ΟΙ... ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΑΙΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

           

           Στις ρίζες ενός γιγαντιαίου δένδρου κάτω από τη Γή, παρατηρείται τις τελευταίες ώρες μεγάλη κινητικότητα ανάμεσα στα ξωτικά και τους καλικατζαραίους. Το βλέμμα όλων τους, έχει σκοτεινιάσει. Δείχνουν να βρίσκονται σε απόγνωση!

-            Δεν είναι κρίμα κι άδικο, παράξενο μεγάλο σύντροφοι, ακούστηκε να λέει χωρίς να καταφέρνει να τιθασεύσει την οργή του, ο πρώτος μεταξύ ίσων στην ιεραρχία προκαθήμενος των καλικαντζαραίων. Ο αρχηγός Μανδρακούκος!

-            Κάθε Δεκέμβριο, συνέχισε έξαλλος, πάνω που φτάνουμε να πετσοκόψουμε με τα πριόνια και τα τσεκούρια μας τα κλαδιά αυτού του δένδρου που βαστάει τη Γη, μας προλαβαίνει η γέννηση του Χριστού και πάνε όλοι οι κόποι μας στράφι! Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, δεν πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα να γκρεμίσουμε τις κοινωνίες των ανθρώπων, να πετύχουμε την υποδούλωσή τους και να επιβάλουμε τη δικτατορία της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Οι δώδεκα μέρες που έχουμε στη διάθεσή μας από τα Χριστούγεννα ως τα Θεοφάνια, για να ανεβούμε στη Γη και να μαγαρίσουμε τους πάντες και τα πάντα, δε μας αρκούν! Δεν είναι αρκετές!

-            Φταίει που καθυστερούμε πολύ στο πριόνισμα σύντροφε αρχηγέ, πήρε το λόγο ο βρομερός βετεράνος καλικάντζαρος Καταχανάς και ρεύτηκε απαίσια. Υπάρχει κάτω από την Ευρώπη ένα χοντρό κλαρί, πολύ σκληρό κι ανθεκτικό, που μας χαλάει τα σχέδια! Για την ακρίβεια, το κλαρί αυτό στηρίζει μια χώρα που λέγεται Ελλάδα, η οποία έχει ένα ασήκωτο φορτίο από ιστορία, πολιτισμό και ιερές μνήμες. Αν καταφέρναμε κάποτε να πετσοκόψουμε αυτό το κλαρί, τα άλλα είναι εύκολα. Προτείνω αυτές τις δώδεκα μέρες που θα είμαστε πάνω στη Γη, να πάει σ’ αυτή τη χώρα μια ομάδα επίλεκτων καλικαντζαραίων, για να διαφθείρει και να μαγαρίσει τους κατοίκους της, που προς το παρόν στην πλειοψηφία τους είναι Έλληνες.

Μετά από αυτά, ομόφωνα, τα δαιμόνια αποφάσισαν να στείλουν τους: Μαλαγάνα, που με  ψευτιές και γαλιφιές ξεγελάει τους πάντες. Τον Πλανήταρο, που ξέρει όπως κανένας άλλος στον κάτω κόσμο να πλανεύει τα πλήθη. Τους Μαλαπέρδα και Μαγάρα, που είναι ειδικοί στο να μαγαρίζουν με ακαθαρσίες κάθε πνευματική τροφή. Τον  αδίστακτο Τρικλοπόδη. Και τέλος τον Περίδρομο, που είναι ο πιο στρουμπουλός από όλα τα ξωτικά, καταβροχθίζει τα πάντα μόνος του, κι ύστερα πείθει τους ανόητους πως τα φάγανε όλοι μαζί παρέα!

Ανέβηκαν λοιπόν οι επίλεκτοι στη Γη και πήγαν κατευθείαν στην Ελλάδα. Σαν πέρασαν όμως μια και δυο και δέκα μέρες και η επίλεκτη ομάδα των καλικαντζαραίων δεν έδινε σημεία ζωής, δεν έστειλε ούτε καν ένα μήνυμα στο μέσεντζερ, ο μέγας αρχηγός ο Μανδρακούκος, άρχισε να ανησυχεί για την τύχη τους. Άναψε νευρικά ένα πανάκριβο κουβανέζικο πούρο, σαν εκείνα που καπνίζει ο Μαδούρο όταν βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη, και παρήγγειλε μια ωμή rib-eye steak αλλά τούρκα (Μπριζόλα δηλαδή σταβλίσια, όπως τη λένε στην Ελλάδα) για να στανιάρει.

Κάποια στιγμή, λίγο πριν τελειώσει το δωδεκαήμερο, εμφανίστηκαν δειλά-δειλά, ένας-ένας, όλοι οι «επίλεκτοι»! Και το λόγο πήρε ο Τρικλοπόδης!

-            Αρχηγέ, πρέπει να αλλάξουμε σχέδια, το πρόβλημα δεν παίρνει θεραπεία. Αυτοί εκεί πάνω στην Ελλάδα είναι χειρότεροι από εμάς τους καλικαντζαραίους. Χειρότεροι απ΄ όλα τα δαιμόνια, τα ξωτικά και τα αερικά μαζί! Αντί να τους διαφθείρουμε εμείς, αυτοί μας δώσανε μαθήματα! Για να καταλάβεις τι σόι άνθρωποι είναι, επιλέγουν εδώ και χρόνια πολιτικούς και κυβερνήτες που είναι προφέσορες στο ψέμα, στη μπαρούφα και στην εξαπάτηση. Όσοι μάλιστα από αυτούς είναι λαϊκιστές, δε σέβονται τη δημοκρατία και τους πολίτες και επιπλέον κατασπαταλούν τον δημόσιο πλούτο, θεωρούνται από τους Έλληνες χαρισματικοί και δίνουν τα ονόματά τους στις πλατείες και στις λεωφόρους. Δεν μπορούμε εμείς λοιπόν να κάνουμε τίποτε περισσότερο, γιατί έχουν διαλύσει από μόνοι τους την παιδεία και τη γλώσσα τους σε τέτοιο βαθμό, όσο κανένας άλλος λαός στο σύμπαν. Οι μισοί μισούνε, καίνε και προσβάλουν τα εθνικά και τα θρησκευτικά τους σύμβολα και οι άλλοι μισοί σφυρίζουν αδιάφορα. Δεν έχουν πλέον τίποτε στην τσέπη τους, γιατί: «φράγκο ρεζέρβα φαλιμέντο περκέ μαντζάρε σοσιαλίστε κομπανία»! Μονάχα τρία πράγματα λατρεύουν και δεν θα άντεχαν με τίποτε να στερηθούν. Το ακριβό κινητό, το ΙΧ και την καφεδιά. Τα δύο πρώτα για να κάνουν φιγούρα και την καφεδιά για να περνούν τις ώρες τους αραχτοί στις καφετέριες!   

-            Μα τότε το φορτίο από ιστορία, πολιτισμό και μνήμες, θα έπρεπε να είναι ελαφρύ. Και το κλαρί του δένδρου που κρατάει αυτή τη χώρα να είναι λιανοκλάδι, απόρησε ο Μανδρακούκος!

-            Το ψάξαμε κι αυτό αφεντικό στην ιστορία τους, που αρχίζει πολύ πίσω στους αιώνες. Και βρήκαμε πως έχουν κάποια ιερή φλόγα στην ψυχή τους και πως στις φλέβες τους κυλάει αίμα ηρώων και Ηρακλειδών. Πολλές φορές μάλιστα, φτάσανε από δικά τους λάθη και αδράνεια κοντά στην εξαφάνιση, αλλά ως δια μαγείας, γιγαντώθηκε μέσα τους η ελληνική ψυχή και θέριεψε η εθνική συνείδηση και η περηφάνια. Και τότε; Αλίμονο τότε σε όποιον προσπάθησε να τους στερήσει την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Όσο αριθμητικά και οικονομικά πανίσχυροι κι αν ήταν οι εχθροί τους, αυτοί πολέμησαν υπέρ βωμών και εστιών, υπέρ πίστεως και πατρίδος κι όλοι μπροστά τους υποκλίθηκαν!  

Έσβησε τότε ο φουκαράς ο αρχικαλικάντζαρος ο Μανδρακούκος το πούρο του σ’ ένα τασάκι και είπε στο δαιμονικό του ασκέρι, ετούτα:

-            «Σε λίγο θ’ αγιαστούνε τα νερά στα Θεοφάνια σύντροφοι και πιάνουνε δουλειά οι αγιαστούρες που θα μας κάψουν. Δεν είναι όπως φαίνεται ο αδύναμος ο κρίκος η Ελλάδα. Πρέπει να ψάξουμε αλλού να εφαρμόσουμε τα δόλια σχέδιά μας. Ζωστείτε αμέσως τα πριόνια, τα τσεκούρια. Φεύγουμε»!!!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ο κυρ Κώστας, μάζεψε και τα τελευταία εργαλεία που είχαν απομείνει πάνω στον πάγκο εργασίας, τα στρίμωξε σε μια παλιά σκονισμένη βαλίτσα κι έκανε να φύγει! Σαν έφτασε όμως στο κατώφλι της μεγάλης σιδερένιας εξώπορτας, κοντοστάθηκε για λίγο και γύρισε να ρίξει μια τελευταία ματιά. Η άδεια από εργάτες, έπιπλα και ξύλινες κορνίζες αίθουσα, που φιλοξενούσε για δυο ολόκληρες γενιές το εργαστήρι ξυλογλυπτικής, του φάνταζε τώρα αχανής, ψυχρή, θλιμμένη. Όπως παγωμένος και σκοτεινός, του φαίνονταν κι ο φετινός Δεκέμβρης που περπάτησε ως τα Χριστούγεννα νωχελικά, με δυσκολία.

Άφησε τη βαλίτσα με τα εργαλεία να πέσει καταγής και κρατήθηκε με το αριστερό του χέρι από το ροζιασμένο ορθοστάτη της κυκλικής σκάλας που οδηγούσε στο πατάρι. Δεν το άντεχε η καρδιά του να φύγει έτσι, με στερνή ανάμνηση αυτή τη θλιβερή εικόνα!

Σα νεράκι είχαν διαβεί οι μέρες, οι βδομάδες κι ο καιρός, μέσα σε τούτο το εργαστήρι. Θα’ταν δε θα’ταν είκοσι χρονών ο κυρ Κώστας, όταν ο πατέρας του, τους άφησε τελείως αναπάντεχα ένα πρωί, για ν΄ απαντήσει τον Μεγαλοδύναμο. Πήρε μονάχος στα χέρια του την επιχείρηση και τη δούλεψε σκληρά για μια ολόκληρη ζωή, σαράντα τόσα χρόνια πίσω από τούτα τα ντουβάρια! Και τι του είχε απομείνει πια  για να θυμάται; Μόνο κάποιες στιγμές! Κάποιες λίγες εικόνες που αντιστάθηκαν στη φθορά του χρόνου και σκάλωσαν καλλωπισμένες, στο σκουριασμένο του μνημονικό!

Απόκαμε και κάθισε στο πρώτο σκαλοπάτι ο κυρ Κώστας και προσπάθησε να ζωντανέψει αυτές τις όμορφες στιγμές, για να του μείνουνε σαν τελευταία ανάμνηση! Προσπέρασε τις πρώτες μέρες του στο εργαστήρι, με τις αγκούσες και τις αγωνίες που τον πολέμησαν με λύσσα. Άφησε στη λήθη τα ατέλειωτα ξενύχτια που τον αγκάλιασαν μέχρι να μάθει να δουλεύει τα παλιοκαιρίτικα σκαρπέλα του πατέρα του, μέχρι να αναγνωριστεί η τέχνη του, να καταξιωθεί, να γίνει περιζήτητος!

Η ώρα έδειχνε περασμένη και τα μάτια του θολώσανε, θαρρείς από το κρύο. Αισθάνθηκε αδύναμος και καταβεβλημένος. Μάζεψε όλες του τις δυνάμεις για να σηκωθεί και να σταθεί στα πόδια του. Και τότε, μια εκθαμβωτική αχτίνα φώτισε την κρύα αίθουσα. Έλαμψε ολόκληρο το εργαστήρι! Μια γλυκιά ζεστασιά τρύπωσε στο κορμί του κυρ Κώστα και γέρεψε τις πληγωμένες του αρθρώσεις. Ασημένιες και γαλάζιες λωρίδες σχηματίστηκαν σε τόξα και από την ανοιχτή πόρτα πρόβαλε αυτός, ακόμα οκτάχρονο αγόρι, να τον κρατά από το χέρι ο πατέρας. Ήταν παραμονή των Χριστουγέννων και τον πήρε για πρώτη φορά στο εργαστήρι για να του δείξει με περηφάνια τα σπουδαία πράγματα που έφτιαχνε πάνω στο ξύλο και για να τον βοηθήσει να στολίσουνε το δένδρο! Πλησίασαν κοντά στο τρίφυλλο παράθυρο. Ένα μικρούλι έλατο κι ένα χάρτινο κουτί με λαμπιόνια και μικροσκοπικά δωράκια ήταν τοποθετημένο με προσοχή πάνω σε ένα δρύινο εκκλησιαστικό αναλόγιο, σμιλευμένο κι αυτό σ΄ ένα αυτοκρατορικό, βυζαντινό, αρχιτεκτονικό μοτίβο! Όταν τελειώσανε και το έλατο φωτίστηκε κι ομόρφυνε, ο πατέρας του πήρε από τον πάγκο εργασίας ένα πανέμορφο ξυλόγλυπτο αστέρι, του το έβαλε στο χέρι και του ψιθύρισε:  «Ακούμπα το Κωστάκη μου στην κορφή και κάνε από μέσα σου μια ευχή»!

-            Κώστα, τι κάνεις επιτέλους τόση ώρα; Ανησύχησα! Έλα στο σπίτι, θα κρυώσεις εδώ πέρα! Είναι στρωμένο το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι.

            Ήταν η φωνή της Μαρίας, της γυναίκας του, που τον γύρισε πίσω στην πραγματικότητα και στην παγωνιά του εργαστηρίου.

-            Τι γιορτινό τραπέζι μου λες Μαρία, που λείπει το παιδί μας στην Αγγλία, της αποκρίθηκε ο κυρ Κώστας. Μόνοι μας θα είμαστε, οι δυο μας σαν τον κούκο. Ανάθεμα την ώρα που μας έκλεισε η κρίση! Ανάθεμα στην κρίση! Όχι την οικονομική Μαρία, αυτή μπορούσα και την πάλευα, αλλά την ηθική! Αυτόν τον ξεπεσμό της κοινωνίας, τη σαπίλα! Αυτή ήταν που δεν άντεξα. Παλιά ο κόσμος είχε μπέσα. Τώρα για να του δώσουν μια δουλειά ζητάνε όλοι μίζες! Ακόμη και αυτοί, που για την αγιοσύνη τους θα έβαζα το χέρι μου στο ευαγγέλιο! Αυτή η κρίση έκλεισε την επιχείρηση και έσυρε το αγόρι μας στην ξενιτιά. Αυτή μας άφησε μ’  ένα παράπονο που δεν αντέχεται.

-            Άφησε τα πολλά τα λόγια καημένε μου κι έχεις παγώσει από το κρύο, τον αποπήρε η Μαρία. Πήγαινε εσύ προσεκτικά για το σπίτι γιατί έπιασε έξω να χιονίζει. Κι εγώ θα πάρω κάτι πράγματα απ’ το πατάρι, θα κλείσω το εργαστήρι κι έφτασα! 

            Μισή ώρα αργότερα σαν έφτασε η Μαρία σπίτι βαστώντας στο χέρι της μια νάιλον σακούλα, βρήκε τον κυρ Κώστα κοντά στο αναμμένο τζάκι να ανακατεύει τη φωτιά με τη μασιά και κάτι να μουρμουρίζει!

-            Έλα εδώ παραπονιάρη, του είπε. Χρονιάρα μέρα σήμερα και πρέπει να είμαστε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι. Να δεις που όλα θα πάνε καλά και το παιδί μας θα γυρίσει. Σε λίγες μέρες ξημερώνει νέος χρόνος κι όλα θα αλλάξουνε προς το καλύτερο. Θα κάνουμε όλοι μαζί μια νέα αρχή! Τόσα και τόσα έχουμε παλέψει και τα καταφέραμε, δε θα μας πάρει τώρα από κάτω! Πλησίασε τώρα για να σου δώσω ένα δώρο!

            Αυτά του είπε η Μαρία και έβγαλε από τη σακούλα ένα ξύλινο κουτί, διακοσμημένο όμορφα με πάνινες... γαλάζιες κι ασημί λεπτές λωρίδες!  

            Το άνοιξε με αγωνία ο κυρ Κώστας. Ήταν αυτό! Ήταν το ίδιο το ξυλόγλυπτο αστέρι, που είχε σκαλίσει ο πατέρας του και νόμιζε τόσο καιρό χαμένο! Πήρε τη Μαρία από το χέρι και οι δυο μαζί το βάλανε ψηλά πάνω στο δένδρο του σπιτιού τους.

-          Έκανα μια ευχή! Του είπε η Μαρία! Να επιστρέψει σύντομα ο γιος μας!

-            Κι εγώ έκανα μιαν ευχή, της αποκρίθηκε ο κυρ Κώστας, και σφράγισε τα χείλη του να μην τη φανερώσει! ...Άφησε όμως ελεύθερο, να του κυλίσει ένα δάκρυ!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΤΟ ΡΑΣΟ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΠΑΠΑ;

            «Το ράσο κάνει τον παπά ή ο παπάς το ράσο»; Αυτό ήταν το ερώτημα που έθεσε περιπαικτικά κάποιος αφελής από το ακροατήριο, σε έναν σπουδαίο καθηγητή των πολιτικών επιστημών, κατά τη διάρκεια της διάλεξης που είχε ως θέμα «Πολιτική και Επικοινωνία»! Ο σοφός ακαδημαϊκός ωστόσο, άδραξε αμέσως την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε, για να προβληματίσει την κατάμεστη από κόσμο αίθουσα, μέσα από το παρακάτω παράδειγμα:

            «Φανταστείτε, είπε, πως στεκόσαστε μαζί με άλλα άτομα σε μια διάβαση πεζών και περιμένετε να ανάψει το πράσινο ανθρωπάκι για να περάσετε απέναντι. Δίπλα σας στέκεται ένας κύριος καλοντυμένος με σκούρο κοστούμι και γραβάτα, κρατώντας στο χέρι του έναν πολυτελέστατο δερμάτινο χαρτοφύλακα. Είναι βέβαιο πως αν αυτός ο κύριος κινηθεί να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο πρόωρα, δηλαδή πριν ανάψει το πράσινο, θα τον ακολουθήσουν σχεδόν όλοι οι άλλοι, παραβλέποντας τον κίνδυνο που θα διατρέξουν από την κυκλοφορία των οχημάτων. Αντιθέτως, αν ο ίδιος κύριος ήταν ντυμένος πρόχειρα και επιχειρούσε να κινηθεί νωρίτερα από το πράσινο σινιάλο, είναι επίσης βέβαιο πως δεν θα τον ακολουθούσε κανείς»!

Σε αυτό το σημείο, ο ομιλητής έστρεψε το βλέμμα του προς τις πρώτες σειρές των καθισμάτων, όχι φυσικά για να αναζητήσει την επιβεβαίωση, αλλά για να αναγνωρίσει με το οξύ και διερευνητικό του πνεύμα, τις αντιδράσεις του κοινού!

Και όντως:

Ένας επίσημα προσκεκλημένος πολιτικός από την πρώτη σειρά, που είχε ενδεχομένως το γνώθι σ’ αυτόν, φανέρωνε από το ύφος του πως είχε ικανοποιηθεί από την απάντηση, συμπεραίνοντας ότι ο καλοντυμένος κύριος απλά και μόνο λόγω της εμφάνισής του, ενέπνεε στους άλλους γύρω του εμπιστοσύνη και ασφάλεια, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα αληθές!

Ένας άλλος πάλι παραδίπλα, ολίγον ατημέλητος, έδειχνε να σκέφτεται: Αληθές ωστόσο είναι πως η προσεγμένη εμφάνιση, δεν είναι από μόνη της αρκετή ώστε να εμπνεύσει σεβασμό και να προσδώσει κύρος! Αυτά, θα πρέπει να τα κατακτήσει κάποιος με τη στάση του, τη συμπεριφορά, τη συνέπεια και την προσωπικότητά του!

Ο αστυνομικός διευθυντής στη δεύτερη σειρά ανέκφραστος, έδειχνε να έχει αποκρυσταλλωμένη άποψη: Ένας πραγματικός τζέντλεμαν δεν παραβαίνει ποτέ τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας! «Εκτός κι αν είναι επαναστάτης», του ψιθύρισε στο αυτί από δίπλα η γυναίκα του, που πάντα διάβαζε τη σκέψη του, και πάντα συντασσόταν με τον κανακάρη τους!  

Μια ηλικιωμένη κυρία στα ακριανά καθίσματα, χάιδευε το χρυσό σταυρό που κρέμονταν ψηλά στο λαιμό της και ήταν βέβαιο πως αναρωτιόταν: Μα που το πάει ο καθηγητής; Όλοι γνωρίζουμε πως τον παπά δεν τον κάνει το ράσο, αλλά η Χάρις του Αγίου Πνεύματος που τη λαμβάνει όταν χειροτονείται. Και μάλιστα τα ράσα πρέπει να είναι μαύρα και όχι σαν εκείνα τα λευκά, που τα… φορούν οι Ρώσοι ιερείς!

Κάποιος άλλος κύριος του μεσαίου χώρου αυτοθαυμαζόμενος, λες και είχε λύσει ο ίδιος το γρίφο του Νας, μουρμούριζε με βεβαιότητα: Μα φυσικά, αυτό είναι, το βρήκα! Ο λόγος που οι υπουργοί της κυβέρνησης και οι κουστωδίες τους ξοδεύουν αφειδώς το δημόσιο χρήμα και τον ιδρώτα του λαού, μου είναι τώρα απολύτως κατανοητός! Είναι προφανές ότι σπατάλησαν απλόχερα σε σουίτες και χλιδάτες εμφανίσεις από ενάμιση ως και πεντέμισι χιλιάδες ευρώ έκαστος, για μια και μόνο βραδιά στην έκθεση Θεσσαλονίκης, για να αποκτήσουν κάτι που τους λείπει! Κύρος!

Σαν να έχει δίκιο ο καθηγητής για το ρόλο που παίζει η εμφάνιση! Μήπως δεν είναι αλήθεια, πως την αριστερά στην Ελλάδα την τραυμάτισε σοβαρά ένα ζιβάγκο και της έδωσε τη χαριστική βολή ένα πολυτελές πουκάμισο χωρίς γραβάτα; Αναρωτιόταν λίγο πιο πέρα ένας νεαρός με απεριποίητο γένι, χοντρά γυαλιά και κοτσιδάκι.

Καθηγητής: Άλλη ερώτηση παρακαλώ; Στο βάθος, ο κύριος με το σκούρο κοστούμι και την κόκκινη γραβάτα! Σας ακούμε…

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΗΣΕ Η ΚΡΙΣΗ, ΚΑΜΑΡΙ ΜΟΥ!

        Είχα μια ιδιότυπη συνεργασία με μια επιχείρηση, η οποία φαινόταν να είχε άστρο!. Είχε 7-8 υποκαταστήματα και τζίρο πολλών εκατομμυρίων για τουλάχιστον μια επταετία.
          Ο άνθρωπος που έστησε την επιχείρηση ήταν σχεδόν αγράμματος, το ΙΚΑ το έγραφε… HKA και το « ηλεκτρολόγος» στην τηλεφωνική ατζέντα, τo είχε στο γράμμα «Ε», ως …Εληκτρολόγος!!!.
          Είχε ένα πολύ καλό ένστικτο όμως αλλά δεν αρκεί στις μέρες μας, λείπουν και πολλά άλλα ακόμη: γνώσεις, γνωριμίες, «δόντι» πληροφόρηση ,επικοινωνία, τύχη και3-4 άλλα, που δεν παίζουν κανέναν ρόλο πια για να τα αναφέρω!.
          Κάποια μέρα καθώς «χάζευα» σε κάποια από τα προϊόντα της εταιρείας, άκουσα επιφωνήματα θαυμασμού σαν να ήρθε ο... Αγγελόπουλος από το survivor και ακόμη καλύτερα!!. Γύρισα. Ήταν 4-5 απο τις υπαλλήλους της επιχείρησης που καλωσόριζαν μια συνάδελφό τους την Α….. που μόλις μπήκε από την πόρτα, άρτι αφιχθείσα από πολυήμερη απουσία.
          Η γλυκύτατη Α….. είχε παντρευτεί εκείνες τις μέρες με… γαμοδάνειο και τώρα γύριζε από την …γαμοάδεια!!.
          Αφού την πλημύρισαν με τα φιλιά τους οι συνάδελφοι της, της τέθηκε αμέσως επιτακτικά και απριόρι το ερώτημα για το που έκανε τον μήνα του Μέλιτος, κάτι που το θεωρούσαν τόσο δεδομένο όσο και την άδεια γάμου!.
          «Στην Πράγα καμάρι μου» είπε η Α….!.
          Το “καμάρι μου” η Α….. το έλεγε πολύ συχνά. Έδειχνε σαν να μη μπορούσε να μιλήσει χωρίς να προφέρει το “καμάρι μου” που και που!. Αφού και σε μένα το έλεγε πολλές φορές, αλλά με κάποιες επιφυλάξεις!!.
          Μόλις άκουσαν Πράγα τα κορίτσια άρχισαν να κοιτάζονται με αινιγματικό ύφος μεταξύ τους, την ώρα που άλλο ένα πηγαδάκι στο βάθος του κτηρίου, καλούσε υστερικά την Α…. να περάσει και από κει, για να… συνεντευξιαστεί!!.
          «Που είναι η Πράγα;» ρώτησε η πιο ξεντρόπιαστη της ομήγυρης τις υπόλοιπες, μόλις έφυγε η Α… και όλες μαζί άρχισαν να αναρωτιούνται για το αν πραγματικά υπάρχει κάποιο μέρος με τέτοιο όνομα.
          Σε λίγο και καθώς η Α…. ήταν έτοιμη να φύγει διότι την επομένη θα έπιανε δουλειά, η ξεντρόπιαστη την φώναξε και την ρώτησε θαρραλέα:
          «Που είναι η Πράγα βρε Α……;»
          «Τι να σου πω καμάρι μου;» είπε με το πιο αθώο ύφος του κόσμου η Α…. «Εγώ εκείνο που ξέρω είναι πως μπήκαμε στο αεροπλάνο στην Αθήνα και πως εκεί που κατεβήκαμε ήταν η Πράγα» είπε και έφυγε αφήνοντας τες με την απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους!.
Η ξεντρόπιαστη κίνησε να έρθει προς το μέρος μου να με ρωτήσει για την Πράγα, μήπως και τελειώσει το μαρτύριο τους, αλλά εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται στην πόρτα ο Μ….. ο οποίος ήταν γιος του ιδρυτή της επιχείρησης και πρόεδρος της εταιρίας.Ήταν 42-43 ετών. Εγώ μόλις τον είδα δαγκώθηκα, σκέφτηκα αμέσως πως αν τυχόν έχει τα νεύρα του, ενδεχομένως να απολύσει και κάνα δύο από τα κορίτσια που δεν βρίσκονταν στα πόστα τους, δεν συνέβη όμως.
          «Δε μου λες ρε Μ….., ξέρεις εσύ που είναι η Πράγα;» είπε η ξεντρόπιαστη και τέντωσαν όλες τ’ αυτιά τους. Ο Μ…. χωρίς να χάσει χρόνο γυρίζει και τις μουντζώνει όλες μαζί και με τις δυο παλάμες του.           «Όρσε» είπε καγχάζοντας, «που πήγα και σας βρήκα όλες νάξερα;» αναρωτήθηκε φωναχτά και καθώς είδε εμένα πιο πέρα φώναξε δυνατά ώστε ν’ ακούνε κι αυτές:
          «Ρε Τζίμα, πως λαχαίνουν σε μένα όλο τέτοιες; και σε κλήρο να λάβαινα μέρος, καλύτερες θα μου τύχαιναν» είπε και γυρνώντας προς το μέρος τους, τις μούντζωσε ακόμη μια φορά με τα δέκα και τους είπε: «Τι Πράγα τσαμπουνάτε ορέ όρνια; Πάργα το λένε!!» είπε και μας άφησε όλους σύξυλους!. Πάθαμε όπως έπαθε η οικονομία!.
          Για την ιστορία να πούμε πως, αν και φαίνεται απίστευτο, το ένστικτο του Ιδρυτή της ΑΕ τον έσωσε κυριολεκτικώς σε κάποια στιγμή. Ήταν τον καιρό του χρηματιστηρίου όπου τα παιδιά του, οι τραπεζικοί με τους οποίους συνεργάζονταν, οικονομολόγοι, διεθνολόγοι, νομισματολόγοι και χρηματιστές τον πίεζαν να κάνει εξαγορές μέσω χρηματιστηρίου αλλά αυτός μουλάρωσε και δεν ανταποκρινόταν με τίποτε!. Σώθηκε μόνο προς στιγμή όμως. Τώρα δεν υπάρχει τίποτε που να θυμίζει τα περασμένα μεγαλεία. Τα περισσότερα από τα ακίνητα του, βγήκαν στο σφυρί από το…ΗΚΑ.

Κρόκος

ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ ΑΝ…

            Θέλω να πιστέψετε, πως δεν είναι στις προθέσεις μου να σας προκαλέσω με το παρακάτω κείμενο. Ωστόσο, είμαι υποχρεωμένος να σας προειδοποιήσω ότι το περιεχόμενό του, ενδεχομένως να σας τρομοκρατήσει στην περίπτωση που τυγχάνει να τρέφετε πατριωτικά αισθήματα ή να σας σοκάρει με την ακραία και παράνομη κατά τον αντιρατσιστικό νόμο ορολογία-φρασεολογία του (π.χ. …αθρόα είσοδος λαθρομεταναστών ή …διαιώνιση της ελληνικής φυλής), στην περίπτωση που είστε “πιστοποιημένοι” αγωνιστικά, ως προοδευτικοί πολίτες:

            « Η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση εθνικού κινδύνου. Οι αρνητικές πληθυσμιακές εξελίξεις επηρεάζουν ολόκληρο τον εθνικό οργανισμό και την κοινωνική συνοχή. Τα προβλήματα μείωσης του ελληνικού πληθυσμού πέραν από τις οικονομικές επιπτώσεις που επιφέρουν γενικά, για τη χώρα μας ειδικά έχουν σχέση με την εδαφική μας ακεραιότητα και την εθνική μας ανεξαρτησία.

Η μείωση των γεννήσεων τα τελευταία σαράντα χρόνια απειλεί σοβαρά την ανανέωση και την διαιώνιση της ελληνικής μας φυλής.

Οι δημογραφικές διαφορές γειτονικών κρατών ή εθνοτήτων που συμβιούν στην ίδια χώρα, δημιουργούν προβλήματα με βαθμιαία επικράτηση των ισχυρότερων δημογραφικών δυνάμεων σε βάρος της Ελλάδας.

Τα πληθυσμιακά κενά που δημιουργούνται σε διάφορα εδαφικά διαμερίσματα, όπως νησιά και ορεινές περιοχές, υπάρχει κίνδυνος να καλυφθούν από αλλοδαπούς κυρίως μουσουλμάνους, με εξαιρετικά δυσμενή απώτερα επακόλουθα. (προστριβές  στην  αγορά  εργασίας, αύξηση της εισφοροδιαφυγής με μεγάλες συνέπειες στους ασφαλιστικούς οργανισμούς, αύξηση εγκληματικότητας, διακίνηση ναρκωτικών και γε­νικά πράξεων βίας και αυθαιρεσίας).

Με  την  αθρόα  είσοδο  λαθρομεταναστών-αλλοδαπών κυρίως μουσουλμάνων από Αφρικανοασιατικές χώρες, η Ελλάς μεταβάλλεται σε τόπο υποδοχής μεταναστών που δημιουργούν σοβαρά κοινω­νικοοικονομικά προβλήματα και δεν μπορούν να προσαρμοστούν προς την ελληνική κοινωνία λόγο του τελείως διαφορετικού πολιτισμού του Ισλάμ, που δεν είναι μόνο θρησκεία αλλά και τρόπος ζωής.

Εάν για την ανανέωση του εργατικού μας δυναμικού και γενικά την πορεία της οικονομίας μας και των ασφαλιστικών ταμείων στη­ριχθούμε στους μετανάστες της Ασίας και της Αφρικής πολύ γρήγο­ρα θα δημιουργηθούν προβλήματα σοβαρά με κοινωνικές και εθνικές προεκτάσεις  σύμφωνα με την εμπειρία των περασμένων 10ετιών σε χώρες της Δ. Ευρώπης. Οι μουσουλμάνοι έχουν άλλα πρότυπα, άλλα ιδανικά και διαμορφώνουν άλλες κοινωνίες διαφορετικές του δυτι­κού πολιτισμού.

Στη χώρα μας, στην οποία σήμερα η γεννητικότητα είναι από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη, το δημογραφικό πρόβλημα παίρνει τεράστιες εθνικές διαστάσεις, που μπορεί να απειλήσουν την εθνική μας ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα.

Η δημογραφική εξασθένιση-γήρανση της κλασσικής Ελλάδος και του Βυζαντίου οδήγησε, σύμφωνα με έγκριτες μαρτυρίες, τον Ελληνισμό σε υποταγή αιώνων και παρ' ολίγον σε ολοκληρωτικό αφανισμό.

Στις Ένοπλες Δυνάμεις δημιουργείται σοβαρό πρόβλημα λόγω της μείωσης του αριθμού των στρατευσίμων.

Τα προβλήματα του πληθυσμού κατά τον διάσημο Γάλλο δημογράφο Alfred Sauvy, είναι “τόσο θεμελιώδη που εκδικούνται τρομερά εκεί­νους που τα αγνοούν και καμιά χώρα δεν μπορεί να ζήσει αν δεν πι­στεύει στη ζωή”».
            Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να σας πληροφορήσω, ότι το κείμενο αυτό, είναι ένα μικρό απόσπασμα από το πόρισμα που υποβλήθηκε από διακομματική επιτροπή της Βουλής των Ελλήνων για το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας και το οποίο αποδέχθηκε ομόφωνα το 1993 η Εθνική μας Αντιπροσωπεία και όλα τα κόμματα!

 Αν η δημογραφική και μεταναστευτική πραγματικότητα δημιουργούσε ανησυχία και έντονο προβληματισμό πριν εικοσιπέντε χρόνια, σήμερα που φτάσαμε στο σημείο οι γεννήσεις να υπολείπονται των θανάτων και τα γεωπολιτικά δεδομένα να έχουν διαμορφώσει ένα δραματικά δυσμενέστερο μεταναστευτικό ζήτημα, ποιες είναι άραγε οι θέσεις των κομμάτων και της εθνικής μας αντιπροσωπείας; Ποια μέτρα λαμβάνονται; Θεωρούνται τα συμπεράσματα και οι προτάσεις εκείνου του πορίσματος επίκαιρα και ουσιαστικά ή μήπως φαντάζουν ως αναχρονιστικά και ξεπερασμένα; Ενδιαφέρεται κανείς γι αυτή την έρημη πατρίδα και την κληρονομιά της ή δεν ασχολείται κανείς επειδή το θέμα δεν …πουλάει;

Μεθαύριο θα κάνουν παρέλαση από τις εγκαταστάσεις της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης τα καλάθια με τις υποσχέσεις των πολιτικών αρχηγών για να σαγηνέψουν τα αφελή πλήθη και θα παρουσιαστούν τα …ρηξικέλευθα προγράμματα που θα αναστήσουν υποτίθεται την ημιθανή οικονομία μας. Κανείς όμως δεν πρόκειται να αναφερθεί σε μέτρα για την επίλυση του μεγαλύτερου προβλήματος της χώρας, του δημογραφικού, παρότι αυτό συνδέεται άμεσα και άρρηκτα με την οικονομία, το χρεοκοπημένο ασφαλιστικό, τις πολυπόθητες επενδύσεις και την ανύπαρκτη ανάπτυξη!!

Με συγχωρείτε αν με αυτό το κείμενο, απέσπασα την προσοχή σας από άλλα φλέγοντα ζητήματα όπως είναι ο πρόσφατος ανασχηματισμός της κυβέρνησης, η αντιπαράθεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με έναν εκδότη δημοσιογράφο, η επανεμφάνιση της ¨περιφερειάρχισσας¨ και του ¨δήμαρχου¨ της πυρκαγιάς, τα «απόρρητα» των wikileaks που αισιοδοξούν μαζί με την κα Μέρκελ να ενισχύσουν το «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα στα Σκόπια, οι Γιάνκηδες της ΔΕΘ που …σκοτώνονται ποιος θα πρωτοεπενδύσει στην Ελλάδα, η ανησυχία των Συντακτών (αλήθεια πόσοι είναι;) μήπως και πετύχει η συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τη συμφωνία των Πρεσπών και οι προσβλητικές ως προς το θρησκευτικό αίσθημα των πολιτών δημόσιες αναρτήσεις, της κάθε τηλεοπτικής ποντικομαμής!!!
Με συγχωρείτε...

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑΣ

            Όσοι άκουσαν για πρώτη φορά αυτή την ιστορία από το στόμα του ίδιου του Μάχου, τη χαρακτήρισαν αβίαστα κατασκοπευτική! …Μπορεί και να είναι!

            «Τι να σας πω βρε παιδιά και πώς να το ομολογήσω»! Έτσι ξεκινούσε πάντα ο Μάχος, όταν ήθελε να μας διηγηθεί κάτι το συγκλονιστικό:

Εκείνο το χαμογελαστό απόγευμα - συνέχισε παίρνοντας μια βαθιά ανάσα - μόλις που είχα γυρίσει από το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία μας και είχα βάλει τα πόδια μου μέσα σε μια βαθιά λεκάνη με νερό και παγάκια για να ανακουφιστώ από την ορθοστασία, όταν την είδα στο απέναντι μπαλκόνι! Θαμπώθηκα από την ομορφιά της. Ένα της βλέμμα φευγαλέο στάθηκε αρκετό για να σκλαβώσει την καρδιά μου! Ωστόσο, αυτό που αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή, δεν μου ήταν άγνωστο! Ήταν η δεύτερη φορά στη ζωή μου, που με κυρίευε κάτι τόσο κεραυνοβόλο!  

            Η πρώτη, συνέβη στα άγουρα χρόνια της νιότης μου, έξω ακριβώς από το σοβιετικό δισκοπωλείο της Πλατείας Κάνιγγος! Εκείνη, έβγαινε από το κατάστημα κρατώντας στην αγκαλιά της έναν δίσκο βινυλίου με τα εμβατήρια της χορωδίας του κόκκινου στρατού. Εγώ, απλά πήγαινα προς την αφετηρία των λεωφορείων. Πέσαμε ο ένας πάνω στον άλλον και συγκρουστήκαν οι ματιές μας. Μαγεύτηκα! Ήταν μια νέα λυγερή, με κατάξανθα μαλλιά και γαλαζοπράσινα μάτια! «Συγνώμη», μου είπε απολογητικά και χαμογέλασε! Εκείνο το βαθύ μυστηριώδες χαμόγελό της, μου φάνηκε σαν κάλεσμα ερωτικό! …Μπορεί και να ήταν!

«Πως σε λένε»; τόλμησα να τη ρωτήσω! «Νατάσα! Νατάσα με λένε. Και είμαι από τη Ρωσία», μου αποκρίθηκε εκείνη με παιδική αφέλεια και χάθηκε μέσα στο πλήθος. Ποτέ δεν συγχώρεσα τον εαυτό μου που δεν την ακολούθησα. Την είχα ερωτευτεί κεραυνοβόλα, αλλά από την ατολμία μου την έχασα! Για τίποτε στη ζωή μου δεν έχω μετανιώσει περισσότερο!   

            «ΟΧΙ! Για δεύτερη φορά δε θα κάνω το ίδιο λάθος», ακούστηκε το ουρλιαχτό μου, μέσα απ΄ το σαλόνι του σπιτιού μου. Έπρεπε αυτή τη φορά να το τολμήσω! Άνοιξα αποφασιστικά τη μπαλκονόπορτα και βγήκα στη βεράντα! Εκείνη, στεκόταν ακόμη στο απέναντι μπαλκόνι, λυγερή, κατάξανθη, γαλανομάτα. Κρατούσε στην αγκαλιά της ένα περιοδικό μόδας.

«Πως σε λένε»; τη ρώτησα! «Νατάσα», μου αποκρίθηκε εκείνη και εκσφενδόνισε το περιοδικό προς τη βεράντα μου! Ήταν γραμμένο στο κυριλλικό αλφάβητο και στο επάνω μέρος δεξιά, είχε τον αριθμό του τηλεφώνου της!

            Το ίδιο βράδυ, εγώ, η Νατάσα και η κεραυνοβολημένη μου καρδιά, καθόμασταν στο μισοσκόταδο μιας τζελατερίας στην παραλία της Θεσσαλονίκης!

            «Μάχο μου, σε έχω ερωτευτεί παράφορα από την πρώτη στιγμή που σε είδα, να έχεις τα πόδια σου μέσα στον πάγο. Μου θύμησες τον τόπο που γεννήθηκα, τη Σιβηρία», μου είπε κάποια στιγμή, και ρούφηξε από το μπουκάλι μια γουλιά εμφιαλωμένο νερό.

«Θέλω να ζήσουμε για πάντα μαζί», μου επανέλαβε μια βδομάδα αργότερα όταν είχαμε πάει στο σπίτι της για να μου δείξει τα καινούρια σεντόνια στην κρεβατοκάμαρά της! «Τί θα έλεγες να πάμε τα δυο μας, μια εκδρομούλα το Σαββατοκύριακο, να γνωριστούμε… καλύτερα», μου είπε ναζιάρικα και μου χάιδεψε το σβέρκο με τα ακροδάχτυλά της! Τρελάθηκα απ’ τη χαρά μου!

«Πάμε στις Πρέσπες, της πρότεινα αυθόρμητα. Έχω εκεί έναν γνωστό, που μπορεί να μας φιλοξενήσει και θα τη βγάλουμε φτηνά»! Δεν είμαι σίγουρος όμως πως άκουσε τα τελευταία λόγια μου, γιατί με το που άκουσε τη λέξη Πρέσπες, έπεσε ανάσκελα στο πάτωμα λιπόθυμη! …Μπορεί και να ήταν!

            Συνήλθε μόνη της λίγα λεπτά αργότερα, όταν άρχισε το τούρκικο σίριαλ στην τηλεόραση! «Μάχο μου, η αγάπη μου για σένα είναι… ολιστική και δεν μπορώ να σου κρατήσω πλέον μυστικά», μου είπε τρυφερά όταν το σίριαλ διακόπηκε για διαφημίσεις. Ύστερα, έσκυψε και μου ψιθύρισε στ’ αυτί, λες και το σπίτι να ήταν γεμάτο με κοριούς: «Μάχο, είμαι κατάσκοπος του Πούτιν, αλλά για χάρη σου τα παρατάω όλα»!

            «Κι εγώ αγάπη μου, της αποκρίθηκα συγκινημένος, είμαι έτοιμος για χάρη σου να τα προδώσω όλα. Απ’ τη Μακεδονία ως τη Μύκονο… κι ακόμα παραπέρα»!  

            «Ωραία, μου είπε τότε αυτή. Ήρθε η στιγμή να βάλουμε μπροστά το σχέδιο ¨Blue Sparrow¨ και να ξεσκεπάσουμε έναν Έλληνα διπλό πράκτορα που ενώ παρουσιάζεται ως κομμουνιστής, ρωσόφιλος κι αριστερός, κάνει ότι του λένε οι Γερμανοί και οι Αμερικάνοι, που θέλουνε κι αυτοί όπως κι εμείς, να κουτουπώσουνε τα Σκόπια»!

«Και δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά στέλνει και φαλκιδευμένες πληροφορίες στο Κρεμλίνο! Είπε στη Μόσχα, συνέχισε αγριεμένη η Νατάσα, πως οι Έλληνες που πήγαν στα συλλαλητήρια ήταν μόνο πενήντα χιλιάδες και ήταν όχλος ετερόκλητος. Είπε ακόμα, πως εγώ, σπατάλαγα αλόγιστα τα ρούβλια της υπηρεσίας κατασκόπων της Ρωσίας, μοιράζοντάς τα σε εκατομμύρια Έλληνες για να διαδηλώσουν τάχα την αντίθεσή τους στις μεθοδεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης αριστερής, που όχι απλώς δεν σέβεται τον ελληνικό λαό, αλλά τελείως τον περιφρονεί. Κι αυτόν, και τη δημοκρατία»!

«Επιτέλους Μάχο μου, αυτός ο διπλός πράκτορας με έχει εκθέσει ανεπανόρθωτα γιατί νομίζουν στο Κρεμλίνο πως παρουσίασα ψεύτικα στοιχεία και πως τα ρούβλια, όλοι μαζί τα φάγαμε! Πρέπει τώρα εσύ να τον αποκαλύψεις και να υπερασπιστείς την τιμή μου! Είσαι ο άνθρωπος κλειδί σε τούτη την υπόθεση κατασκοπείας»!

Ένα της βλέμμα φευγαλέο μετά από αυτή της την εξομολόγηση, στάθηκε αρκετό για να με αποδιοργανώσει! Ωστόσο, αυτό που αισθάνθηκα, μετά από τα τελευταία της λόγια για την περιφρόνηση του λαού από την κυβέρνηση, δεν μου ήταν καθόλου άγνωστο συναίσθημα! Ήταν η πολλοστή φορά στη ζωή μου, που μου συνέβαινε κάτι το τόσο αηδιαστικό! 

Μια από αυτές, ήταν όταν ο πρωθυπουργός της χώρας από το Καστελόριζο, μπροστά στις στημένες κάμερες, περιφρονώντας και λαό και κοινοβούλιο, με χαλκευμένα στοιχεία, παρέδιδε τη χώρα ως αποικία χρέους, στο ΔΝΤ, στην τρόικα και στους… θεσμούς, κατηγορώντας ταυτόχρονα τους Έλληνες πως ήταν ανήθικοι και διεφθαρμένοι!

«Στην Ελλάδα Νατάσα μου, διπλούς πράκτορες έχουμε πολλούς και είναι όλοι τους στην εξουσία. Είναι ο αμοραλισμός, η αρχομανία, η αλαζονεία, ο καιροσκοπισμός και η δουλικότητα απέναντι στους ξένους. Κάποιοι μάλιστα, και όχι λίγοι, ισχυρίζονται πως η ¨καρέκλα¨, είναι αυτή που ενσαρκώνει το όραμα αυτών που κυβερνάνε»!

…Μπορεί και να είναι!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ

            Όλοι όσοι κατοικούμε ή κατά καιρούς επισκεπτόμαστε την παραθαλάσσια περιοχή που πιάνει από τη Ραφήνα, το Μάτι, τον Άγιο Ανδρέα και το Ζούμπερι, ως τη Νέα Μάκρη, γνωρίζαμε και συζητούσαμε εδώ και πολλά χρόνια, πως αν έπιανε κάποια μέρα φωτιά, θα γινότανε απίστευτη καταστροφή.

Το πυκνότατο πευκοδάσος, η άναρχη δόμηση μέσα σε αυτό, λόγω της απουσίας στοιχειώδους πολεοδομικού σχεδιασμού και τα ξερά χόρτα σε συνδυασμό με τις πευκοβελόνες που δεν τα απομάκρυνε ποτέ κανείς, δεν άφηναν πολλά περιθώρια για ολιγωρία και αυτό το γνώριζαν όλοι, κάτοικοι και αρχές, αρχές και κάτοικοι.

Καμία απολύτως δικαιολογία δεν υπάρχει για την τραγωδία που εξελίχθηκε στο Μάτι. Οι προειδοποιήσεις για υψηλή επικινδυνότητα σε εκδήλωση πυρκαγιών ήταν σαφείς. Ο κρατικός μηχανισμός θα έπρεπε να βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού, αλλά αποδείχθηκε στην πράξη, ότι δεν λειτούργησε όπως θα έπρεπε!   

             Σχέδια αντιμετώπισης αυτού του τύπου των καταστροφών υπάρχουν, αλλά ουδέποτε έχουν δικιμασθεί, λόγω του υψηλού οικονομικού κόστους και των δυσκολιών των δοκιμών. Έτσι, αυτά τα σχέδια δεν βελτιώνονται και παραμένουν υποτυπώδη και ανεπαρκή.

Ωστόσο η κύρια αιτία που δεν λειτουργεί τίποτε σωστά σε αυτή την χώρα είναι η ατιμωρησία. Κανείς δεν είναι ποτέ υπεύθυνος, κανείς δεν ελέγχεται, κανείς δεν λογοδοτεί. Έχουν καταργηθεί ή απενεργοποιηθεί στο όνομα μιας στρεβλής αντίληψης που έχει επικρατήσει, όλοι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Δεν υπάρχουν υπόλογοι. Δεν αναλαμβάνει ποτέ κανείς την ευθύνη που του αναλογεί όταν κάτι πάει στραβά.

 Αυτό το φαινόμενο ξεκινάει από πολύ ψηλά, από την πολιτική ηγεσία. Το θράσος και η αλαζονεία που διακρίνει τους πολιτικούς – κοινοβουλευτικούς ή μη - που τίθενται επικεφαλής στην κλίμακα της εκτελεστικής εξουσίας, αντλείται από την αντισυνταγματική νομοθεσία που τους θέτει στο απυρόβλητο. Αυτή είναι η πηγή και η αιτία του κακού.

Στην προκειμένη περίπτωση, στο Μάτι Αττικής, που οι συγκυρίες και οι συνθήκες ήταν δραματικά δύσκολες, θα μπορούσε κάτι να γίνει;

Αυτό αναρωτήθηκε ένας ρεπόρτερ τηλεοπτικού καναλιού, ευρισκόμενος ανάμεσα σε δεκάδες απανθρακωμένους συμπολίτες μας, ανάμεσα σε κατεστραμμένα από την πύρινη λαίλαπα σπίτια και αυτοκίνητα. Ανάμεσα στα αποκαΐδια ενός ολόκληρου οικισμού: «Θα μπορούσε κάτι να γίνει»;

Φυσικά και θα μπορούσε! Από μια σοβαρή πολιτική ηγεσία, από τη στοιχειώδη έστω λειτουργία του κράτους, από πολίτες που έχουν καταστεί υπεύθυνοι και ενεργοί, με εργαλείο την οργάνωση και την παιδεία. Από λαό που συμμετέχει και απαιτεί!  

Πριν μερικά χρόνια όταν βρέθηκα στην Ουάσιγκτον, πέραν των άλλων, μου έκανε εντύπωση που το γρασίδι μπροστά από όλα τα σπίτια, αλλά και στους δημόσιους χώρους, ήταν πάντοτε πολύ καλά κουρεμένο, χωρίς καμία εξαίρεση. Ζήτησα τότε από ένανΑμερικανό κάτοικο να μου εξηγήσει το φαινόμενο.

Εκείνος, έκανε αρχικά έναν μορφασμό που έδειχνε πως δεν κατανοούσε το νόημα της ερώτησής μου και μετά χαμογελώντας, μου εξήγησε πως μια φορά την εβδομάδα γίνεται έλεγχος από συνεργεία του δήμου, και όποιος δεν το έχει κουρεμένο κάτω από δέκα πόντους ύψος, πληρώνει πρόστιμο. Τρελάθηκα!

«Και αυτοί που απουσιάζουν»; «Που λείπουν για τον άλφα ή βήτα λόγο από τα σπίτια τους;», τον ρώτησα πάλι.

«Αυτοί, μου απάντησε, είτε βάζουν κάποιο συνεργείο επί πληρωμή να κάνει τη δουλειά, είτε την αναθέτουν σε κάποιον άλλον της εμπιστοσύνης τους. Σε κάθε περίπτωση, φέρουν ακεραία την ευθύνη»!

Θα μου πει κάποιος: «Πολύ τραβηγμένο! Αυτά τα πράγματα δεν μπορούν με τίποτε να γίνουν στην Ελλάδα. Εδώ χρεοκοπήσαμε και γίναμε περίγελο της οικουμένης, πνιγήκαμε στα ρέματα της Μάντρας, καταστρέψαμε το περιβάλλον στον Σαρωνικό, πυρπολούμε κάθε τρεις και λίγο την Αθήνα, συλλογικότητες υποκαθιστούν το κράτος, και δεν ανέλαβε ποτέ κανείς την ευθύνη, τα χόρτα κάτω από τα πεύκα θα κουρέψουμε και το γκαζόν»;

Δεν θα διαφωνήσω πως έτσι έχει η κατάσταση! Μπορούμε όμως να ξεκινήσουν από τα βασικά αυτοί που κυβερνάνε. Ας κάνουν την αρχή που θα τους εξασφαλίσει το ηθικό πλεονέκτημα! Ας ζητήσουνε πρώτη φορά ΣΥΓΓΝΩΜΗ!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΛΥΠΗΣΗ Ο ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ

                Η πρόσφατη είδηση πως η Ελλάδα εξακολουθεί να κατέχει την πρωτιά σε πνιγμούς στις παραλίες κατά την καλοκαιρινή περίοδο, δεν θεωρήθηκε εντυπωσιακή! Έτσι, πέρασε ως δευτερεύουσα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, με τη μορφή κάποιων πρόχειρων και ολιγόλεπτων ρεπορτάζ.

Ως ένα σημείο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί φυσιολογικό, αφού η ίδια ακριβώς είδηση, επαναλαμβάνεται ανελλιπώς κάθε χρόνο αυτή την εποχή. Ωστόσο, από άποψη τραγικότητας είναι αναμφισβήτητα κορυφαία, αν αναλογιστεί κανείς πως από τα τετρακόσια άτομα που χάνονται περίπου κάθε καλοκαίρι από πνιγμό στη θάλασσα, τα τριανταπέντε τουλάχιστον είναι  παιδιά και έφηβοι. Συνολικά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, ο αριθμός των πνιγμών ξεπέρασε κατά πολύ τις δέκα χιλιάδες. Χάθηκε μια ολόκληρη πόλη!

                Η ευθύνη που φέρει η πολιτεία είναι τεράστια. Ουδέποτε το υπουργείο παιδείας, έλαβε στα σοβαρά υπόψη του το ζήτημα. Ποτέ στα εκπαιδευτικά προγράμματα του Δημόσιου Σχολείου δεν συμπεριλήφθηκε συστηματικά η εκμάθηση της κολύμβησης, έστω στα υπάρχοντα κολυμβητήρια, παρότι είμαστε μια χώρα «ναυτική», με 13.676 χιλιόμετρα ακτογραμμής και με καταγεγραμμένους τους περισσότερους πνιγμούς  στα πρώτα δεκαπέντε μέτρα από τις ακτές!

Ακόμη πιο τραγικό είναι το γεγονός, ότι δεν αξιοποιούνται και οι παραλίες το καλοκαίρι. Εδώ φέρουν την ευθύνη οι τοπικές αρχές που αδιαφορούν. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις, δείχνουν να είναι εγκλωβισμένες ανάμεσα σε οργανωμένα επιχειρηματικά συμφέροντα και κοντόφθαλμες μικροπολιτικές αντιλήψεις! Όπως συνέβη στην ιστορία που ακολουθεί:

Πριν κάποια χρόνια, υπήρχε μια μικρή πανέμορφη παραλία - που θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε μέσα στην ελληνική επικράτεια - η οποία αν και σχετικά απόμερη, ήταν εύκολα προσβάσιμη. Κάθε καλοκαίρι τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο την χρησιμοποιούσαν διάφορες Μονάδες του στρατού, για να εφαρμόσουν εκεί τα θερινά προγράμματα εκπαιδεύσεως των οπλιτών, στα οποία πλέον των άλλων, διδάσκονταν από κατάλληλους εκπαιδευτές, το μαθήματα εκμάθησης των βασικών κανόνων κολύμβησης. Κι αυτό γιατί, ένας σοβαρός αριθμός στρατιωτών -ακόμα και αυτοί που ισχυρίζονταν πως «ήξεραν μπάνιο» - τους αγνοούσε παντελώς!  

Τα οργανωμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, που ως γνωστόν βλέπουν πολύ μακριά, είχαν αντιληφθεί πως με τις αλλεπάλληλες μειώσεις της θητείας και την υπογεννητικότητα που μάστιζε τη χώρα, μία των ημερών ο στρατός θα εγκατέλειπε αυτόν τον υπέροχο χώρο, λόγω λειψανδρίας. Έτσι λοιπόν, είχαν καταστρώσει τα σχέδιά τους για την εκμετάλλευσή του, είχαν «πλησιάσει» τους κατάλληλους ανθρώπους που κατείχαν τις κατάλληλες θέσεις, και καιροφυλακτούσαν για να αρπάξουν από τα μαλλιά την ευκαιρία.  

Εκείνο το καλοκαίρι, θα ήταν όπως έδειχναν τα πράγματα, το τελευταίο που θα έκανε εκεί την παρουσία του το «χακί»! Αποφάσισε λοιπόν η Δημοτική Αρχή, να στείλει τον αρμόδιο αντιδήμαρχο να έρθει σε επαφή με τον υπεύθυνο συνταγματάρχη και να καθοριστούν επί τόπου, οι λεπτομέρειες της παράδοσης του χώρου και των υπαρχουσών εγκαταστάσεων! Η βασική αποστολή του αντιδημάρχου, ήταν, αφενός να βολιδοσκοπήσει την κατάσταση και τις προθέσεις του στρατού, και αφετέρου, να πείσει τους… σχολιαστικούς και … γραφειοκράτες στρατιωτικούς, να κατεδαφίσουν από μόνοι τους, τις κτιριακές υποδομές (Μαγειρεία, υπόστεγο εστιατορίων, τουαλέτες - λουτρά κ.λ.π.) ώστε να μην τις χρεωθεί ο δήμος και στη συνέχεια να μην μπορεί να τις… ξεφορτωθεί!

Η παρουσία του αντιδημάρχου στην παραλία, θα έπρεπε να γίνει με μεγάλη μυστικότητα, ώστε να μην τον πάρουν είδηση οι ενοχλητικοί συμπολίτες τους, που πρότειναν σε αυτόν τον καλά οργανωμένο χώρο, αντί για ιδιωτικά κάμπινγκ ή ξαπλώστρες όπως ήθελε ο δήμαρχος, να λειτουργήσουν παιδικές δημοτικές κατασκηνώσεις.  

  Κυριακή πρωί λοιπόν, την ώρα της εκκλησίας, θα ήταν ότι έπρεπε! Το σκάφος του λιμενικού που μετέφερε τον αρμόδιο αντιδήμαρχο, έδεσε μετά από μια ολιγόλεπτη διαδρομή στην μικρή ξύλινη προβλήτα του κέντρου θαλάσσιας εκπαίδευσης. Εκεί τον περίμεναν, ο υπεύθυνος συνταγματάρχης, ένας λοχαγός με τα τοπογραφικά σχέδια, ένα πτυσσόμενο τραπέζι με τέσσερις καρέκλες εκστρατείας και ένας φανταράκος που παρίστανε τον καφετζή, αντικαθιστώντας τον κανονικό κυλικειάρχη που έλλειπε για το Σαββατοκύριακο.

-Ωραία παραλία αυτή εδώ, βιάστηκε να πει ο αντιδήμαρχος μόλις θρονιάστηκε! Είμαι σίγουρος πως η στρατιωτική υπηρεσία, θα κάνει από εδώ, μια «καθαρή έξοδο»!

-Καθαρή και ξάστερη, του αντιγύρισε ο συνταγματάρχης που δεν έπιασε το υπονοούμενο του αντιδημάρχου. Θα σας παραδώσουμε τις εγκαταστάσεις σε άριστη κατάσταση με επιτροπές και με πρωτόκολλα, όπως προβλέπεται!

-Δεν εννοούσα… αυτό, είπε ανήσυχος ο αντιδήμαρχος! Ο σεβασμός στο περιβάλλον βλέπετε… δηλαδή θέλω να πω… η αποκατάσταση… αυτές οι εγκαταστάσεις μήπως θα έπρεπε να γκρεμιστούν από εσάς…

-Τι θα πάρετε παρακαλώ; Τους διέκοψε η φωνή του φανταράκου που παρίστανε τον καφετζή!

-Έναν ελληνικό σκέτο γιατί έχω ανεβασμένο το ζάχαρο, παρήγγειλε ο αντιδήμαρχος!  

Η μέρα ήταν καταπληκτική! Η θάλασσα, καθώς ήταν πεντακάθαρη εκείνη την ώρα, πρόβαλε τον αμμώδη βυθό της πάνω στο παιγνιδιάρικο κυματάκι, που αστραποβολούσε σκορπώντας πότε δεξιά και πότε ζερβά τις ζωογόνες ηλιαχτίδες!

«Μωρέ τούτοι εδώ οι καραβανάδες, βάλθηκαν να με σκάσουν», σκέφτηκε ο αντιδήμαρχος και ξαμόλησε ένα πλατύ χαμόγελο, που μετά από τόσα χρόνια στην πολιτική, ούτε ο ίδιος πλέον αναγνώριζε, πότε ήτανε αληθινό και πότε ψεύτικο!

Δεν πρόλαβε ωστόσο να αναπτύξει τα επιχειρήματά του, καθώς, με την άκρη του ματιού του, έπιασε την κοσμοσυρροή έξω από την πύλη του καταυλισμού! Έχασε αμέσως το χρώμα του ο αρμόδιος αντιδήμαρχος! Πάνιασε! «Δεν είναι δυνατόν, κάποιος τους ειδοποίησε αυτούς» σκέφτηκε φωναχτά, αδιαφορώντας που τον ακούγανε οι άλλοι. «Αυτό είναι καραμπινάτη προβοκάτσια της αντιπολίτευσης. Είναι παγίδα»!

-Ήρθαν τα καφεδάκια σας! Διέκοψε και πάλι ο φανταράκος και περίμενε με ενδιαφέρον να πιει την πρώτη του γουλιά ο αντιδήμαρχος!

-Φτού, που να πάρει η οργή! Ακούστηκε να λέει τότε εκείνος! Βαλθήκατε να με σκοτώσετε; Ο καφές έχει ζάχαρη. Καλύτερο τρόπο από αυτόν συνταγματάρχη, δεν θα βρίσκατε για να με διώξετε!

Αυτές ήταν οι τελευταίες κουβέντες του αρμόδιου αντιδημάρχου, πριν πηδήξει σαν αίλουρος πάνω στο σκάφος του λιμενικού και γίνει καπνός. Ζητώντας ο αφιλότιμος από πάνω και τα ρέστα!

  -Μα τι έπαθε αυτός έτσι στα ξαφνικά; Αναρωτήθηκε ο συνταγματάρχης! Έκανε σαν τρελός μόλις αντίκρισε τους γονείς των οπλιτών στην πύλη, που ήρθανε να δούνε τα παλληκάρια τους στο επισκεπτήριο!

-Προφανώς θα νόμισε πως ήταν ντόπιοι διαδηλωτές, διευκρίνισε ο λοχαγός που ήτανε απ’ την περιοχή! Ο κόσμος θέλει να κάνει αυτόν το χώρο παιδικές κατασκηνώσεις, αλλά η δημοτική αρχή, απ’ ότι φαίνεται, ενδιαφέρεται περισσότερο για την… αποκατάσταση του περιβάλλοντος και την… πράσινη ανάπτυξη!

-Εγώ κύριε συνταγματάρχη μου, δεν ήθελα να πικραθεί ο αντιδήμαρχος, γι αυτό του έβαλα και λίγη ζάχαρη στον καφέ, δικαιολογήθηκε τρεμάμενος ο φαναταράκος! Τον λυπήθηκα τον κακομοίρη!

-Μη φοβάσαι βρε μικρέ και δεν πρόκειται να σε τιμωρήσω, αν και τα έκανες σαλάτα! Εξάλλου, όλοι εδώ πέρα συμφωνούμε, πως … είναι για λύπηση ο κακομοίρης!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ

Χρόνια στο μεροκάματο, κοπίδι και σφυρί, τύχαινε μια φορά στις τόσες να κυκλοφορήσω στους δρόμους της πόλης πρωινιάτικα και αναρωτιόμουνα:

-Μα καλά! Αυτός ο κόσμος που βολτάρει αμέριμνος τις καθημερινές και κάθεται στις καφετέριες ρεμβάζοντας, δεν έχει δουλειά; Πώς ζει;

-Αυτό το γυναικομάνι που μελετάει νυχθημερόν τις βιτρίνες των καταστημάτων, δεν έχει σπίτι, παιδιά να φροντίσει;

Έτσι λοιπόν προχθές, από νωρίς το πρωί, αποφάσισα να βγάλω το άχτι μου. Αγόρασα δυο τρεις εφημερίδες, τις έβαλα παραμάσχαλα, προσποιήθηκα το κλασικό υφάκι του ρεμπεσκέ, όργωσα το κέντρο της πόλης με βήμα όσο μπορούσα πιο αργό, χαιρετήθηκα με πεντέξι σεσημασμένους τεμπελχανάδες και κάθισα σε τέσσερις διαφορετικές καφετέριες να δροσιστώ!!!

Για να πω όμως την αλήθεια, το όλον (έργκα όμνες) εγχείρημα, δεν το πολυευχαριστήθηκα!!!

Οι απανωτοί καφέδες, μου έφεραν έντονο εκνευρισμό. Η χαμηλού επιπέδου προπαγάνδα των αθηναϊκών πολιτικών εφημερίων που επέλεξα τυχαία, μου ανέβασε την αρτηριακή πίεση ακόμα περισσότερο. Αισθάνθηκα πως χάθηκε μια μέρα απ' τη ζωή μου τσάμπα και βερεσέ. Έκανα πλούσιους τους καφετζήδες που επιδίδονται στην αισχροκέρδεια. Και τι μου έμεινε εν τέλει;

Να σας το πω;

Και διατί να το κρύψωμεν άλλωστε: ΤΟ ΟΦΘΑΜΟΛΟΥΤΡΟΝ!!!
Κι εγώ ο φουκαράς, αναρωτιόμουνα...

…..

-Φυσικά και δεν το πολυευχαριστήθηκες, παρατήρησε ένας φίλος γιατρός με τον οποίο συζήτησα το θέμα λίγο αργότερα! Για να πετύχει η συνταγή, θέλει κι άλλα υλικά! Αγνόησες κάτι πολύ βασικό! Αυτοί που βολτάρουν αμέριμνοι, ούτε τη μέρα τους χάνουν ούτε είναι όλοι τους τεμπέληδες και ρεμπεσκέδες, όπως λανθασμένα εσύ πιστεύεις. Απλά, είναι άνθρωποι που έχουν φιλοσοφήσει τη ζωή!

Αισθάνθηκα προς στιγμή ότι με περιπαίζει ο γιατρός, αλλά αυτός συνέχισε απτόητος, με πολύ σοβαρό ύφος και αυστηρότητα στη φωνή του!

-Η τέρψη των οφθαλμών αγαπητέ μου από μόνη της, δεν φτάνει για να ικανοποιήσει τον Έλληνα. Πρέπει να συνοδεύεται από κουβέντα!

-Η επιστήμη δια στόματος επιφανών ψυχιάτρων και παγκοσμίου φήμης ψυχολόγων, συνέχισε, έχει αποδεχθεί πως η αιτία που στη σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει ακόμα πάρει έκταση το φαινόμενο της μαζικής προσφυγής του πληθυσμού στις πολυθρόνες των ψυχαναλυτών, εκτός από την άσκοπη περιπλάνηση των Ελλήνων στους δρόμους, οφείλεται και σε έναν εξίσου, αν όχι πιο σημαντικό παράγοντα. Στο ατελείωτο κουβεντολόι!  

Ο έλληνας αυτο-ψυχο-θεραπεύεται στα ταβερνάκια και στα συναφή κέντρα διασκέδασης. Εκεί - εμποτισμένος με μερικά ποτηράκια - αποφορτίζεται με την συστηματική εξομολόγηση των προβλημάτων του και με πάσης φύσεως σχολιασμούς κρίσεις και επικρίσεις! Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο ψυχαναλυτής του είναι άχρηστος!

Εν κατακλείδι αγαπητέ μου, το οφθαλμόλουτρο, η βιτρινοαγαλίαση και η κουβέντα, είναι το κλειδί της ευτυχίας για τους Έλληνες. Είναι θεραπευτική αγωγή. Είναι η σωτηρία της ψυχής τους!

-Ο Έλληνας, είναι «Ζώον ομιλητικόν και οπτικόν», συνέχισε ο γιατρός χωρίς να πάρει ανάσα! Είτε βρίσκεται σε ταβέρνα είτε σε καφενείο είτε στο δρόμο, παρατηρεί και μιλάει ατελείωτα! Τον θρέφει η κουβέντα και η περιπλάνηση, το κοινώς λεγόμενο σουλάτσο!

Όταν χωρίζονται δύο Έλληνες, δεν ρωτάνε: «Πότε θα ξαναειδωθούμε;». Δεν λένε: «Θα σε δω αργότερα» ή «Έλα να σε δω λίγο που σε επιθύμησα», όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες και τις γλώσσες του κόσμου.

Αλλά λένε: «Πότε θα τα ξαναπούμε;» ή «Θα τα πούμε αργότερα!» ή «κάτσε να τα μιλήσουμε λιγάκι που σε πεθύμησα»!

-Μπορεί που λες αγαπητέ μου, στην αρχαιότητα οι σοφοί πρόγονοί μας να θεωρούσαν τη φλυαρία ως σοβαρή πάθηση και τους φλύαρους ανθρώπους ανόητους και επικίνδυνους… ωστόσο αναγνώριζαν πως με το διάλογο….. Όταν ο Ιπποκράτης είχε αναλάβει τη διεύθυνση του Ασκληπιείου στην Κω… ο άρρωστος αποτελεί μια ενιαία ψυχοσωματική οντότητα… Μια άλλη θεωρεία επιβεβαιώνει πως… Οι επιφανέστεροι λογοθεραπευτές επιμένουν… Ο Καρλ Γιουγκ είναι απόλυτα σαφής…

-Εντάξει γιατρέ με έπεισες, του είπα απελπισμένος. Πρέπει να σε αφήσω τώρα γιατί έχω μια επείγουσα δουλειά! Συνεχίζουμε την ενδιαφέρουσα αυτή «συζήτηση» μιαν άλλη φορά! Τα λέμε!

-Εντάξει αγαπητέ μου, μου αποκρίθηκε, καιρό είχαμε να τα πούμε! Ελπίζω από εδώ και πέρα να τα λέμε πιο συχνά!

-Γεια σου γιατρέ! Τα ξαναλέμε!

-ΟΚ αγαπητέ μου! Τα λέμε!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας