Σάββατο 25 Μαρτίου 2017

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ…



            Ο συνταγματάρχης διοικητής του κέντρου νεοσυλλέκτων, έβαλε τις τελευταίες υπογραφές στα έγγραφα του γραφείου  μέριμνας προσωπικού και ετοιμάστηκε να φύγει για το πεδίο βολής, όταν χτύπησε η πόρτα του γραφείου του. Ήταν ο υπολοχαγός υπασπιστής του.
-            Κύριε Διοικητά, είναι στην αίθουσα αναμονής ένας ασυνήθιστος τύπος και ζητάει επειγόντως να σας δει! Ισχυρίζεται πως θέλει να σας διαβιβάσει ένα αίτημα της υπουργού πολιτισμού!
-          Πως είναι;
-            Γύρω στα τριάντα, έχει την εμφάνιση ξεπεσμένου χίπη της δεκαετίας του εξήντα με λουλουδάτο πουκάμισο, κοτσίδα τα μαλλιά και δερμάτινα σαντάλια. Από τον ώμο του κρέμεται χιαστί μια βρόμικη ταχυδρομική τσάντα. Μυρίζει περίεργα! Κατά τα άλλα …ήσυχος μου φαίνεται!
-          Πες του να περάσει!
Ο επισκέπτης μπούκαρε χωρίς να χτυπήσει την πόρτα του γραφείου του διοικητή, είπε «γεια», περιεργάστηκε με αδιακρισία τα έπιπλα και τον διάκοσμο, χαμογέλασε ανέκφραστα και βύθιζε τις παλάμες του βαθιά στις μπροστινές τσέπες του παντελονιού του ανασηκώνοντας ταυτόχρονα τους ώμους του.
-            Καθίστε παρακαλώ, παρήγγειλε στον επισκέπτη του ο διοικητής. Θα πάρετε καφεδάκι; Σε τι οφείλουμε την τιμή της επισκέψεώς σας;
Ο επισκέπτης κάθισε στην κόχη μιας πολυθρόνας! Ο διοικητής γύρισε προς τον υπασπιστή του και τον διέταξε αυστηρά. «Εσύ να μείνεις εδώ»!
            Ο υπολοχαγός δαγκώθηκε! Ήξερε πως όταν ο Διοικητής του έλεγε να καθίσει στο γραφείο μαζί με τους επισκέπτες, τον ήθελε για μάρτυρα των όσων ενδεχομένως θα ακολουθούσαν!
-            Ξέρεις είμαι σκηνοθέτης, είπε τελικά ο επισκέπτης - που έδειχνε να αγνοεί την χρήση του πληθυντικού ευγενείας - και γυρίζω ένα ντοκιμαντέρ στο αρχαίο θέατρο της Επίδαυρου. Είναι μια παραγωγή του υπουργείου πολιτισμού για την οποία ενδιαφέρεται η ίδια η υπουργός προσωπικά!
Ο διοικητής κοκκίνισε! Ο επισκέπτης συνέχισε!
-            Όπως καταλαβαίνεις, θα πρέπει να μου διαθέσεις για πέντε μέρες, εκατό νεοσύλλεκτους για κομπάρσους και τέσσερα φορτηγά του στρατού για τις ανάγκες της παραγωγής.
Ο διοικητής πρασίνισε! Ο επισκέπτης συνέχισε!
-            Μη στεναχωριέσαι, θα τους ντύσω αρχαίους Έλληνες, θα τους ταΐζω και θα τους ποτίζω εγώ! Και τα καύσιμα δικά μου! Το υπουργείο πληρώνει καλά!
Ο διοικητής άστραψε και βρόντηξε! Ο επισκέπτης άρχισε να ..μυρίζει αλλιώς!
-          Δεν μου λες νεαρέ, εσύ πήγες φαντάρος; Υπηρέτησες την πατρίδα;
Ο επισκέπτης χλόμιασε. Ο διοικητής συνέχισε!
-            Πολύ αμφιβάλω! Πρώτη φορά θα μπαίνεις σε στρατόπεδο! Άκουσε λοιπόν και βάλτο καλά στο μυαλό σου! Οι μανάδες δεν στέλνουν τα παιδιά τους στο στρατό για να παριστάνουν τους καραγκιόζηδες και τους κομπάρσους! Τους στέλνουν να υπηρετήσουν την πατρίδα και να γίνουν άντρες, παλικάρια. Είναι τιμή να υπηρετήσει ένας νέος την πατρίδα του! Το κόστος της ελευθερίας που απολαμβάνεις νεαρέ είναι μεγάλο και το πλήρωσαν άλλοι! Αλλά τι περιμένεις; Η εξουσία δίνει το κακό παράδειγμα! Πήγαινε τώρα από εκεί που ήρθες!
Ο επισκέπτης απογοητεύτηκε! Ο Διοικητής …αποστρατεύτηκε!
***
Τριάντα περίπου χρόνια μετά, τις προάλλες, πραγματοποιήθηκε σε κατάμεστη από κόσμο αίθουσα κεντρικού ξενοδοχείου των Αθηνών, μια εξαιρετική και επίκαιρη λόγω των γεωπολιτικών εξελίξεων εκδήλωση, με θέμα: «Τουρκική Επιθετικότητα, Εθνική Άμυνα και Οικονομική Κρίση». Την εκδήλωση οργάνωσε με μεγάλη επιτυχία, ο τομέας «Άμυνα και Διπλωματία» του Liberal.gr, που φρόντισε να εξασφαλίσει τη συμμετοχή εκλεκτών ομιλητών από τη στρατιωτική, την πολιτική και την πανεπιστημιακή κοινότητα.
‘Ένας εκ των ομιλητών, στην καθ’ όλα εξαιρετική και από στήθους ομιλία του, αφού αναφέρθηκε στην πολιτική αστάθεια που χαρακτηρίζει την περιοχή μας  από την προσπάθεια της Τουρκίας να μεταμορφωθεί σε νέα οθωμανική αυτοκρατορία, επεσήμανε την τεράστια αξία που έχει το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας, που για να την αποκτήσεις και να την διατηρήσεις, απαιτούνται τεράστιες θυσίες. Και αναρωτήθηκε: «Πόσο έχει αξία η ελευθερία σε μια κοινωνία που οι μαμάδες πιστεύουν πως τα παιδιά τους δεν πρέπει να πηγαίνουν στο στρατό;».
Την αποκλειστική ευθύνη γι αυτό το φαινόμενο, την φέρουν οι πολιτικές ηγεσίες των τελευταίων δεκαετιών. Όταν ενθάρρυναν την άποψη, πως η στρατιωτική θητεία είναι χάσιμο χρόνου, συνθλίβει την προσωπικότητα των νέων και άλλες τέτοιες ανοησίες που μοναδικό στόχο είχαν το καλόπιασμα και την ψηφοθηρία. Όταν κορυφαία στελέχη, υπουργοί, ακόμα και πρωθυπουργοί απέφυγαν ή και εξαγόρασαν την θητεία τους εκμεταλλευόμενοι διάφορα τεχνάσματα και μεθοδεύσεις. Όταν με κάθε τρόπο και μέσο συνετέλεσαν –ηθελημένα ή μη- στην διάβρωση των πατροπαράδοτων αξιών και στην απαξίωση των Θεσμών.  
Η Ελληνίδα μάνα είναι η ίδια από την αρχαιότητα ως σήμερα και της αξίζει τιμή! Αυτό το έχει αποδείξει σε όλους τους αγώνες που έδωσε το έθνος μας κάτω από ενωμένες και φωτισμένες ηγεσίες! Αυτή τη μάνα σέβεται και έχει για πρότυπο ο λαός μας που τραγουδά: «Τ' Ανδρούτσου η μάνα χαίρεται του Διάκου καμαρώνει, γιατί έχουν γιους αρματολούς και γιους καπεταναίους…».
Ας δείξουν πρώτοι το παράδειγμα οι κυβερνώντες και ο λαός θα ακολουθήσει, όπως ακολούθησε το όραμα του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος, όντας πρωθυπουργός, έστειλε κατά τους Βαλκανικούς πολέμους τους δυο του γιούς, να πολεμήσουν στο μέτωπο και μάλιστα σε μονάδες πρώτης γραμμής!!! Και πολλές σκλαβωμένες περιοχές της Ελλάδας, λευτερώθηκαν!
Η αξία της ελευθερίας είναι ανυπολόγιστη!


Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Παρασκευή 10 Μαρτίου 2017

ΤΟ ΠΑΛΙΚΑΡΙ ΗΤΑΝ …ΑΠΕΙΘΑΡΧΟ


            Τέτοιον αέρα, δεν είχαμε ξανασυναντήσει στη ζωή μας. Σωστή θεομηνία. Ο οδηγός της παρέας, επιστρατεύοντας όλες του τις ικανότητες, κατάφερε να δαμάσει τις απίστευτα ισχυρές αιολικές ριπές, να κρατήσει το ταλαιπωρημένο Φίατ 127μέσα στα όρια της ασφάλτου που ένωνε την εθνική οδό με το Λουτράκι Κορινθίας, και να παρκάρει τελικά με ασφάλεια σε μία πάροδο κοντά στην παραλία.
Σταθήκαμε τυχεροί που βρήκαμε αμέσως -μέσα στην ερημιά του Δεκέμβρη του ’79- τη μόνη ανοιχτή ψαροταβέρνα της λουτρόπολης, που τ’ απογεύματα λειτουργούσε και ως καφετέρια σερβίροντας καφέ και αναψυκτικά.
Ήταν σχεδόν γεμάτη! Τα περισσότερα τραπέζια, τα είχαν καταλάβει οι φαντάροι χειριστές μηχανημάτων, που ξόδευαν την έξοδό τους από τη Σχολή Μηχανικού, γλυκοκοιτάζοντας συντονισμένα τις τρεις νεαρές κοπέλες που φιλοξενούσε ένα τραπεζάκι κοντά στην αυτοσχέδια ξυλόσομπα, αδιαφορώντας για το ανατριχιαστικό και πανέμορφο συνάμα θέαμα που δημιουργούσαν  τα τεράστια κύματα του Κορινθιακού, όταν, λίγο πριν συντριβούν με πάταγο πάνω στο τσιμεντένιο κράσπεδο της προκυμαίας, σκαρφάλωναν πέντε-έξι μέτρα πάνω από την επιφάνεια του δρόμου και σου δημιουργούσαν την αίσθηση πως θα σε καταπιούν.
            Όταν έπεσε μετά από λίγο το σκοτάδι και η ταβέρνα άδειασε, ήρθε και κάθισε κοντά μας ο ταβερνιάρης που δεν έκρυψε καθόλου την διάθεσή του για κουβέντα. Μας κέρασε μάλιστα χύμα κορινθιακή ρετσίνα και μια πιατέλα με φρέσκες καραβίδες!
-           Να πάτε αύριο στο Μοναστήρι, μας είπε φιλικά. Έχει γιορτή, γιορτάζει ο Όσιος Πατάπιος, να προσκυνήσετε και το Ιερό του Λείψανο. Εκεί ακόμα, βρίσκεται και η Τιμία Κάρα της Αγίας Υπομονής, που ήταν η μητέρα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του τελευταίου αυτοκράτορα! Ελάτε εδώ να δείτε!
-          Μας οδήγησε στην άκρη της τζαμαρίας που έβλεπε προς το βουνό.  Να! Εκεί που βλέπετε τα φώτα είναι η Ιερά Μονή. Καθίστε τώρα να σας πω μια ιστορία: 
«Παλιά, που δεν υπήρχε δρόμος για το Μοναστήρι, υπηρετούσα τη θητεία μου στο Μηχανικό με την ειδικότητα του χειριστή αεροσυμπιεστή, να, όπως τα φανταράκια που καθόντουσαν πρωτύτερα εδώ χάμου. Ένα πρωί που λέτε, μας κάλεσε καμιά εικοσαριά κληρωτούς ο Διοικητής της Σχολής Μηχανικού και μας ανέθεσε να φτιάξουμε τον δρόμο από χαμηλά, από τα θερμά Λουτρά, ως την κορφή σχεδόν που βρίσκεται το Μοναστήρι. Αρχική διάνοιξη δηλαδή. Η πλαγιά, όπως την είδατε κι εσείς, είναι απόκρημνη, γεμάτη βράχια, επικίνδυνη! 
Με χίλια ζόρια προχωρούσε η δουλειά και η μπουλντόζα (προωθητής) αγκομαχούσε στην ανηφόρα να σπάει τα βράχια, γιατί δεν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε εκρηκτικά, μιας κι από κάτω περνούσε ο κεντρικός δρόμος προς την Περαχώρα και είχε κίνηση. 
Κάποια κακιά στιγμή, τινάζεται η λεπίδα του μηχανήματος σε ένα βράχο μυτερό, η μπουλντόζα φέρνει δύο στροφές γύρω από τον άξονά της και σκαλώνει, ως εκ θαύματος, στην άκρη του γκρεμού πενήντα μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Μεγάλη η χάρη του Οσίου! 
Ο επικεφαλής Λοχαγός, τρελάθηκε από τη στεναχώρια του. Όλοι όσοι ζήσαμε το περιστατικό είχαμε πάθει σοκ και πιο πολύ απ’ όλους ο οδηγός της μπουλντόζας, που, ίσα που πρόλαβε και πήδηξε απ’ το μηχάνημα για να σωθεί. Κι εκεί που όλους μας έπιασε απελπισία, παρουσιάζεται στον Λοχαγό ένα παλικάρι από την Ήπειρο, που ήταν μαθημένο από βουνά κι από χαράδρες, και του δηλώνει ότι αυτός μπορεί να βγάλει τη μπουλντόζα από το χείλος του γκρεμού. 
Ο Λοχαγός, τον κοίταξε με δυσπιστία γιατί ήξερε πως είχε δίπλωμα από άλλο μηχάνημα που ήτανε παρόμοιο με την μπουλντόζα αλλά όχι ίδιο. Κι έτσι, του το απαγόρευσε. Δεν πέρασαν όμως ούτε πέντε λεπτά και μόλις ο Λοχαγός έστρεψε την προσοχή του κάπου αλλού, αυτός ανέβηκε πάνω στην μπουλντόζα  την έβαλε μπροστά, σήκωσε λίγο το μαχαίρι της από το έδαφος, μπλόκαρε με ένα κόλπο τη μία ερπύστρια και επανέφερε το τεράστιο μηχάνημα στο ίσιωμα. Έπεσε αμέσως τρελό χειροκρότημα. Ο Λοχαγός τον αγκάλιασε και τον φίλησε για την παλληκαριά και τις ικανότητές του και του έριξε και δέκα μέρες φυλακή για την απειθαρχία του, που δεν τον άκουσε. 
Και σαν να μην έφτανε αυτό, σκαρφάλωσε πάλι αυτό το παλικάρι στην μπουλντόζα και την ανέβασε πλαγιαστή με ακροβατική μαεστρία, χωρίς καθόλου να φοβάται, ως το Μοναστήρι. Και από εκεί, βάλθηκε μόνος του, να ανοίγει τον δρόμο από πάνω προς τα κάτω, στην κατηφόρα δηλαδή, αφήνοντάς μας όλους αποσβολωμένους. Σε πέντε μέρες είχαμε τελειώσει το δρόμο, ενώ αλλιώς, θα θέλαμε τρεις μήνες το λιγότερο…».
*****
Την ίδια ιστορία, την άκουσα τις προάλλες στο καφενείο της παλιάς μου γειτονιάς, όταν πήγα να δω στη συνδρομητική τηλεόραση έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Εκεί συνάντησα τον παλιό φίλο και γείτονα, τον Πάνο. Ο αγώνας ήτανε ανιαρός και έτσι πιαστήκαμε να λέμε ιστορίες από το στρατό. Όταν ήρθε η σειρά του Πάνου να πει μια ιστορία, στην οποία ήτανε ο ίδιος πρωταγωνιστής, άρχισε να μου διηγείται την ίδια ιστορία που είχα ακούσει για πρώτη φορά, πριν από …χίλια χρόνια, από τον ταβερνιάρη στο Λουτράκι. Πως δηλαδή, με δικό του ρίσκο και πρωτοβουλία, ανοίχτηκε ο δρόμος προς την Ιερά Μονή του Οσίου Παταπίου. Δεν του είπα ότι την ήξερα την ιστορία επίτηδες, τον άφησα να την τελειώσει. Προς τιμήν του, δεν υπερέβαλε καθόλου! 
Μόνο που κάτι «ξέχασε» να αναφέρει! Τις ..δέκα μέρες φυλακή, που εισέπραξε για ανυπακοή από τον Λοχαγό του!!!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας



Πέμπτη 2 Μαρτίου 2017

ΤΡΟΠΟΣ ΤΟΥ ΛΕΓΕΙΝ, ΔΗΛΑΔΗ...


            «Που λέει ο λόγος, βρε αδερφέ!», επενέβη στη συζήτηση ο πελάτης που μπήκε εκείνη την ώρα στο παντοπωλείο του κυρ Μπακόλα κι αμέσως μετά, ξεράθηκε στα γέλια!  
 Αυτό ήταν! Η αμηχανία που είχε δημιουργηθεί αρχικά, ανάμεσα στον Εβραίο καταστηματάρχη και σε μια ηλικιωμένη κυρία, εξελίχθηκε σε ένα ξεκαρδιστικό επεισόδιο από εκείνα που δύσκολα ξεχνιούνται!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η Μαρούσω, ήταν μια καλοσυνάτη και φιλήσυχη ηλικιωμένη γυναίκα της εκκλησίας. Την αγαπούσαν όλοι για την ευγένεια, τη νοικοκυροσύνη και τον πράο χαρακτήρα της. Κι αυτή, με τη σειρά της, πάντα θα είχε μια καλή κουβέντα να πει για όλους, ακόμη και για αυτούς που δεν την άξιζαν.
Ένα πρωί, όπως συνήθιζε, πήρε τον μικρό εγγονό της από το χέρι και βγήκε στην αγορά για τα ψώνια της ημέρας. Αφού πέρασε πρώτα από τον φούρνο για ψωμί, κατευθύνθηκε προς το παντοπωλείο του κυρ Μπακόλα για τα σχετικά.
Νωρίτερα την ίδια μέρα, είχε κυκλοφορήσει η φήμη πως ο κυρ Μπακόλας, που ήταν εξαιρετικός έμπορος, είχε εξασφαλίσει μια μικρή ποσότητα από εκλεκτά τυριά Μετσόβου -που γίνονταν ανάρπαστα όταν τα έφερνε - και το παντοπωλείο του ήταν γεμάτο κόσμο. Στάθηκε και η Μαρούσω με τον εγγονό της στη ουρά και περίμεναν υπομονετικά να έρθει η σειρά τους για να ψωνίσουν.
Όσο όμως πέρναγε η ώρα, τόσο η ζέστη μέσα στο παντοπωλείο γινόταν ενοχλητική και ο πιτσιρικάς ανήσυχος.
-            Γιαγιά πότε θα πάμε σπίτι; Σπίτι; Τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί ο νους του ήταν στην αλάνα της γειτονιάς του και στο παιχνίδι.
Ο πονηρούλης κύριος που περίμενε από πίσω, θέλησε να εκμεταλλευτεί την γκρίνια του μικρού και την στιγμιαία ολιγωρία της ηλικιωμένης κυρίας και κάνοντας μικρά βηματάκια, παριστάνοντας ταυτόχρονα τον αδιάφορο, βρέθηκε μπροστά από την κυρία χωρίς κανένας να το πάρει είδηση. Κοινώς, της έφαγε τη θέση!
Κύριος; Έφαγε; Τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί ούτε ο κύριος ήταν κύριος, αλλά ούτε και έφαγε τη θέση κανενός, καθώς όπως γνωρίζουμε αυτή, η θέση δηλαδή, δεν έχει κάποια θρεπτική αξία!  
Και τότε, συνέβη το αναπάντεχο. Ο μικρός αντιλήφθηκε την απάτη του «κυρίου» και τραβώντας τη γιαγιά του από το μανίκι διαμαρτυρήθηκε!
-            Τι κάνεις παιδί μου; λέει στην γιαγιά του. Δεν βλέπεις που μας πήρανε τη θέση;
Ο πανέξυπνος παντοπώλης, αμέσως αντιλήφθηκε τι έγινε και για να προλάβει τα χειρότερα, παρατήρησε χαριτολογώντας τον πιτσιρίκο:
-           Παιδί μου είπες τη γιαγιά σου;  
Και η γιαγιά Μαρούσω αμέσως αντιδρά, απευθυνόμενη προς στον Εβραίο:
-            Ε μα κι εσύ δεν πρόσεχες καθόλου Χριστιανέ μου!!!  
            Την στιγμιαία σιωπή και αμηχανία, διατάραξε τότε η φωνή και το βροντώδες γέλιο του νεοφερμένου στο κατάστημα πελάτη:
-            «Χριστιανέ»! Που λέει ο λόγος βρε αδερφέ, είπε. Και όλοι ξέσπασαν σε γέλια!

.......

            Αυτή είναι μια παλιά ιστορία, από την εποχή που υπήρχαν τα μπακάλικα. Μια ιστορία που μοιάζει με ανέκδοτο, όπως με ανέκδοτο μοιάζουν και όσα ακούγονται την σήμερον ημέρα στα βουλευτικά έδρανα και στα τηλεοπτικά παράθυρα  από το στόμα των εκπροσώπων της λαϊκής «βούλησης» και των «έγκριτων» δημοσιογράφων της συμφοράς!
Απατεώνα, κλέφτη, ψεύτη, φασίστα, μπολσεβίκε, γερμανοτσολιά, προδότη, αλιτήριοι, λαμόγια, γουρούνια, γομάρια, τομάρια, ανδρείκελα, υποκείμενα, άνανδρε, δοσίλογε, εφιάλτη, ανίκανε, κάθαρμα, κερατάδες, καθίκια και άλλα παρόμοια «κοσμητικά», δίνουν το στίγμα του πολιτικού πολιτισμού τους και την ποιότητα των επιλογών μας.  
Μα θα μου πείτε, που είναι το ανέκδοτο; 
Ανέκδοτο είναι το θράσος των υβριστών, να «εξαγνίζουν» αυτούς τους άθλιους χαρακτηρισμούς, τοποθετώντας πριν από αυτούς το πρόθεμα «πολιτικός-η-ο»! Λες και ο πολιτικός απατεώνας είναι καθόλου ή λιγότερο απατεώνας ή το πολιτικό ανδρείκελο έχει δική του βούληση και δεν ενεργεί σύμφωνα με τις υποδείξεις άλλων! 
Ανέκδοτο είναι και η αφέλεια των ψηφοφόρων «πελατών» που τους δίνουν εύκολα «συγχωροχάρτι» για τη συμπεριφορά τους.  
           «Εξαγνίζουν»; «πελατών»; «αφέλεια»; «συγχωροχάρτι»; «τσίπα»;…Τρόπος του λέγειν, δηλαδή!!!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας