ΞΥΠΝΗΣΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ Η ΕΛΛΑΔΑ

            Μια κουβέντα που ξεκίνησε με αφορμή τον εορτασμό της ημέρας της γυναίκας και τους αγώνες που δόθηκαν για την αξιοπρέπεια, το σεβασμό και για τα ίσα δικαιώματα στην εργασία με τους άνδρες, δεν άργησε να επεκταθεί στην οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα και στις επιπτώσεις της στα εθνικά μας ζητήματα. Για να καταλήξει στο τέλος στο συμπέρασμα, πως οι καιροί απαιτούν οι γυναίκες να κατατάσσονται όπως και οι άνδρες στον Ελληνικό Στρατό! Και τότε, ακούστηκε η παρακάτω ιστορία. Μια ιστορία, που μας διηγήθηκε μία κυρία, κάτοχος δύο πανεπιστημιακών πτυχίων και μητέρα τριών παιδιών, που έκανε καριέρα στο στρατό:

«Τη λύση στο πρόβλημα, τη δώσαμε εμείς οι ίδιες οι γυναίκες που ήμασταν από τις πρώτες εθελόντριες που καταταγήκαμε στον Ελληνικό Στρατό! Δώσαμε μεγάλη μάχη για να αναδειχθούμε μέσα σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον που δυσκολεύονταν να μας δεχθεί. Παλέψαμε πολλές φορές, ακόμα και με τον ίδιο μας τον εαυτό! Κι όμως, τα καταφέραμε!   

            Εκείνες τις πρώτες και δύσκολες μέρες στη Μονάδα, ο αξιωματικός που ήταν υπεύθυνος για την εκπαίδευσή μας, μας κάλεσε εμένα και άλλες δύο κοπέλες για να μας ανακοινώσει πως το πρόγραμμα προέβλεπε για πρώτη φορά για τις γυναίκες, μια δύσκολη πορεία δώδεκα χιλιομέτρων σ’ ένα δύσβατο ορεινό δρομολόγιο! Μας ζήτησε μάλιστα, να αναλάβουμε οι τρεις μας, ως μεγαλύτερες στην ηλικία και αρχαιότερες στο βαθμό, την οργάνωση και την εκτέλεσή της. Αλληλοκοιταχτήκαμε αιφνιδιασμένες για λίγα δευτερόλεπτα κι ύστερα απαντήσαμε αποφασιστικά! «Είμαστε σίγουρες πως θα τα καταφέρουμε»!

            Την άλλη μέρα το πρωί, όλα ήταν έτοιμα για το μεγάλο στοίχημα! Χωριστήκαμε σε τρεις διμοιρίες των τριάντα, φορέσαμε τη στολή εκστρατείας, την πλήρη πολεμική εξάρτυση με το κράνος το σακίδιο τις κουβέρτες και όλα τα προβλεπόμενα που παίρνουν και οι άντρες. Αναρτήσαμε το όπλο μας και βγήκαμε από το κτίριο του λόχου στο χώρο αναφοράς.

 Εκεί, μας περίμενε μια μεγάλη έκπληξη! Είχαν μαζευτεί πενήντα με εξήντα κληρωτοί στρατιώτες οι οποίοι είχαν πληροφορηθεί πως θα πηγαίναμε οι γυναίκες για πορεία και μας υποδέχθηκαν με ειρωνικά σχόλια και χειροκροτήματα που συνοδεύονταν με τα γνωστά υποτιμητικά επιφωνήματα. Ευτυχώς όμως αυτό δεν κράτησε πολύ, γιατί μόλις εμφανίστηκε από τη γωνία ο αξιωματικός και τους αγριοκοίταξε, αυτοί το βάλανε στα πόδια!

            Στα δύο πρώτα χιλιόμετρα, παρουσιάστηκαν και τα πρώτα προβλήματα σε μερικές από εμάς, που κιότεψαν και φλέρταραν με το νοσοκομειακό όχημα που μας ακολουθούσε. Όμως, δεν τους το επιτρέψαμε οι υπόλοιπες να αποφύγουν την πορεία και μοιραστήκαμε η κάθε μία από λίγο το φορτίο τους.

Όταν διαπίστωσε ο αξιωματικός μας πως τα πηγαίναμε περίφημα και πως είχαμε υψηλό ηθικό, διέταξε τον υπαξιωματικό ρυθμιστή του βήματος να αποσυρθεί και παραχώρησε σε μας όλη την πρωτοβουλία. Αυτή η κίνησή του να μας εμπιστευτεί μας ενθουσίασε, αλλά από έλλειψη εμπειρίας κάναμε το μοιραίο λάθος και επιταχύναμε αδικαιολόγητα το βάδισμα και το ρυθμό!  

Θα είχαμε αφήσει πίσω μας πάνω από δέκα χιλιόμετρα, όταν επιτέλους το τέρμα της διαδρομής άρχισε να γίνεται ορατό! Την ίδια όμως στιγμή, συνειδητοποιήσαμε με τρόμο, ότι το τελευταίο χιλιόμετρο έπρεπε να το σκαρφαλώσουμε σε μια απότομη πλαγιά, δίπλα από μια απόκρημνη χαράδρα! Κι εμείς; …ήμασταν εντελώς εξαντλημένες! Μας είχαν ήδη εγκαταλείψει οι δυνάμεις μας όταν αντικρίσαμε τον «Γολγοθά», για τον οποίο παρότι είχαμε προειδοποιηθεί, δεν ήμασταν προετοιμασμένες να τον αντιμετωπίσουμε!  

Σαν άρχισε η αναρρίχηση ήμουνα έτοιμη να καταρρεύσω! Οι ώμοι μου πονούσαν αφόρητα και το αριστερό μου χέρι που κρατούσε το όπλο δεν το ένιωθα καθόλου. Και το χειρότερο, το πείσμα και η θέληση να καταξιωθούμε ως γυναίκες που ως εκείνη τη στιγμή με στήριζαν, άρχισαν τώρα πια να υποχωρούν! Για λίγο λύγισα, όταν, καθώς περνούσαμε ανάμεσα από τους καταπράσινους θάμνους που κράταγαν ακόμα πάνω στα φυλλαράκια τους την πρωινή δροσιά, με κυρίευσε μία ακαταμάχητη επιθυμία να φύγω από τη γραμμή και ν΄ ακουμπήσω πάνω στις φυλλωσιές τους το πρόσωπό μου, που έκαιγε αφόρητα από την κούραση και την προσπάθεια!   

Ζήτησα τη βοήθεια της Παναγιάς, να μη το βάλω κάτω. Έφερα το δεξί μου χέρι ως το στήθος και σχημάτισα έναν μικρό σταυρό στα κρυφά, ώστε να μην αντιληφθεί κανείς πως είχα πια περάσει τα όριά μου. Παναγιά μου, είπα, δώσε μου δύναμη! Δεν πρέπει να σταματήσω! Καμιά μας τώρα, δεν έχει το δικαίωμα να εγκαταλείψει!

 Ο χρόνος λες και είχε σταματήσει! Τα πόδια μου μετρούσαν τα βήματα μηχανικά, χωρίς να παίρνουν εντολή από εμένα! Δεν τα ένοιωθα σχεδόν καθόλου!

Γύρισα το κεφάλι και κοίταξα δίπλα μου τις άλλες κοπέλες. Είχαν σφιγμένα τα χείλια και το βλέμμα τους εκλιπαρούσε την εντολή να σταματήσουμε!

Σκέφτηκα πως αν αποτυγχάναμε θα πήγαιναν στράφι, όλα όσα ως τότε είχαμε κατακτήσει! Κοίταξα προς τον τερματισμό απελπισμένα! Μένανε τώρα λιγότερα από διακόσια μέτρα, αλλά μου φαίνονταν ατέλειωτα! Είπα θα πέσω!  

Και τότε, ακούστηκε από τις τελευταίες γραμμές μια ξεψυχισμένη στην αρχή φωνή που όμως όλο και δυνάμωνε… Σε γνωρίζω από την κόψη… ήμουν σίγουρη πως ήταν η Μαρία… του σπαθιού την τρομερή… ήταν παντρεμένη η Μαρία και είχε κι ένα μωράκι… σε γνωρίζω από την όψη… αργότερα μάθαμε πως στην πορεία ήταν ήδη έγκυος στο δεύτερο παιδί της… που με βία μετράει τη γη… η φωνή της ξαφνικά μας φάνηκε κρυστάλλινη… απ’ τα κόκαλα βγαλμένη… σαν κάποιος να έδωσε εκείνη τη στιγμή το σύνθημα αρχίσαμε όλες μαζί να τραγουδάμε τον εθνικό μας ύμνο… των Ελλήνων τα ιερά… ένας αντίλαλος αντήχησε από την άλλη πλευρά της χαράδρας που ακολουθούσε το τραγούδι μας… και σαν πρώτα ανδρειωμένη… κι όμως το τραγούδι που έφτανε στ αυτιά μας από τον απέναντι βράχο δεν είχε καθυστέρηση, δεν ήταν ο αντίλαλός μας. Λες και ήταν οι μανάδες μας αυτές που τραγουδούσαν. Λες και οι γιαγιάδες μας να ήταν αυτές που έσμιγαν μαζί μας τις φωνές τους. Λες και να ήταν ζωντανές, οι άγιες οι σκιές των γυναικών της Πίνδου! … χαίρε ω χαίρε Ελευθεριά!  

Ξύπνησε μέσα μας η Ελλάδα και νικήσαμε»!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας