Τετάρτη 25 Απριλίου 2018

Ο ΖΑΝ ΛΟΥΙ ΚΑΙ ΤΟ ΗΘΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ


             Ο Ζαν Λουΐ – κατά κόσμον Γιάννης Λουιννιής – είχε πάρει σαφή εντολή από τον υπεύθυνο τελετάρχη της γκουρμέ αίθουσας του πολυτελούς ξενοδοχείου «Rodos Palace» που φιλοξενούσε το κυβερνητικό κλιμάκιο με τους πρωθυπουργό, δεκαεννέα υπουργούς και εκατόν εξήντα μανδαρίνους και παρατρεχάμενους:
«Ζαν, εσύ δεν θα το κουνήσεις ρούπι. Θα στέκεσαι ακριβώς πίσω από τους συνδαιτυμόνες υπουργούς και θα έχεις ετοιμότητα να ικανοποιήσεις όλες τους τις επιθυμίες». « Ότι και να ακούσεις να συζητούν μεταξύ τους, δεν θα πρέπει να «βγει» από την αίθουσα. Μην ξεχνάς ότι το δείπνο, που παραθέτει και χρυσοπληρώνει η Περιφέρεια στα πλαίσια του Περιφερειακού Συνέδριου Δωδεκανήσου, είναι κλειστού τύπου και απαιτείται απόλυτη εχεμύθεια, ως προς το μενού και τα λεγόμενά τους»!
            Οι εντολές ήταν σαφείς και ο νεαρός υπάλληλος του πεντάστερου ξενοδοχείου, έλαβε έγκαιρα τη στάση της προσοχής στην πλάτη των υπουργών που ετοιμάζονταν να δειπνήσουν μετά από μια... εξουθενωτική γι αυτούς ημέρα... αναπτυξιακού συνεδρίου.
-          Σύντροφε υπουργέ, σου υπενθυμίζω ότι το μαχαίρι το πιάνουν με το δεξί!
-          Συντρόφισσα υπουργέσσα, μη μου λες τέτοια γιατί δαιμονίζομαι!
Για τον Γιάννη ή Ζαν, η πρόσληψή του για την φετινή σεζόν σε αυτό το τεράστιο ξενοδοχειακό συγκρότημα, αποτελούσε ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο για την καριέρα του στον τομέα των τουριστικών υπηρεσιών. Αυτός ήταν και ο λόγος, που δέχθηκε αυτή την πρόταση και δούλευε ασταμάτητα εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο για τετρακόσια εξήντα ψωροευρώ, συν φαγητό και στέγη.
-            Συντρόφισσα, καλά που φέραμε μαζί μας τους γραμματείς, τους φρουρούς και τους συμβούλους μας, γιατί από μόνοι μας δεν θα τα καταφέρναμε να κουβαλήσουμε από τις σουίτες ως τα δωμάτια του κεντρικού κτιρίου του ξενοδοχείου, τις βαλίτσες με τα κοστούμια και τις τουαλέτες μας.
-            Εμένα σύντροφε υπουργέ, δεν με ενόχλησε καθόλου που αναγκαστήκαμε να μετακινηθούμε από τις βασιλικές σουίτες στα δωμάτια. Το θεώρησα φυσιολογικό μετά από το κράξιμο που φάγαμε από τα εχθρικά προς την κυβέρνηση ΜΜΕ. Έτσι κι αλλιώς, αυτό το καλοκαίρι, έχω κλείσει σε υποθαλάσσια βασιλικότατη σουίτα στις Μαλβίδες, με γυάλινα πατώματα και ταβάνια για να βλέπεις το βυθό. Εκεί λέει, αισθάνεσαι Ωνάσης! Είναι σα να κοιμάσαι αγκαλίτσα με τα ψάρια!
            Ο Ζαν ή κατά κόσμον Γιάννης, πονούσε αφάνταστα στη μέση από την ορθοστασία και την ακινησία. Παρακολουθούσε ωστόσο υπομονετικά τις σερβιτόρες που μάζευαν τα πιάτα της γαριδοσαλάτας για να σερβίρουν στη συνέχεια το φρουά γκρα, το σολομό και άλλα εκλεκτά εδέσματα που προορίζονταν για τους επίσης εκλεκτούς φιλοξενούμενους του σμαραγδένιου νησιού! 
-            Άσε να μη σου πω τι έπαθα, συντρόφισσα υπουργίνα μου, με αυτούς τους άχρηστους συμβούλους μου!  Αντί για τον σωστό φάκελο με το αναπτυξιακό σχέδιο για τον νησιωτικό τουρισμό που αφορά στα Δωδεκάνησα, μου βάλανε κατά λάθος στο σακίδιο της πλάτης, τον φάκελο με τα γαλακτοκομικά και τα αιγοπρόβατα, από το προηγούμενο αναπτυξιακό περιφερειακό συνέδριο στην Ήπειρο και τη Δυτική Μακεδονία. Δεκαεφτά συμβούλους έχω και είναι όλοι τους για πέταμα!
-            Σύντροφε, μη χολοσκάς, εμείς κι εμείς θα είμαστε στο συνέδριο και θα αλληλοθαυμαζόμαστε! Κανείς δεν θα σε πάρει χαμπάρι! Ειδικά τώρα, που μας πετάξανε έξω από τις σουίτες και είμαστε όλοι απογοητευμένοι από αυτήν την άθλια εξέλιξη. Ακούγεται, ότι ούτε μισό εκατομμύριο δεν θα κοστίσει τελικά η διαμονή μας εδώ πέρα! Πέσαμε στην ξεφτίλα!
Ο Γιάννης, ήτανε τώρα έτοιμος να καταρρεύσει από την κούραση. Τα πόδια του νόμιζε ότι δεν θα τον κρατήσουν για πολύ ακόμη όρθιο και το φως των κεριών που ήταν τοποθετημένα συμμετρικά πάνω στο τεράστιο τραπέζι του… μυστικού δείπνου για να δίνουν ρομαντική ατμόσφαιρα και την πρέπουσα επισημότητα, του προξενούσε μια γλυκιά και συνάμα ύπουλη ζάλη.
Έφυγε το μυαλό του από την πολυτελή αίθουσα του παλατιού της Ρόδου και ταξίδεψε στα παιδικά του χρόνια, όταν η δασκάλα τους, τους πήγε όλη την Τάξη σε παράταξη αμέσως μετά από την δολοφονία του Γρηγορόπουλου, έξω από το σπίτι του πρωθυπουργού στη Ραφήνα και τους έβαλε να φωνάζουν σ’ αυτόν, στην γυναίκα του και στα παιδιά του, «δολοφόνοι-δολοφόνοι». Και μετά, κατέβηκε ο νους του στο δεύτερο υπόγειο του Πολυτεχνείου, που φτιάχνανε μολότοφ με βαζελίνη βραζιλιάνικη. Και οι αφίσες μια σειρά, περάσανε σαν αστραπή από μπροστά του. Και οι προκηρύξεις. Χιλιάδες προκηρύξεις και αφίσες, που είχε σκαρώσει για τους δίκαιους αγώνες του λαού, για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς και για την πάλη ενάντια στην κρατική βία!
-            Συντρόφισσα, τι κάθεται σαν μπάστακας αυτός ο βλάκας από πίσω μας; Φοράει και αυτήν την εκνευριστική πρασινοκόκκινη στολή με τα χρυσά κουμπιά και κρατάει στο χέρι μια  άσπρη πετσέτα σαν παλιάτσος! Λες να ακούει αυτά που λέμε;
-            Μπα, δε νομίζω σύντροφε υπουργέ να καταλαβαίνει! Για Γάλλο τον κόβω! Άκουσα μάλιστα νωρίτερα, να τον φωνάζουν Ζαν Λουί ή κάτι τέτοιο. Κάτσε μια στιγμή να το τσεκάρω!
-            Δε μου λες γκαρσόν, μπορώ να έχω λίγο ακόμα φρουά γκρα με μπόλικο λίπος πάπιας;
-            Ουί Μαντάμ! Απάντησε ο Γιάννης και έφυγε από την αίθουσα! Κι ούτε που ματαγύρισε!!!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Υ.Γ.: Το παρόν, αποτελεί προϊόν αυταπάτης. Συνεπώς, οποιαδήποτε ομοιότητα με πράγματα, πρόσωπα, ονόματα και καταστάσεις, είναι εντελώς συμπτωματική!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου