ΟΙ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ

Αν και πολλοί αναλυτές, σκοπίμως ή όχι, συνδύασαν αποκλειστικά και μόνο, την επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ στην Ελλάδα,  με την κατάσταση της οικονομίας μας και την προοπτική ρύθμισης του χρέους, θα ήταν άστοχο να παραβλέψουμε το γεωπολιτικό ενδιαφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και τη Μέση Ανατολή, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ενέργεια και τα ζωτικά τους συμφέροντα.

Και επειδή στην πολιτική τίποτε δεν συμβαίνει τυχαία, ούτε αξιολογούνται οι συμπτώσεις, η επίσκεψη του Ομπάμα στην Ελλάδα, - χωρίς να επισκεφθεί ταυτόχρονα και την Τουρκία όπως συνέβαινε πάντοτε στο παρελθόν – η σχεδόν ταυτόχρονη άφιξη του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αθήνα, καθώς και το εσπευσμένο τηλεφώνημα του πρωθυπουργού στον Ερντογάν, έχουν την σημασία τους.

Ένα άλλο σημείο το οποίο δεν θα πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας, είναι οι συνεχείς αναφορές του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών κατά την παραμονή του στη χώρα μας, στα πλεονεκτήματα του Δημοκρατικού πολιτεύματος και στο «μεταναστευτικό». Και επειδή όταν ομιλεί ο πλανητάρχης προφανώς δεν απευθύνεται μόνο στο κοινό της αιθούσης του Κέντρου Πολιτισμού «Σταύρος Νιάρχος»,  ούτε μόνο στους Έλληνες τηλεθεατές, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη, η εστίασή του σε αυτά τα δύο ζητήματα εύλογα αναδεικνύει και την ανησυχία του.

Ανησυχεί όντως ο Πρόεδρος των ΗΠΑ για τα δύο αυτά ζητήματα; και πώς; Ως απερχόμενος πρόεδρος; Ως άνθρωπος με δημοκρατική παιδεία; Ως έγχρωμος πολίτης μιας χώρας που αντιμετώπισε ρατσιστικά προβλήματα; Ως επισκέπτης στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία;

Μήπως εκτός από αυτές τις ανησυχίες του, προσπαθεί να μας προϊδεάσει για κάτι που αυτός τυχαίνει(;) να γνωρίζει και εμείς το αγνοούμε;

Είναι τυχαία η επίσκεψή του στην Ελλάδα, που είναι η κύρια πύλη εισόδου των μεταναστών στην Ευρώπη από την Μέση Ανατολή, και στην Γερμανία που είναι το ισχυρότερο οικονομικά και πολιτικά κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Μήπως αυτές οι «κινήσεις» και «ανησυχίες» του προέδρου των ΗΠΑ, είναι μέρος ενός σχεδίου προετοιμασίας της κοινής γνώμης ή ενός σεναρίου που θα προέβλεπε δυναμικές στρατιωτικές επεμβάσεις στην Μέση Ανατολή και κυρίως στο ΙΡΑΝ, μετά από κάποιο «ατύχημα», και που θα είχαν ως συνέπεια την ανεξέλεγκτη αύξηση των μεταναστευτικών ροών προς τις ευρωπαϊκές χώρες, με ότι αυτό συνεπάγεται;  

Αν συμβαίνει το τελευταίο, θα το μάθουμε πολύ αργότερα και δεν είναι δυνατόν αυτή την στιγμή να προβλεφθεί. Ωστόσο η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να το λάβει σοβαρά υπόψιν της στους σχεδιασμούς της (Αν υφίσταται σχεδιασμός) ώστε να ενισχύσει τους τομείς εκείνους, τους φορείς, τα μέσα και τις υποδομές, που θα κληθούν να αποτρέψουν ένα τεράστιο μεταναστευτικό κύμα προς την Ευρώπη, το οποίο ενδεχομένως θα ισοπέδωνε τη χώρα μας!   

Το βέβαιο αυτή τη στιγμή είναι - και δεν το έκρυψε καθόλου ο απερχόμενος πρόεδρος - ότι οι ΗΠΑ ανησυχούν ιδιαίτερα από την άνοδο του εθνικισμού στην Ευρώπη, σε συνδυασμό με τις εκεί κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις. Η μεγάλη άνοδος του εθνικισμού θα είχε ως αποτέλεσμα την διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα οδηγούσε την αμερικανική και κατ΄ επέκταση και την παγκόσμια οικονομία, σε περιπέτειες. Σε αυτήν την περίπτωση, ακόμη και η ανατροπή των συσχετισμών ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή (Κίνα, Ρωσία), θα μπορούσε να θεωρηθεί από πιθανή έως βεβαία.  

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Τι καν’ς ουρέ χαμένε! Είναι άνθρωπος!

          Ο νεαρός τεχνικός του ΟΤΕ, κοίταξε ανήσυχος για μια ακόμη φορά τον γενικό τηλεφωνικό πίνακα που είχε γίνει ξάφνου κατακόκκινος, και έσπευσε να ενημερώσει τον προϊστάμενό του, που ήταν αραχτός στον τετραθέσιο καναπέ του γραφείου υπηρεσίας.

-       Αφεντικό συμβαίνει κάτι περίεργο! Έτσι, στα καλά καθούμενα, πεντέμισι η ώρα το πρωί, πήρε φωτιά ο πίνακας απ’ τα πολλά τηλεφωνήματα. Πρέπει να συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό στην πόλη!

-       Τίποτε δε συμβαίνει «νέος», είπε ο προϊστάμενος βαριεστημένα, θα έπεσε φαίνεται χιόνι, όπως προέβλεψε αποβραδίς η ΕΜΥ, και όλα τα χαζοχαρούμενα ετοιμάζονται να πάρουν τα δίκαννα του μπαμπά τους και να βγούνε στο κυνήγι, γιατί τώρα τα καημένα τα τσιροπούλια θα κατέβουν χαμηλά για να βρούνε τροφή και είναι ανυπεράσπιστα και παγωμένα.

           

Την ίδια ώρα, δύο τετράγωνα πιο κάτω, χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι του Γιωργάκη του Λέπουρα που μόλις είχε απολυθεί από φαντάρος.

-          Σήκω Γιωργάκη, ο Ριρής είμαι, ερχόμαστε μαζί με τον Λαλάκη τον τουμπανάτο, να σε πάρουμε για το κυνήγι! Σε ένα τέταρτο από τώρα να είσαι έτοιμος, γιατί έξω γίνεται χαμός. Χιόνισε και γέμισε ο τόπος αγριοπούλια που κάθονται φρόνιμα - φρόνιμα και περιμένουνε να τα σκοτώσουμε!

Αυτά είπε ο Ριρής στο τηλέφωνο και έσφιξε με δύναμη τα κορδόνια από τα ολοκαίνουρια άρβυλα που είχε πληρώσει ένα σκασμό λεφτά στην Woodland για να τα αποκτήσει και βιαζόταν τώρα να τους πάρει την παρθενιά! Μετά, ξεκρέμασε το παλιό σούπερ ποζέ δίκαννο του μπαμπά του, με τα περίτεχνα σκαλίσματα, το έβαλε στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του παρέα με ένα φθηνό ρώσικο μονόκαννο που το προόριζε για τον Γιωργάκη, και «μαστίγωσε» γεμάτος ικανοποίηση τα 165 άλογα του 4Χ4 που …κάλπαζαν πάνω σε τέσσερα λιωμένα από την πολυκαιρία λάστιχα!

Έτσι λοιπόν, λίγο πριν φέξει, ο Γιωργάκης, ο Λαλάκης κι ο Ριρής βγήκαν στους γύρω από την πόλη λόφους παγανιά, για να συντρίψουν με τη σκοπευτική τους δεινότητα τον …εχθρό!

Αφού περιπλανήθηκαν με τις ώρες, σαν τους γενναίους του Μπραγκαλεόνε, χωρίς να πέσει τουφεκιά, «περιποιήθηκαν» με κάμποσες βολές τις πινακίδες της τροχαίας που είχαν την ατυχία να βρεθούν στον δρόμο τους και στάθηκαν να ξαποστάσουν σε ένα ξέφωτο, δίπλα σε κάτι μεγάλους θάμνους.

-    Ρε μάγκες δεν είναι δουλειά αυτή, είπε ο Λαλάκης. Συναντήσαμε δεκάδες κυνηγούς εδώ γύρω, αλλά δεν είδαμε ούτε ένα πετούμενο για δείγμα.

-    Καλά λες βρε Λαλάκη, μεγάλη γκαντεμιά, συμφώνησε αμέσως ο Ριρής. Πήρε ο κάθε άσχετος από ένα όπλο στην πλάτη και βγήκε να μας χαλάσει το κυνήγι!

-    Εσύ Ριρή γιατί κουτσαίνεις; μπήκε στην κουβέντα και ο Γιωργάκης.

-    Δεν είναι τίποτε μωρέ, απάντησε εκείνος. Με σακάτεψαν αυτά τα παλιό άρβυλα και μάλλον έβγαλα φουσκάλες! Ας πάρουμε εδώ στους θάμνους μια ανάσα κι ύστερα φεύγουμε γιατί μας έσκισε το κρύο.          

          

          Κι εκεί που καθόντουσαν όρθιοι κι ανέμελοι, για να ξαποστάσουν από την πεζοπορία, ακούστηκε ένα σούρσιμο κι ένα κλαδί να σπάει πίσω απ’τους μεγάλους θάμνους.

            

         Ο Ριρής, γύρισε τότε ασυναίσθητα το κεφάλι του και αντίκρισε σε μια απόσταση δέκα - δεκαπέντε μέτρων πίσω απ’ τους θάμνους, δύο άνδρες  με τις καραμπίνες στα χέρια. Ο ένας μάλιστα από αυτούς, είχε σηκώσει ήδη το όπλο του και τον σημάδευε στο δόξα πατρί! Του κόπηκαν τα ήπατα! Έμεινε άφωνος! Έγινε στήλη άλατος κι αφέθηκε να έρθει το μοιραίο!

                        

          Και τότε έγινε το θαύμα! Ο άλλος άνδρας, που στεκόταν δίπλα στον σκοπευτή, ενήργησε σαν από μηχανής Θεός και φώναξε στον σύντροφό του: «Τι κάν’ς ουρέ χαμένε, είναι άνθρωπος», και του τράβηξε με δύναμη το χέρι προς τα πάνω, ένα δέκατο του δευτερολέπτου πριν ακουστεί η εκπυρσοκρότηση!

            

          Ο Ριρής χλόμιασε και έπεσε λιπόθυμος στο έδαφος. Συνήλθε λίγο αργότερα στο σπίτι του και από τότε μήτε που έπιασε ξανά όπλο στα χέρια του, μήτε που ήθελε να ξανακούσει για κυνήγι.

            

          Δυο χρόνια αργότερα, διορίστηκε τεχνικός στον ΟΤΕ και ένα βράδυ που τον βάλανε υπηρεσία άκουσε τον προϊστάμενό του να του λέει:

-       «Νέος», έξω άρχισε να χιονίζει, κοίτα μη με ξυπνήσεις το πρωί, άμα θα δεις τον γενικό πίνακα να κοκκινίζει από τα πολλά τηλεφωνήματα. Θα είναι όλα τα χαζοχαρούμενα που ετοιμάζονται να πάρουν το δίκαννο του μπαμπά τους και συνεννοούνται για να βγούνε στο κυνήγι. Γιατί ξέρουν, πως τα καημένα τα τσιροπούλια θα κατέβουν χαμηλά για να βρούνε τροφή και είναι ανυπεράσπιστα και παγωμένα!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Υ.Γ.: Η παραπάνω ιστορία βασίζεται σε πραγματικό γεγονός που διαδραματίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του '80, δοσμένη με μια σχετικά μικρή δόση υπερβολής που είναι απαραίτητη σε κάθε σατιρικό κείμενο. Γράφτηκε με αφορμή τα πρόσφατα θανατηφόρα ατυχήματα που έγιναν στην ελληνική επικράτεια από «οπλοφόρους» που παριστάνουν τους κυνηγούς, και χωρίς οι ίδιοι να το επιδιώκουν, γίνονται υπαίτιοι τραγικών περιστατικών, πληρώνοντας την ελαστικότητα των μέτρων που λαμβάνουν οι κυβερνήσεις επειδή δεν επιθυμούν να στεναχωρήσουν τους «ψηφοφόρους» τους. Καθώς και την αδυναμία (;) των κυνηγετικών συλλόγων να επιβάλλουν στην πολιτεία τη θέσπιση ενός πιο αυστηρού πλαισίου κανόνων οπλοκατοχής, οπλοχρησίας και ελέγχου, ώστε να προστατεύονται τα μέλη τους από παρόμοια περιστατικά που σε αρκετές περιπτώσεις εξελίσσονται σε προσωπικές και σε οικογενειακές τραγωδίες.

ΔΕ ΒΛΕΠΕΙΣ; ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ;

          Έφτασα ασθμαίνοντας στο φανάρι της κεντρικής πλατείας. Κοίταξα το ρολόι μου, προλάβαινα οριακά!

-       Πού πάτε κύριε να περάσετε, δεν βλέπετε πως ο δρόμος είναι κλειστός για την περιφορά; Με σταμάτησε αυστηρά η φωνή του αξιωματικού της τροχαίας! 

Κοίταξα πάλι ανήσυχος το ρολόι μου. Οκτώ και τριάντα πέντε! Άργησα! Η υπάλληλος του καταστήματος ετοίμων ενδυμάτων στην απέναντι πλευρά του δρόμου, ετοιμαζόταν να κατεβάσει τα ρολά και να κλείσει για το βράδυ. Έπρεπε να περάσω! 

-       Το πρόσωπό Της λάμπει! Δεν το βλέπεις; Ακούστηκε τότε μια γλυκιά φωνή δίπλα μου! Γύρισα και είδα έναν ηλικιωμένο ιερέα! Δεν έδωσα σημασία. 

Με έτρωγε η αγωνία. Αναζήτησα την κάρτα αλλαγής στο βάθος της σακούλας! Ήταν απίστευτη η επιπολαιότητα αυτής της υπαλλήλου να μου βάλει ένα νούμερο μικρότερο πουκάμισο, από εκείνο που της ζήτησα! Και να σκεφτείς, ότι το είχα πληρώσει μια ολόκληρη περιουσία, γιατί ταίριαζε με το πολυτελές καινούριο μου κοστούμι και τη μεταξωτή πικέ γραβάτα. Είχα εκνευρισθεί αφάνταστα! 

-       Το πρόσωπό Της, λάμπει, δεν το βλέπεις; Επανέλαβε ο ηλικιωμένος ιερέας δίπλα μου και μου χαμογέλασε!

         Υπάκουσα αυτή τη φορά και κοίταξα προς την πλευρά του δρόμου. Εκείνη τη στιγμή εξελισσόταν η περιφορά της εικόνας της Παναγιάς. Στέκονταν ψηλά η Παναγιά, πολύ ψηλά! Έκανα μηχανικά τον σταυρό μου και δίπλωσα με μεγάλη προσοχή τη σακούλα, για να μη τσαλακωθεί το καινούριο μου πουκάμισο. Το μαγαζί εν τω μεταξύ απέναντι είχε  κλείσει και η υπάλληλος έγινε άφαντη.    

         Η πομπή προχωρούσε αργά. Μπροστά πήγαινε η μπάντα του δήμου, ακολουθούσε η Αγία εικόνα πάνω στα γερά μπράτσα τεσσάρων τσολιάδων, η εκκλησιαστική χορωδία, δεκάδες ιερείς και άνθρωποι της εκκλησίας, κι ανάμεσά τους ο Δεσπότης. Πιο πίσω έσερναν το βήμα τους βαριεστημένα μερικοί πολιτικοί, πλαισιωμένοι από τα νεαρά αγόρια και τα κορίτσια των χορευτικών συλλόγων με τις παραδοσιακές τους στολές, και τέλος, μια ουρά μεγάλη οι πιστοί, κόσμος πολύς!

          Η Αγία εικόνα,  μόλις είχε προσπεράσει. Αποκαμωμένος και απογοητευμένος καθώς ήμουν που δεν πρόλαβα ανοιχτό το κατάστημα, τελείως ασυναίσθητα, ακολούθησα κι εγώ ουραγός το γκρίζο πλήθος με σκυμμένο το κεφάλι. 

-       Ακούς την ψαλμωδία; Επέμενε ο ηλικιωμένος ρασοφόρος, που με είχε πάρει από κοντά.

Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και αφουγκράστηκα. Οι θόρυβοι του δρόμου είχαν τώρα απομακρυνθεί και αντηχούσαν πεντακάθαρα οι ύμνοι προς τη Θεοτόκο.

Όταν τελείωσαν οι ψαλμωδίες, η πομπή στάθηκε μπροστά στο Δημαρχείο. Η Άγια εικόνα, η θαυματουργή, σηκώθηκε στα χέρια των τσολιάδων ακόμη πιο ψηλά και μια ευωδιά πλημμύρισε τον τόπο. Τα φλογερά και ενθαρρυντικά λόγια του Μητροπολίτη ακούμπησαν στις καρδιές των πιστών, που έψαλλαν τους δύο εθνικούς μας ύμνους, σύμφωνα με το κάλεσμά του! Τον Εθνικό μας ύμνο και τον Ακάθιστο: «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ».

Κοίταξα γύρω μου. Τα ρούχα των πιστών δεν ήταν πλέον γκρίζα, αλλά χαρούμενα και γιορτινά. Και τα πρόσωπά τους άστραφταν, φεγγοβολούσαν, όμοια με Εκείνο της εικόνας!  

-       Τώρα βλέπεις; Ακούστηκε, αυτή τη φορά θριαμβευτικά, η φωνή του ηλικιωμένου ιερέα.

         Γύρισα να του μιλήσω και να ρωτήσω το όνομά του. Δεν ήταν όμως πια εκεί, είχε χαθεί μέσα στο πλήθος!  

Συγκλονίστηκα! Όταν αργότερα επέστρεψα στο σπίτι, άφησα την σακούλα με το πολυτελές πουκάμισο και την κενοδοξία μου να πέσουν στο πάτωμα και στάθηκα μπροστά στο μεγάλο καθρέφτη της παλιάς σερβάντας. Παρέμεινα εκεί ακίνητος για πολύ ώρα και αναζήτησα, πίσω από το «είδωλο» …τον εαυτό μου.

Γιάννης Β. Δεβελέγκας