Τετάρτη 25 Απριλίου 2018

Ο ΖΑΝ ΛΟΥΙ ΚΑΙ ΤΟ ΗΘΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ


             Ο Ζαν Λουΐ – κατά κόσμον Γιάννης Λουιννιής – είχε πάρει σαφή εντολή από τον υπεύθυνο τελετάρχη της γκουρμέ αίθουσας του πολυτελούς ξενοδοχείου «Rodos Palace» που φιλοξενούσε το κυβερνητικό κλιμάκιο με τους πρωθυπουργό, δεκαεννέα υπουργούς και εκατόν εξήντα μανδαρίνους και παρατρεχάμενους:
«Ζαν, εσύ δεν θα το κουνήσεις ρούπι. Θα στέκεσαι ακριβώς πίσω από τους συνδαιτυμόνες υπουργούς και θα έχεις ετοιμότητα να ικανοποιήσεις όλες τους τις επιθυμίες». « Ότι και να ακούσεις να συζητούν μεταξύ τους, δεν θα πρέπει να «βγει» από την αίθουσα. Μην ξεχνάς ότι το δείπνο, που παραθέτει και χρυσοπληρώνει η Περιφέρεια στα πλαίσια του Περιφερειακού Συνέδριου Δωδεκανήσου, είναι κλειστού τύπου και απαιτείται απόλυτη εχεμύθεια, ως προς το μενού και τα λεγόμενά τους»!
            Οι εντολές ήταν σαφείς και ο νεαρός υπάλληλος του πεντάστερου ξενοδοχείου, έλαβε έγκαιρα τη στάση της προσοχής στην πλάτη των υπουργών που ετοιμάζονταν να δειπνήσουν μετά από μια... εξουθενωτική γι αυτούς ημέρα... αναπτυξιακού συνεδρίου.
-          Σύντροφε υπουργέ, σου υπενθυμίζω ότι το μαχαίρι το πιάνουν με το δεξί!
-          Συντρόφισσα υπουργέσσα, μη μου λες τέτοια γιατί δαιμονίζομαι!
Για τον Γιάννη ή Ζαν, η πρόσληψή του για την φετινή σεζόν σε αυτό το τεράστιο ξενοδοχειακό συγκρότημα, αποτελούσε ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο για την καριέρα του στον τομέα των τουριστικών υπηρεσιών. Αυτός ήταν και ο λόγος, που δέχθηκε αυτή την πρόταση και δούλευε ασταμάτητα εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο για τετρακόσια εξήντα ψωροευρώ, συν φαγητό και στέγη.
-            Συντρόφισσα, καλά που φέραμε μαζί μας τους γραμματείς, τους φρουρούς και τους συμβούλους μας, γιατί από μόνοι μας δεν θα τα καταφέρναμε να κουβαλήσουμε από τις σουίτες ως τα δωμάτια του κεντρικού κτιρίου του ξενοδοχείου, τις βαλίτσες με τα κοστούμια και τις τουαλέτες μας.
-            Εμένα σύντροφε υπουργέ, δεν με ενόχλησε καθόλου που αναγκαστήκαμε να μετακινηθούμε από τις βασιλικές σουίτες στα δωμάτια. Το θεώρησα φυσιολογικό μετά από το κράξιμο που φάγαμε από τα εχθρικά προς την κυβέρνηση ΜΜΕ. Έτσι κι αλλιώς, αυτό το καλοκαίρι, έχω κλείσει σε υποθαλάσσια βασιλικότατη σουίτα στις Μαλβίδες, με γυάλινα πατώματα και ταβάνια για να βλέπεις το βυθό. Εκεί λέει, αισθάνεσαι Ωνάσης! Είναι σα να κοιμάσαι αγκαλίτσα με τα ψάρια!
            Ο Ζαν ή κατά κόσμον Γιάννης, πονούσε αφάνταστα στη μέση από την ορθοστασία και την ακινησία. Παρακολουθούσε ωστόσο υπομονετικά τις σερβιτόρες που μάζευαν τα πιάτα της γαριδοσαλάτας για να σερβίρουν στη συνέχεια το φρουά γκρα, το σολομό και άλλα εκλεκτά εδέσματα που προορίζονταν για τους επίσης εκλεκτούς φιλοξενούμενους του σμαραγδένιου νησιού! 
-            Άσε να μη σου πω τι έπαθα, συντρόφισσα υπουργίνα μου, με αυτούς τους άχρηστους συμβούλους μου!  Αντί για τον σωστό φάκελο με το αναπτυξιακό σχέδιο για τον νησιωτικό τουρισμό που αφορά στα Δωδεκάνησα, μου βάλανε κατά λάθος στο σακίδιο της πλάτης, τον φάκελο με τα γαλακτοκομικά και τα αιγοπρόβατα, από το προηγούμενο αναπτυξιακό περιφερειακό συνέδριο στην Ήπειρο και τη Δυτική Μακεδονία. Δεκαεφτά συμβούλους έχω και είναι όλοι τους για πέταμα!
-            Σύντροφε, μη χολοσκάς, εμείς κι εμείς θα είμαστε στο συνέδριο και θα αλληλοθαυμαζόμαστε! Κανείς δεν θα σε πάρει χαμπάρι! Ειδικά τώρα, που μας πετάξανε έξω από τις σουίτες και είμαστε όλοι απογοητευμένοι από αυτήν την άθλια εξέλιξη. Ακούγεται, ότι ούτε μισό εκατομμύριο δεν θα κοστίσει τελικά η διαμονή μας εδώ πέρα! Πέσαμε στην ξεφτίλα!
Ο Γιάννης, ήτανε τώρα έτοιμος να καταρρεύσει από την κούραση. Τα πόδια του νόμιζε ότι δεν θα τον κρατήσουν για πολύ ακόμη όρθιο και το φως των κεριών που ήταν τοποθετημένα συμμετρικά πάνω στο τεράστιο τραπέζι του… μυστικού δείπνου για να δίνουν ρομαντική ατμόσφαιρα και την πρέπουσα επισημότητα, του προξενούσε μια γλυκιά και συνάμα ύπουλη ζάλη.
Έφυγε το μυαλό του από την πολυτελή αίθουσα του παλατιού της Ρόδου και ταξίδεψε στα παιδικά του χρόνια, όταν η δασκάλα τους, τους πήγε όλη την Τάξη σε παράταξη αμέσως μετά από την δολοφονία του Γρηγορόπουλου, έξω από το σπίτι του πρωθυπουργού στη Ραφήνα και τους έβαλε να φωνάζουν σ’ αυτόν, στην γυναίκα του και στα παιδιά του, «δολοφόνοι-δολοφόνοι». Και μετά, κατέβηκε ο νους του στο δεύτερο υπόγειο του Πολυτεχνείου, που φτιάχνανε μολότοφ με βαζελίνη βραζιλιάνικη. Και οι αφίσες μια σειρά, περάσανε σαν αστραπή από μπροστά του. Και οι προκηρύξεις. Χιλιάδες προκηρύξεις και αφίσες, που είχε σκαρώσει για τους δίκαιους αγώνες του λαού, για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς και για την πάλη ενάντια στην κρατική βία!
-            Συντρόφισσα, τι κάθεται σαν μπάστακας αυτός ο βλάκας από πίσω μας; Φοράει και αυτήν την εκνευριστική πρασινοκόκκινη στολή με τα χρυσά κουμπιά και κρατάει στο χέρι μια  άσπρη πετσέτα σαν παλιάτσος! Λες να ακούει αυτά που λέμε;
-            Μπα, δε νομίζω σύντροφε υπουργέ να καταλαβαίνει! Για Γάλλο τον κόβω! Άκουσα μάλιστα νωρίτερα, να τον φωνάζουν Ζαν Λουί ή κάτι τέτοιο. Κάτσε μια στιγμή να το τσεκάρω!
-            Δε μου λες γκαρσόν, μπορώ να έχω λίγο ακόμα φρουά γκρα με μπόλικο λίπος πάπιας;
-            Ουί Μαντάμ! Απάντησε ο Γιάννης και έφυγε από την αίθουσα! Κι ούτε που ματαγύρισε!!!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Υ.Γ.: Το παρόν, αποτελεί προϊόν αυταπάτης. Συνεπώς, οποιαδήποτε ομοιότητα με πράγματα, πρόσωπα, ονόματα και καταστάσεις, είναι εντελώς συμπτωματική!

Κυριακή 8 Απριλίου 2018

ΠΑΣΧΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ)



Μέρα που είναι σήμερα, θα σας πω μια πασχαλινή ιστορία για γέλια και για κλάματα που έχει εθνικοθρησκευτικοπολιτικοκοινωνικομιλιταριστικοσατιρικό περιεχόμενο! Η ιστορία αυτή, που είναι αληθινή, διαδραματίστηκε σε ένα στρατόπεδο της Ηπείρου, την εποχή της βαθιάς μεταπολίτευσης, και της αντιμιλιταριστικής υστερίας, λίγο πριν καταρρεύσει το σιδηρούν παραπέτασμα. Όταν ακόμα το ΠΑΣΧΑ, γιορτάζονταν μεγαλοπρεπώς και «εθιμοπρεπώς» σε όλες τις Μονάδες του Στρατού μας.
Ο Διοικητής της εν λόγω Μονάδας, ήταν ένας λεβένταρος, Καυκάσιος στην καταγωγή αντισυνταγματάρχης, ο οποίος αν ζούσε στην εποχή της «Εθνικής Επαναστάσεως του Εικοσιένα», θα είχε όλα τα χαρακτηριστικά του τουρκοφάγου! Ήταν ίσα με δυο μέτρα ψηλός, θηριώδης θα έλεγα, μουστακαλής και με το τεράστιο ποντιακό κεφάλι του να σε κοιτάει αφ υψηλού, σου δημιουργούσε ρίγος με την αγριάδα του. Ωστόσο όταν τον γνώριζες καλύτερα, αναγνώριζες μέσα του μια χρυσή καρδιά και έναν απίστευτο καλαμπουρτζή!
Όλα ήταν έτοιμα λοιπόν για τη γιορτή. Οι επιτροπές ψησίματος των αμνοεριφίων, της διακόσμησης, της παράθεσης του γεύματος κ.τ.λ. είχαν κάνει άψογα την δουλειά τους και οι «αλφαμίτες» είχαν πιάσει τα πόστα τους για να υποδεχθούν τους καλεσμένους και τον λαό, καθότι οι πύλες των στρατοπέδων την ημέρα του ΠΑΣΧΑ, ήταν ανοιχτές για όλον τον κόσμο.
Κάποια στιγμή και ενώ είχαν σχεδόν γεμίσει τα τραπέζια με τους συγγενείς των οπλιτών, τις οικογένειες των αξιωματικών και τους κατοίκους της γύρω περιοχής, ειδοποιήθηκε ο διοικητής από τον υπασπιστή του: «Τηλεφώνησαν κύριε διοικητά από το γραφείο του κυρίου Ρουσφέτογλου. Είπαν ότι θα μας επισκεφθεί ο υφυπουργός για τις καθιερωμένες ευχές, για να τσουγκρίσει το αυγό και να χορέψει μαζί μας τους παραδοσιακούς χορούς».
Όταν άκουσε αυτό το όνομα ο Καυκάσιος διοικητής, κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. Δεν τα πηγαίνανε καθόλου καλά οι δυο τους! Ο μεν Ρουσφέτογλου ζητούσε συνεχώς «διευκολύνσεις» για τους εν δυνάμει ψηφοφόρους του, ο δε αντισυνταγματάρχης αντιδρούσε συστηματικά, αφού δεν ήθελε με τίποτε να αδικήσει τους υπόλοιπους στρατιώτες. Μάλιστα ο Ρουσφέτογλου, κάποια στιγμή που είχε απηυδήσει με τον …στενόμυαλο στρατιωτικό, τον είχε απειλήσει με δυσμενή μετάθεση!
Και ξαφνικά, το πρόσωπο του διοικητή φωτίστηκε!
-            Έλα εδώ παλικάρι μου, φωνάζει τότε τον έφεδρο λοχία που ήταν υπεύθυνος επί του μουσικού προγράμματος. Πάρε αυτήν εδώ την κασέτα και μόλις σου κάνω νόημα θα την βάλεις να παίξει το πρώτο τραγούδι, για να το χορέψουμε παρέα με τον υπουργό!
            Ένα χρόνο πριν, όταν τοποθετήθηκε ως διοικητής σε αυτή την Μονάδα ο αντισυνταγματάρχης και γνώρισε από κοντά τους Ηπειρώτες, λάτρεψε τόσο πολύ τη μουσική και τους χορούς τους, που έμαθε να τους χορεύει καλύτερα κι από τους ντόπιους. Το τραγούδι μάλιστα που του άρεσε περισσότερο, ήταν η «Βορειοηπειρώτισσα». Ένα τραγούδι που ερμήνευε ο Στυλιανός Μπέλλος και που οι στίχοι του, έπαιρναν στην ψυχή και στο μυαλό του στρατιωτικού, πατριωτικό περιεχόμενο. Βούρκωνε όταν το άκουγε και κορυφώνονταν το εθνικό του φρόνημα!

«Βορειοηπειρώτισσά μου είσαι χρόνια μακριά μου
αχ πόσο λαχταρώ στο πλευρό μου να σε δω…
στ΄ Αργυρόκαστρο μια μέρα θα ’ρθω να σου βάλω βέρα κ.λ.π.»

            Αυτό το τραγούδι λοιπόν, διάλεξε για να το χορέψει με τον Ρουσφέτογλου ο αντισυνταγματάρχης, γνωρίζοντας πως όταν θα το άκουγε ο υπουργός, θα του ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι, αφού ήταν …προοδευτικών πεποιθήσεων και ως εκ τούτου απεχθάνονταν κάθε τι που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί πατριωτικό, εθνικό!
            Λίγα λεπτά αργότερα, κατέφθασε ο υφυπουργός με την κουρσάρα και την κουστωδία του. Προς μεγάλη του όμως απογοήτευση, διαπίστωσε ότι ο κόσμος δεν του έδωσε και τόση σημασία όση θα άρμοζε στο αξίωμα και στην προσωπικότητά του. Ωστόσο, αντέδρασε αστραπιαία, έκρυψε την ενόχληση που ένοιωσε, φόρεσε το καλό του το χαμόγελο και περιφέρθηκε στα γιορτινά τραπέζια για χαιρετούρες, τσούγκρισμα και τα τοιαύτα. Κατόπιν, αφού έβγαλε αυτοθαυμαζόμενος έναν μακροσκελή πύρινο λόγο προς τους αδιάφορους παραβρισκόμενους, ζήτησε να κελαηδήσουν τα κλαρίνα και να αρχίσουν οι χοροί!  
            Δεν πρόλαβε να κάνει ούτε μία γυροβολιά ο κακομοίρης ο Ρουσφέτογλου και ο καυκάσιος διοικητής που του την είχε στημένη, έκανε νόημα στον λοχία με το κασετόφωνο, άρπαξε το μαντίλι του υφυπουργού κι άρχισε να φωνάζει: «Τώρα χορεύουμε λεβέντικα υπουργέ μου, τώρα χορεύουμε λεβέντικα»!
            Τα ηχεία κάτω από τα υπόστεγα που φιλοξενούσαν τη γιορτή, άστραψαν και βρόντηξαν: Βοριεοηπειρώτισσά μου λείπεις χρόνια μακριά μου… ο πολιτικός ανήρ αρχικά αιφνιδιάστηκε, τα έχασε και χλόμιασε ο καημένος …οι εχθροί που μας μισούνε μακριά μου σε κρατούνε … ο υφυπουργός πρασίνισε από το κακό του, αλλά παγιδευμένος συνέχισε να χορεύει … θα παλέψω να σε πάρω αψηφώντας και το χάρο … ο κόσμος ενθουσιάστηκε τώρα, τον χειροκροτούσε και τον επευφημούσε… στ΄ Αργυρόκαστρο μια μέρα … έγινε πανζουρλισμός. Πολίτες και στρατιώτες, σήκωσαν αυθόρμητα στα χέρια τον διοικητή και τον υφυπουργό και άναψε για τα καλά το γλέντι!  
            Λίγο αργότερα ο υφυπουργός «κατουρημένος» από τη χαρά του, έπιασε παράμερα τον διοικητή για να τον συγχαρεί και να τον χαιρετίσει!  
-            Τι να σου πω Διοικηταρά μου. Πολύ το ευχαριστήθηκα το φετινό το Πάσχα, σε παραδέχομαι. Εμείς οι Ηπειρώτες κι εσείς οι Πόντιοι, να ξέρεις πως έχουμε πολλά κοινά σημεία! Είμαστε πάνω απ΄ όλα πατριώτες! Επ΄ ευκαιρία, πάρε και ετούτο εδώ το σημείωμα, είπε στον διοικητή και του έβαλε ένα χαρτάκι στο χέρι! Δεν είναι τίποτε για σένα να το κάνεις! Μια μικρούλα μόνο «εξυπηρέτηση» είναι, στο όνομα μιας μεγάλης φιλίας που ξεκινάει μεταξύ μας από τώρα. Και μην αρχίσεις πάλι να γκρινιάζεις… μέρα που είναι σήμερα!
Χριστός Ανέστη!!!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας  

Πέμπτη 5 Απριλίου 2018

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟ …ΤΕΛΟΣ



            Πριν πενήντα χρόνια στην Πλατεία Συντάγματος, κατακαλόκαιρο. Οι δείκτες της περιβαλλοντικής συνείδησης του νεοέλληνα αγγίζουν το ναδίρ. Ο χώρος μπροστά από τις στάσεις των λεωφορείων και του τρόλεϊ βρομάει απίστευτα! Αν κάποιος κατάφερνε να κάνει περισσότερα από δύο βήματα χωρίς να πατήσει γόπα, σκουπίδι ή τσίχλα, αυτό θα αποτελούσε είδηση! Στο πέτρινο πεζούλι μερικά μέτρα πιο πέρα, δύο πανέμορφες κατάξανθες νεαρές τουρίστριες, σβήνουν βιαστικά τα αποτσίγαρά τους. Προς μεγάλη έκπληξη των ιθαγενών, δεν τα εκσφενδονίζουν προς το πλακόστρωτο με τη χρήση του αντίχειρα και του μεσαίου - τα δάχτυλα του «όπα» δηλαδή - αλλά τα φυλάνε σε μια πλαστική σακούλα για να τα ρίξουν αργότερα, σε κάποιον ακριβοθώρητο κάδο απορριμμάτων!
            Κάποιοι περαστικοί αναρωτιούνται: Τώρα γιατί το κάνουνε αυτό οι ξεπλυμένες; Δεν βλέπουν ότι ο τόπος κάτω είναι γεμάτος αποτσίγαρα; Μας το παίζουνε πολιτισμένες; Μπας και φυλάνε τις γόπες από τσιγκουνιά για να τις ξανανάψουνε αργότερα; Έτσι έχουνε μάθει στην πατρίδα τους ή μήπως το κάνουν από φόβο για το πρόστιμο; Μάλλον τις βάρεσε η ζέστη τις καημένες!
            Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, στην ίδια πλατεία, την ίδια εποχή. Οι δείκτες της περιβαλλοντικής συνείδηση δείχνουν μια ελαφρά βελτίωση, με ολίγη από Ολυμπιάδα. Ο χώρος μπροστά από τις στάσεις των λεωφορείων και του τρόλεϊ, δεν θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι λάμπει, αλλά εν πάση περιπτώσει, με κάποια δόση επιείκειας θα λέγαμε ότι είναι υποφερτός! Στο πέτρινο πεζούλι μερικά μέτρα πιο πέρα, δύο πανέμορφες κατάξανθες νεαρές τουρίστριες, αφού καταβρόχθισαν μπόλικα κρουασανάκια με γέμιση μαστίχας Χίου, ακουμπούν τις πλαστικές συσκευασίες δίπλα σε έναν ξεχειλισμένο από σκουπίδια κάδο απορριμμάτων, εκφράζοντας τον αποτροπιασμό τους με μορφασμούς αηδίας, απέχθειας και σιχαμάρας!  
            Κάποιοι περαστικοί αναρωτιούνται: Τώρα γιατί μορφάζουνε έτσι αυτές οι ξενέρωτες; Στην παρτίδα τους δεν είναι τίγκα οι κάδοι στο σκουπίδι, λίγο πριν τους αδειάσουνε τα συνεργεία καθαρισμού; Γίνεται ρε παιδιά να είναι κάποιος τόσο υποχόνδριος όσο αυτές;  Πολύ μυγιάγγιχτες ρε φίλε αυτές οι ξένες!
            Σήμερα, κάπου στην ελληνική επικράτεια εν μέσω γενικευμένης κρίσης! Οι δείχτες της περιβαλλοντικής συνείδηση των ιθαγενών τρελάθηκαν. Χτύπησαν κόκκινο κατόπιν της επιβολής από την κυβέρνηση, του περιβαλλοντικού τέλους της σακούλας! Στο ταμείο ενός σουπερμάρκετ, δύο «ξανθιές» τουρίστριες περιμένουν τον λογαριασμό για να πληρώσουν. Και τότε ακούγεται ο διάλογος που ακολουθεί:
            - Σακούλες δε θα μας δώσετε δεσποινίς; Που θα βάλουμε τα τρόφιμα που αγοράσαμε;
 - Αν θέλετε σακούλες πρέπει να τις πληρώσετε, γιατί είναι πλαστικές και καταστρέφουνε το περιβάλλον!
- Έ τότε βάλτε μας τα τρόφιμα σε χάρτινες ή βιοδιασπώμενες.
- Μόνο πλαστικές έχουμε και πρέπει να τις πληρώσετε γιατί τα χρήματα πάνε για την περιβαλλοντική πολιτική της κυβέρνησης!
- Μα αυτές οι πλαστικές σακούλες που μας δίνετε, έχουν τον λογότυπο του καταστήματός σας και με αυτόν τον τρόπο διαφημίζεστε με τα δικά μας τα λεφτά! Αν θέλετε να σας διαφημίζουμε περιφέροντας τις σακούλες σας, να πληρώσετε εσείς το τέλος!
 - Αν δεν σας αρέσουν αυτές κυρίες μου, μπορείτε να αγοράσετε σακούλες πολλαπλών χρήσεων!
-  Όχι, δεν θέλουμε σακούλες πολλαπλών χρήσεων γιατί δεν τις χρειαζόμαστε. Εξάλλου κι αυτές είναι πλαστικές και καταστρέφουνε το περιβάλλον όπως και οι άλλες. Θέλουμε χάρτινες!
            - Τι να σας πω εγώ κυρίες μου, μια απλή υπάλληλος είμαι. Αν δεν θέλετε σακούλες πλαστικές, πάρτε τα τρόφιμα στην αγκαλιά σας!  
            Κάποιοι ιθαγενείς που περιμένουν στην ουρά του ταμείου αναρωτιούνται: Γιατί γκρινιάζουνε ετούτες οι ξινές; Αφού έτσι κι αλλιώς όλες οι συσκευασίες των τροφίμων στο σουπερμάρκετ είναι πλαστικές, αυτές γιατί ζητάνε χάρτινες για τη μεταφορά τους; Ρε μπας και είναι βαλτές από τα κουαρτέτα για να μας κάνουνε χαλάστρα; Μήπως τη σακουλεύτηκαν οι τροϊκανοί τη δουλειά; Ότι δηλαδή το τέλος, αντί να πάει στο περιβάλλον θα καταλήγει σε διορισμούς, όσο θα πλησιάζουμε σε εκλογές; Τελικά έχουνε δίκιο αδερφέ μου αυτοί που λένε ότι οι ξένες, είναι ξινές, γκρινιάρες, ξεπλυμένες, ξενέρωτες, βαρεμένες, υποχόνδριες, μυγιάγγιχτες και τσιγκούνες. Άσε που μας το παίζουνε εκλεπτυσμένες, με δήθεν …τάχαμου περιβαλλοντικές ανησυχίες!
            Αύριο, σε όλη την επικράτεια: Εν τέλ(η)ει η ιστορία συνεχίζεται μέσα στο ίδιο περιβάλλον! Η παιδεία, η κοινωνική πολιτική, η αλληλεγγύη, η υγεία, η προστασία του περιβάλλοντος και η ανικανότητα του κράτους, απ' ότι φαίνεται θα εξακολουθούν εσαεί να ελαφρύνουν τις τσέπες του λαού και να βαραίνουν αποκλειστικά τις πλάτες του, όσο αυτός δεν αντιδρά!
Τέλος πάντων!!!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας