηθούν ή μάλλον να αναρωτηθούν οι ίδιοι!

Ανεξάρτητα όμως από αυτό, όλοι οι πολίτες του λεκανοπεδίου και ειδικότερα της πόλης μας, οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα παρατεταμένο χειροκρότημα, στους φορείς και τα πρόσωπα που έχουν αναλάβει κατά καιρούς τη διαχείριση της λίμνης. Ίσως μάλιστα - καιροί που είναι - θα έπρεπε να κάνουμε έναν μεγάλο έρανο για να μαζέψουμε χρήματα και να τους ανταμείψουμε οικονομικά, αφού θυσίασαν πολλές εργατοώρες εθελοντικά, και ανάλωσαν μεγάλα αποθέματα ευαισθησίας προς το περιβάλλον, επιτυγχάνοντας σχεδόν το ακατόρθωτο!!!

Καλά όμως όλα ως εδώ, αλλά δεν θα πρέπει να εφησυχάζουμε γιατί τον τελευταίο καιρό ελλοχεύει ένας τρομακτικός κίνδυνος. Μια ασύμμετρη απειλή που υπονομεύει ολοκληρωτικά το οικοσύστημα της λίμνης και που οι αρμόδιοι οφείλουν να την αντιμετωπίσουν εν τη γενέσει της, ώστε να αποφευχθεί τάχιστα η επερχόμενη συμφορά, αβρόχοις ποσίν.

Ο τρομακτικός αυτός κίνδυνος προέρχεται από την συσσώρευση - σε ελάχιστα προς το παρόν σημεία – τοξικών ποσοτήτων σαπουνάδας, που προέρχεται από την αλόγιστη χρήση του σαμπουάν που κάνουν τα παπάκια για να λουστούν και να περιποιηθούν το πτέρωμά τους!

Και επειδή, σε αντίθεση με εμάς, τα παπάκια στερούνται  περιβαλλοντολογικής συνείδησης και παιδείας, και επιπλέον αισθάνονται τη λίμνη αποκλειστικά δικό τους κτήμα, έχω την βεβαιότητα πως οι αρμόδιοι θα επιδείξουν για άλλη μια φορά αποφασιστικότητα. Μετά από περίσκεψη και περισυλλογή, θα επικηρύξουν τα κατά τα άλλα συμπαθή υδρόβια και θα τα εξοντώσουν, πριν η κατάσταση αυτή γενικευθεί και ξεχειλίσει η λίμνη μας απόνερα!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΠΑΝΩ ΣΕ ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΕΙ

Ο Δώρος, καταξιωμένος πια αρχιτέκτονας, υπήρξε αναμφίβολα ο καλύτερος παιδικός μου φίλος. Έτσι λοιπόν, δέχτηκα με μεγάλη ευχαρίστηση την πρόσκληση να τον επισκεφθώ στο σπίτι του μετά από πολύ καιρό. Στάθηκα τυχερός την επομένη, όταν φτάνοντας στο παλιό αρχοντικό στο κέντρο της πόλης, εντόπισα κενή μια θέση πάρκινγκ.

Πήρα στα χέρια μου το κουτί με τα γλυκά που αναπαύονταν στο κάθισμα του συνοδηγού, διέσχισα τον κήπο που κρατούσε το επιβλητικό διώροφο μακριά από τον θόρυβο του δρόμου και στάθηκα στο πλατύσκαλο μπροστά από την ξύλινη παλιοκαιρίτικη αλλά καλοδιατηρημένη εξώπορτα.

Έριξα γύρω μια ερευνητική ματιά! Όλα ήταν στη θέση τους, καθαρά και περιποιημένα! Μου φάνηκε σαν να μην είχε περάσει ο χρόνος από εδώ. Σα να ήταν όλα ίδια, όπως τότε.  Τότε που ήμασταν παιδιά και αναγνωρίζαμε στην πλαϊνή ξερολιθιά τα πέρατα του κόσμου!  

Πριν κάμποσα χρόνια, όπως μου είχε εκμυστηρευτεί ο Δώρος, είχε δεχθεί ασφυκτικές πιέσεις από το περιβάλλον του να κατεδαφίσει το σπίτι, προκειμένου να ανεγερθεί στη θέση του μια σύγχρονη πολυκατοικία. Αυτός όμως αρνήθηκε πεισματικά! Μπορεί για τους πολλούς το πατρικό του να φαινόταν παλιό, ξεπερασμένο και εμπόδιο στην εκμετάλλευση του ελεύθερου για κάθε χρήση οικοπέδου, αλλά γι αυτούς που μπορούσαν  να εκτιμήσουν την αξία του, ήταν ένα πέτρινο νεοκλασικό κομψοτέχνημα διακοσίων και πλέον ετών.

Χτύπησα με δύναμη το καλογυαλισμένο μπρούτζινο ρόπτρο που κρεμόταν ακριβώς στο κέντρο της πόρτας, όταν, κλικ, σχεδόν αυτόματα, άνοιξε μόνη της.

-        Καλώς τον κύριο Γιάννη μας,  άκουσα τη φωνή του Δώρου από το βάθος.  Είμαι στην αποθήκη. Κάθισε στο σαλόνι μια στιγμή, βάλε κι ένα ποτό από το μπαράκι κι έφτασα.

Αιφνιδιασμένος από τον αυτοματισμό της πόρτας και την εκ του μακρόθεν αναγνώρισή μου - προφανώς με την βοήθεια κάποιας κρυφής κάμερας - προχώρησα προς το σαλόνι. Εκεί με υποδέχθηκε ένας απόλυτα σύγχρονος διάκοσμος, που έδενε μαγευτικά με την πέτρα των τοίχων που κάποτε την έκρυβε σοβάς! «Ο φίλος έχει καλλιτεχνική φλέβα», σκέφτηκα. «Αυτή η ωραία ατμόσφαιρα είναι σίγουρα δική του δουλειά»!

Στεκόμουν όρθιος μπροστά στο τεράστιο μαρμάρινο τζάκι, χαζεύοντας τις παλιές οικογενειακές φωτογραφίες, όταν άκουσα τη φωνή του Δώρου να μπαίνει στο σαλόνι.

-      «Ακόμα δεν σερβιρίστηκες;» με ρώτησε περιπαιχτικά και κατευθύνθηκε προς την μεγάλη υδρόγειο σφαίρα που ήταν στερεωμένη στον απέναντι τοίχο. Ακούμπησε με το χέρι του τον άξονά της κι αυτή υποχώρησε αθόρυβα αποκαλύπτοντας ένα μοντέρνο μπαράκι με αραδιασμένα καμιά δεκαριά κρυστάλλινα ποτήρια και μερικά μπουκάλια. Γέμισε δύο ποτήρια με κονιάκ, πλημμύρισε με απαλή μουσική το χώρο χαϊδεύοντας ένα τηλεκοντρόλ και κάθισε αναπαυτικά σε μια μοντέρνα αντισυμβατική πολυθρόνα.

-      Γιάννη, μου είπε βλέποντάς με να χαμογελάω αμήχανα. Όπως αντιλαμβάνεσαι, έχω μεταμορφώσει αυτό εδώ το παλιό αρχοντικό σε ένα σύγχρονο και άρτια τεχνολογικά εξοπλισμένο σπίτι, διατηρώντας όμως στο ακέραιο το αυστηρό σχεδιαστικό του ύφος  και τον παραδοσιακό του χαρακτήρα. Η τεχνολογία δεν είναι τίποτε περισσότερο από τις εφαρμογές των επιστημών που εξελίσσονται αενάως, και πρέπει να την εκμεταλλευόμαστε χωρίς να αλλοιώνουμε αυτό που προϋπάρχει και αξίζει. Εκτός αυτού, το σπίτι μου πέρα από την κλασική του αρχιτεκτονική, είναι η ρίζα και η ιστορία της οικογενείας μου. Είναι η ίδια μου η ύπαρξη, η μικρή μου δεύτερη πατρίδα που στεγάζει τις μνήμες και το διάβα των γονιών και τον προγόνων μου. Είναι για μένα ότι θα έπρεπε να είναι για τον κάθε Έλληνα η Ελλάδα, μαζί με την μακραίωνη ιστορία της, τον λαμπρό πολιτισμό της και τα ανυπέρβλητα σε κάλλος μνημεία της.

-      Αν θες, συνέχισε, η άρνησή μου να το κατεδαφίσω στο όνομα της εκμετάλλευσης, είναι μια πράξη αντίστασης απέναντι στην ισοπέδωση της παγκοσμιοποίησης. Απέναντι στις οικονομικές ολιγαρχίες που για να επιτύχουν τους στόχους τους, ηθελημένα ενθαρρύνουν τον σκοταδισμό. Στις δυνάμεις εκείνες δηλαδή, που έχουν στην ατζέντα τους την νέα τάξη πραγμάτων που θα επιβληθεί όταν παγιωθεί η πολιτιστική ολοκλήρωση που διαμορφώνεται ταχύτατα μέσα από τις διαφορετικότητες και έχει προίκα τα μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς που δεν θα έχουν πια ιδιοκτήτες. Ένα παγκόσμιο κοινόβιο δηλαδή χωρίς έθνη και λαούς, με κοινή οικονομία και με ομογενοποιημένη μαζική κουλτούρα!

            Κατάλαβα που ήθελε να πάει τη συζήτηση ο Δώρος αλλά απέφυγα να δώσω συνέχεια. Εξάλλου εγώ συντάσσομαι με την άποψη του Ουμπέρτο Έκο ότι : «Η ζωή είναι ένα ποτάμι που πάει και στο οποίο μπορούμε κάλλιστα να ενταχθούμε». Ενώ ο Δώρος, ασπάζεται ως προς τις έννοιες πατρίδα και έθνος, τις θέσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου, ότι δηλαδή: «Η ιδέα της πατρίδος είναι μια από τις βάσεις της ανθρώπινης προόδου και πως είναι απαραίτητα τα όρια των πατρίδων». Καθώς και: «Πρέπει να διαπαιδαγωγείται έτσι ο Ελληνικός Λαός, ώστε στον αγώνα που διεξάγεται μεταξύ των λαών για επικράτηση, να προπαρασκευάζεται αρτιότερα από τους άλλους, ώστε έχοντας υπέρ του το λαμπρό παρελθόν, να καταστήσει το παρόν ανάλογο προς τον σημερινό πολιτισμό και να παρασκευάσει κρείσσον το μέλλον, για να αναδειχθεί η Ελλάς άξια των ελπίδων και των προσδοκιών εκείνων, οι οποίοι δι απαράμιλλων αγώνων την ανέστησαν»!

            Το υπέροχο περιβάλλον και η καλή παρέα, έκαναν την ώρα να περάσει γρήγορα. Καληνύχτισα τον φίλο μου και πήρα το δρόμο της επιστροφής. «Τελικά, ο Δώρος έχει δίκιο», έπιασα τον εαυτό μου να μιλάει στον καθρέφτη περιμένοντας να γίνει πράσινο το κεντρικό φανάρι της πλατείας. «Η ρίζα μας είναι το σπίτι, η πατρίδα, η παράδοση και ο πολιτισμός μας, γι αυτό πρέπει να αγωνιστούμε και να χτίσουμε …πάνω σε ότι έχουμε κληρονομήσει. Πολύ δε περισσότερο, όταν η κληρονομιά είναι ένας μοναδικός σε μεγαλείο πολιτισμός που δημιουργήθηκε με πρότυπα τη δύναμη, τη σοφία και την ομορφιά».

Γιάννης Β. Δεβελέγκας